Op wat lodderige ogen na (hij zal wel moe zijn) is ie weer de oude hoor. Weer net zo vrolijk, lief, en gezellig. Ik denk nog dat Joep er het minste last van heeft gehad

volgens mij had hij geen pijn, hij was niet in paniek, hij vond het gezellig dat ik per see wilde dat hij tegen mij aan sliep, en het dierenartsbezoek was ook leuk leuk.
Ik grapte al dat ik me afvroeg hoe het nu met die ene hersencel is die hij had, want tja, drugs is niet zo best he
Als ik er nou ook nog aan terug kan denken zonder mijn tranen te moeten wegslikken dan zijn we het weer te boven.
Ergens ook wel mooi. We zijn nu natuurlijk zo veel met Gijs bezig geweest. Maar ik besef me nu weer ontzettend hoe veel ik om die hond geef. Knetters wat kwam dat binnen zeg.