Nikass schreef: ↑do 14 jul 2022, 17:27 Ik heb ook nog alle vertrouwen dat dat bij mijn hond ook goed gaat komen, maar het heeft nog veel tijd nodig om hem helemaal stabiel op de medicatie in te stellen.Nee hoor dat is zonder meer waar, elke hond is anders, je weet het nooit. . Met epilepsie al helemaal niet. En er zijn verschillen tussen de rassen. Dat brengt me op je volgende vragen:
Voor nu is Paul op vakantie dus het duurt even voordat ik dit weer met hem kan bespreken.
Hij heeft wel aangegeven dat 1 x naar het strand gaan kan leiden tot een aanval. Natuurlijk gebeurt dat niet bij elke hond, maar dat het bij sommige honden niet gebeurt is niet persé representatief voor anderen.
Nikass schreef:Wat heb jij je hond gevoerd Pike? Ben jij Barf blijven voeren?Bij mij betrof het een Fauve de Bretagne, als Basset gefokt maar hij stond hoog op de benen, dus in het Griffon Fauve-type. Het grote voordeel van Paul is dat hij heel veel verschillende rassen op de tafel heeft gehad en daardoor ook de verschillende vormen kent die bij de verschillende rassen voorkomen. En weet hoe een bepaald ras op bepaalde medicatie reageert.
En wat heb/had je voor hond als ik vragen mag?
Duc heeft vanaf 8 weken oud barf gegeten tot hij oud werd en moeite met botwerk kreeg. Toen kreeg hij kvv, op advies van Paul voerde ik mager omdat de pancreas reactie begon te geven op de bromide. Of zo ongeveer in elk geval luidde het verhaal.
Als barfer heeft hij zowat alle diersoorten gegeten en op het laatst met kvvhad ik ook nog best veel soorten. Het enige wat ik in het begin geschrapt heb was zeewier. Daar kreeg hij vroeger 3x inde week een schepje van over zijn eten. Dat durfde ik niet meer te geven vanwege het zout. Zeker in het begin was ik ook heel bang voor zout, ik werd er panisch van. Zoals met de mosselen of krabbenpootjes op strand het. En de pekel op straat in de winter. Als je je hond achterover gecatapulteerd hebt zien worden om vervolgens met een enorme klap op de vloer te smakken dan is dat wel het gevolg ja. Dat zijn niet de beste herinneringen. Al gaandeweg, toen er niets meer gebeurde, begon ik wat relaxter in die dingen te worden. Op een gegeven moment wist ik: Hij valt niet zomaar om. Maar dat heeft mij best heel veel tijd gekost en nogmaals, bij elke hond kan het anders zijn, plus dat je dus ook nog met rastypische vormen van epilepsie zit.
Ik zal nog even opzoeken hoe lang het geduurd heeft voor mijn hond een goede, stabiele spiegel had. Ik heb al die info nog ergens staan.