Kaela schreef:Vooral dat laatste. Een Osteopaat gaat bewust en gericht aan de slag. En hoe lief, geduldig en zacht dan ook (als het goed is), dat gerichte pikken ze zo op.
Volgens mij een slimme keuze, laat je weten hoe het is gegaan?
Het is alweer een tijdje geleden

Maar ik ben bij Aike Kraayenvanger geweest met Duc, en ook twee maal met Armagnac.
Ik heb zeker geen spijt van de bezoeken. Wat een enorm geduld heeft zij, onvoorstelbaar.
Het ging heel goed, met Duc, die ik na enige inleiding op de grond op de tafel kon zetten zonder dat hij stond te bibberen en zelfs op een gegeven moment erbij ging zitten, maar zeer zeker ook met Armagnac die het helemaal gehad heeft met alles wat maar enigszins lijkt op da. Daarmee vergeleken was Duc een makkie. Bloed nerveus en doodsbang is Armagnac. Met heel veel engelengeduld heeft ze hem behandeld op een matje op de grond. Zodra ze haar hand maar even verplaatste, liet hij zijn staafje in de steek en liep weg, draaide dan -naar de grond kijkend- een rondje om ons heen en kwam dan weer terug, naar het kauwstaafje dat ik voor hem vasthield. Hij mocht dat ook gewoon doen, hij had dat even nodig zei ze. Dat het hem zelf ook niet slecht bevallen is bleek bij het tweede bezoek. Er was absoluut geen angst om naar binnen te gaan (bij de da wil hij geeneens meer de auto uit), gelijk naar de kast lopen waar het lekkers uit was gekomen, en hij liep tijdens de behandeling nog maar een paar keer weg bij het kauwstaafje, waarvan 1x om te drinken (kauwen maakt dorstig), en tijdens zijn rondje om ons heen keek hij eens rustig links en rechts. En waar het natuurlijk om ging: Hij is er zonder meer enorm van opgeknapt.
Duc is beide keren dat ik met Armagnac heenging ook mee geweest en heeft daar toen met mijn man lekker in het bos gewandeld. Zo heeft de locatie voor hem ook nog een andere associatie gekregen.