Precies een jaar geleden alweer dat ik mijn man in z'n rolstoel het ziekenhuis in duwde voor de grote operatie. Hoe naïef waren we met de gedachten dat we na deze operatie ons oude leventje weer konden oppakken. Samen fietsen, stukje wandelen, scooter rijden. Beetje aanklooien in en om het huis. Wisten wij veel van langdurige ( blijvende?) invaliditeit, beperkte mobiliteit. Van mantelzorg, revalidatie, rollators en scootmobiel. Van aangepaste badkamer en traplift.
Maar ja.... Alles went, en we vinden onze weg hierin steeds een beetje meer . Er is nog steeds progressie, dus ook nog steeds vechtlust en hoop. We maken ervan wat mogelijk is en hebben elkaar. Dat is het belangrijkste! Laat de zomer maar komen.
