Onze tranen blijven komen, mijn hart is gebroken en de krassen op mijn ziel zijn al voelbaar. Gisteren hebben Gerard en ik onze allerliefste, slimste en knapste Rees moeten laten gaan. Haar koppie wilde nog wel, maar haar lijf was op. Ze mocht bijna 17 jaar worden.
Eens in je leven komt dat ene speciale hondje voorbij, en dat was Rees voor mij.
Bijna 17 jaar geleden kwam ze in mijn leven, maar ze had nog geen naam. Een vriendin kwam met het idee om haar Ray-cee te noemen, want racen zou ze moeten gaan doen op de flyballbaan, net als Bailey. Althans, dat was het plan. Maar Rees dacht daar anders over, en zo gingen we uiteindelijk behendigheid doen.
Overal ging ze met me mee. Samen met mij in de bus naar klanten, varen met het kleine bootje, samen op de sup, mee met de paardrijvriendinnen een weekend naar Terschelling, en ga zo maar door.
Ik ben en blijf van mening dat het voeren van barf en later kvv er mede voor hebben gezorgd dat ze deze prachtige leeftijd heeft bereikt.
Uiteindelijk is de artrose haar de baas geworden en heb ik haar verder lijden bespaart.
