Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Siberienne schreef: ↑za 20 mar 2021, 23:16
Ik had dat met haren van Spot op zijn oude harnas & kussenhoes
pike schreef: ↑za 20 mar 2021, 23:18 Ik had dat ook met de vieze neusjes van Jakkie die op de ruitjes van de deuren zaten. Ik kon het ook niet voor elkaar krijgen die ruitjes schoon te lappen.Ik ben blij dat ik niet de enige ben.
Ze hebben er nog tijden opgezeten. Tot ik niet meer kon zien wat van Jakkie en wat van Duc was.
Tanna schreef: ↑za 20 mar 2021, 21:17 Een rare foto misschien, het is namelijk snot op de ruit van de kamerdeur. Snot van George dat er op is gekomen toen ze heel hard nieste. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het van de ruit te poetsen en ik heb er dan ook al die tijd omheen gewerkt. Maar vanmiddag heb ik het dan toch weggepoetst nadat ik eerst deze foto had gemaakt. Zo idioot, maar het was nog een tastbaar stukje van haar.O, daar kan ik me alles bij voorstellen! Ik baalde er zelfs van dat ik het laatste keuteltje van Laika, dat ze onbewust verloor terwijl ze lag te slapen, door de wc heb gespoeld. Dat was kort voordat we beseften dat we naar de dierenarts moesten om haar te laten inslapen. Als ik dat mooie barfkeuteltje niet had doorgespoeld maar in de prullenbak had gegooid, of naar buiten, dan had ik het ding weer opgedoken en in een potje gedaan.
Eef+Stippels schreef:Ik heb eigenlijk meer het gevoel dat ik tijdens hun leven tekort ben geschotenJa dat heb ik ook. Momenten dat ik dacht dat het oke was en nu toch anders zou doen. Een schuldgevoel heb ik daarover.
Dat ik nu achteraf dingen bedenk die ik (anders) had willen doen.
Tanna schreef: ↑za 20 mar 2021, 23:28 Ik ben blij dat ik niet de enige ben.Je bent zeker niet de enige. Ik vind her en der nog steeds haren terug van Ziva en dat vind ik eigenlijk best fijn. Op tassen, truien die ik vergeten in de kast terug vind, in de bank. Ziva had van die stekelharen die overal in blijven zitten.
sam28 schreef: ↑zo 21 mar 2021, 07:59Oh, dit is zo herkenbaar voor mij. Ontspannen wandelen is alleen mogelijk als er heel veel overzicht is. Het liefst wandel ik samen met ML. Dan nemen we meestal een paraplu mee die we (opengeklapt) tussen onze hond en een toenadering zoekende hond houden.
Als ik een ander huis heb en klaar ben met alle opleiding zou ik op een gegeven moment wel weer een dalmatiermeisje willen. Maar eerst moet ik hier iets mee, ik kan niet een pup socialiseren en opvoeden als ik eigenlijk bang ben voor andere honden en hun baasjes.
Als ik nu op straat loop ben ik overigens niet bang voor honden, het is echt het idee dat er met de aanwezige hond iets gebeurt door de tegemoet komende hond.
Laika schreef:Ontspannen wandelen is alleen mogelijk als er heel veel overzicht is.Wat naar. En voor een nieuw dalmatiermeisje wil ik het graag anders. Mijn onbevangenheid terug.
sam28 schreef: ↑zo 21 mar 2021, 10:03 Wat naar. En voor een nieuw dalmatiermeisje wil ik het graag anders. Mijn onbevangenheid terug.EMDR is heftig maar kan wel een hoop goedmaken. Ik heb besloten om geen pup meer te nemen. De verantwoordelijkheid voor de opvoeding is me te groot.
aanvulling op mijn eerste post;
EMDR heb ik over nagedacht en zeker een optie. Maar wel als ik dit laatste stuk trainee/opleiding afgesloten heb. Dus pas na september.
eelke schreef: ↑zo 21 mar 2021, 13:23 Lieverds, ze gaan nooit helemaal weg. Ik ben inmiddels 2x verhuisd en we zijn 4 jaar verder, en ik vind nog wel regelmatig een haar van GijsToen wij verhuisden heb ik veel spullen weggedaan maar plukjes haar en snorharen van cavia's, konijn en kat zijn meeverhuisd.
Maar ik herken het wel, kwaad dat ik was toen zonder overleg de vloer gedweild was...
sam28 schreef: ↑zo 21 mar 2021, 07:59 Ja dat heb ik ook. Momenten dat ik dacht dat het oke was en nu toch anders zou doen. Een schuldgevoel heb ik daarover.Ja, precies dat heb ik ook, een schuldgevoel
Ik hoop dat mensen dat hier herkennen; ik heb flashbacks naar dingen die mis gingen met Ziva. Zoals haar ongeluk wat natuurlijk ook getriggerd is door die hond die ik een poos geleden overreden zag worden. Als ik op straat loop en ik hoor een hond gillen, of een mens op een bepaalde manier de hond roepen of een gil geven. Ik zit dan in de momenten dat Ziva werd aangereden, of de ene keer dat ze bijna werd doodgebeten door een stafford. Of dat ze vanuit het niks gebeten werd door een ridgeback.
Het is voornamelijk dat gillen van zowel hond als mens. En nu met alle coronahonden met baasjes die niet weten hoe ze ermee om moeten gaan lijkt het steeds meer te worden.
Als ik wandel zie ik het te vaak (bijna) mis gaan tussen 2 honden door baasjes die niet voor elkaar wijken ondanks dat de honden fixeren. Zie ik honden loslopen dichtbij een weg. Als ik met een vriend of vriendin wandel met hun hond dan verstijf ik bijna als ik een andere hond zie.
Als ik een ander huis heb en klaar ben met alle opleiding zou ik op een gegeven moment wel weer een dalmatiermeisje willen. Maar eerst moet ik hier iets mee, ik kan niet een pup socialiseren en opvoeden als ik eigenlijk bang ben voor andere honden en hun baasjes.
Als ik nu op straat loop ben ik overigens niet bang voor honden, het is echt het idee dat er met de aanwezige hond iets gebeurt door de tegemoet komende hond.
Helemaal geen interactie of spanning vooraf. En zelfs terwijl ik er altijd op bedacht ben om andere honden op te vangen als ze aan komen stormen, glipte er laatst toch nog 1 achter me langs keihard bovenop Bella Er kan nog geen excuses vanaf, ook al gilt Bella van de pijn Want hun hond wil alleen maar spelen en dat dat pijn doet bij mijn hond is dan mijn probleem...
