Lizzy schreef:Ik denk honden inderdaad een zeer sterke aangeboren drift/drijfveer kunnen hebben. En juist met dit soort jong grut moet je dus (denk ik) heel voorzichtig om gaan om ervoor te zorgen dat ze zichzelf onder controle kunnen houden en onder controle gehouden kunnen worden. Dus vaak is de aanleg voor een hele hoge drift aanwezig of niet aanwezig. Denk ik.
Laten we Linga weer als geval nemen. Ik denk dat de aanleg voor deze hele hoge jachtdrift aanwezig was. In haar genen. Ze heeft door mij niet de juiste begeleiding gekregen als pup en jonge hond. Ze heeft daarna ook nog diverse keren weten te scoren met haar hoge jachtdrift (daar heeft Kuikuhnek het ook over in het kader van succes bij niet loslaten bij politiehonden) want als hele jonge hond heeft ze al eens een jong konijn te pakken gehad en in dat hazenbos heeft ze meerdere keren lekker lopen hetze. En voila. Ze ging zo hoog haar jachtdrift in dat ze met geen mogelijkheid nog te stoppen was.
Fritzi en Frou hebben ook een hoge jachtdrift. Misschien apart niet zo hoog als Linga. Maar ik heb deze twee als pup/jonge hond veel beter begeleid (en zag ook veel eerder in dat dingen wel/niet goed gingen). Ik zag ook snel in dat deze twee samen elkaar zo erg versterkte en dat ik het ging verliezen zou ik samen met ze blijven lopen (samen waren die twee echt erger dan Linga!). Dus ik ben in twee ploegen gaan lopen, Frou met Linga en Fritzi met Bisq. Daarnaast heb ik heel veel energie gestoken in hun training/opvoeding en de reliable recall. Met succes, gelukkig.
Neem nou een pup die gefokt wordt om de bijt-sport in te gaan/politie-hond te worden. Daar wordt dus al op gefokt. Daar zitten dus al potentiële genen in die zeggen "vast = vast en nooit meer los". Ik denk dat je zo'n pup/jonge hond dusdanig verkeerd kunt trainen dat het potentiële gevaar bestaat dat het er eentje wordt die je moet roosteren wil ie los laten. En een fout is gauw gemaakt. Tel daar dan bij op dat als het tijdens de training een keertje mis gaat en hij succes heeft met niet loslaten: voila.
Een Dalmatische Hond: daar kun je echt geen bijt-ik-laat-nooit-meer-los-hond van maken. Ik kan er ook geen slede-hond van maken. En alle honden die ergens voor gefokt zijn: die kun je in mijn ogen (als de aanleg er ook echt in zit - want niet elke combinatie politiehond x politiehond levert 100% succesvolle politie-honden. Idem voor sledehonden, vermoed ik) heel makkelijk maken tot een hond die laten we het dan anders noemen "over de top hoog in z'n drift" gaat. Overigens geldt dit naar mijn bescheiden mening dus ook voor HR-honden.
En ik ben het wel met Boeffie Blafmans (BB) eens dat als je een hond hebt die ergens voor gefokt is en een hele goede werkdrift heeft (in aanleg goed, opvoeding, training en begeleiding goed) : en je laat die nooit doen waar ie voor gemaakt is: dat is misschien nog wel zieliger dan 'm wel laten doen waar ie goed in is en voor gemaakt is en waar je af en toe toch flink op de rem moet trappen om 'm weer in het gareel te krijgen zodat ie niet los gaat in "over de top hoog in z'n drift". Maar ik heb het een paar keer gehad over honden die al "een brug te ver zijn" en dus steeds "over de top in hun drift gaan" en dan gecorrigeerd moeten worden op standje veel te hard. Doe je dit soort honden werkelijk een lol door ze te geven wat ze willen? Moet je dus met een politie-hond die absoluut NIET wil los laten toch maar doorgaan en hem steeds roosteren om 'm los te krijgen? Moet je met een hond als Linga dan lekker blijven jagen? Ik denk dus van niet.
Ja, je verwoordt het helder. Met Spot heb ik dat in het bos ook gehad. Zo ver weg zijn dat hij totaal niet meer bereikbaar was. Dat is ook echt niet leuk wandelen meer. Ik heb een keer met een halti gelopen, net zo lang tot hij normaal mee kon lopen zonder te snokken aan de lijn. Toen waren we uren verder en beiden even uitgeput. Dat was echt niet leuk meer. En ik weet nog steeds niet helemaal wat ik bij hem echt anders had kunnen doen. Hij is extreem daarin. Hij heeft 1x echt succes gehad met jagen maar daarvoor was het al zo erg.
Overigens: het ligt eraan hoe je sledehonden definieert maar er was een Europees kampioen bikejoring met dalmaten (kan helaas geen filmpje meer vinden, maar hier zie je wat er allemaal meeloopt: https://www.google.nl/search?q=bikejori ... 06&bih=741 ) . En ook in sprintwedstrijden in VS lopen dalmaten en dalmaat kruisingen mee. Ik denk dat de lust om te lopen en te sleuren een vrij algemene is onder atletische honden. Dat zie je in Noorwegen ook: daar wordt met vanalles en nogwat ge-ski-jord. Nederland beperkt het tot een paar rassen, maar een team koningspoedels heeft ooit de Iditarod uitgelopen.
Het enige wat schijnbaar wel heel speciaal is, is de stofwisseling van Siberische huskies, die een enorm vermogen op lange termijn kunnen leveren omdat ze heel veel calorieën kunnen verwerken, ze kunnen het ook in extreme omstandigheden lang volhouden. Maar goed, dit gaat OT.