Ik heb hem vandaag geen bloed meer zien plassen (althans voor zover ik het kon volgen, want ik ga niet in vliegende galop achter 'm aan als hij in de verte z'n poot dreigt op te tillen... ). En hij deed ook niet meer honderd kleine plasjes, maar een paar flinke. Dat geeft de burger moed, niewaar.
Het enige dat hem nu nog dwarszit zijn z'n hormonen en een daaraan gekoppelde koppige ezelsmentaliteit wat betreft eten en drinken .
Hertenspiervlees met een eitje en groente: hij griezelde ervan. Van de Bibi die ik voor dit soort gevallen in de vriezer heb, wilde hij dan bij god's gratie wel een beetje proberen. Maar alleen als ik hem uit de hand voerde... .
Wat zal ik blij zijn als mevrouw zijn moeder weer loops-af is...