Weet je, wat je nu beschrijft, dat het net weer wat beter ging met haar, doet me denken aan de mensen in mijn leven van wie ik afscheid heb moeten nemen nadat ze langdurig ziek waren geweest. Allemaal, stuk voor stuk, hadden ze kort voordat ze heengingen zo'n opleving waarbij je dacht: zou het dan toch..? Het leek wel alsof de naderende dood de voorwaarde was om nog even dat grapje te kunnen maken, nog even in die hand te kunnen knijpen, nog even die glimlach te tonen. Alsof dat grapje, die hand en die glimlach er niet zouden zijn geweest als ze nog maanden te leven hadden gehad. Misschien hoort zo'n opleving bij het afscheid, ik weet het niet. Maar in het geval van jouw poezelewoes denk ik, na het hele verhaal gelezen te hebben, dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Laten gaan is soms de hoogste vorm van liefde, en ik weet zeker dat dieren aanvoelen dat je het voor hun bestwil doet wanneer het zover is.
Sterkte!
