[SnowydeSamojeed]

Ja het zijn wel intense foto's zo, maar het verteld gelijk heel veel, dat vind ik het mooie eraan.
Ook heb ik deze echt wel nodig gehad om mezelf wakker te schudden dat hij er ook echt niet meer is.
Het ging allemaal zo snel.. ik werd gebeld ging kijken, even wandelen maar iedere keer ging hij weer liggen, dierenarts erbij, die heeft hem nog met een sonde geprobeerd te spoelen. Ze heeft hem ook opgevoeld en ze voelde heel veel dunne darmen. Echt heel veelsteveel.
Hij heeft eigenlijk best vaak koliek gehad, gevoelig buikje.. peesblessure opgelopen hoe weet niemand.. rijden zat er niet meer in. Toch altijd bij me gehouden omdat het meer is dan alleen rijden. Uiteindelijk werd die door verkeerd voer. (Eigenaar van stal zei hooi en dat lag er ook altijd maar ondertussen werd er dus ook stiekem vies vet beschimmeld kuilgras gegeven vanuit de berm want er zaten blikjes en ga zo maar door in) het was wat dat betreft al een wonder dat hij er nog was. Hij was altijd zo sterk en zolang hij wou ging ik er 1000% voor.
Ik kreeg hem als zielig verwaarloosd paard wat echt graatmager was.
Ik zie het maar zo: Uiteindelijk heeft hij 7 mooie jaren bij mij echt paard mogen zijn en is die altijd blij geweest.
Hij heeft zoveel overwonnen, maar dit was een gevecht wat niet te winnen was, zelfs niet met een operatie.. dan had die op de ok gegaan en dan ben je er niet bij.. dat kon ik helemaal niet.
Het moment dat ze de medicijnen gaf en hij dus dood ging keken we elkaar recht in de ogen aan en ik zag zo het leven uit hem gaan.. aan dat moment denk ik nog zo vaak.

Ik snap wat je bedoeld siberienne dat gevoel heb ik ook alsof je hem gewoon even helemaal uit je leven zet.. we weten natuurlijk ook dat dat niet zo is.. maar toch. Dan is dat gewoon nog een stap te ver. Komt vanzelf ooit en anders maar niet toch
En dat van die foto dat hij er blij uitziet is voor andere misschien raar, maar jij kent je eigen dier echt wel goed genoeg om te weten dat het wel of niet zo is! Snowy lacht ook altijd de welbekende sammie lach. Maar als hij zich niet happy voelt lacht die ook nog dus ik snap wat je bedoeld. Het ziet er erg vertekend uit.
Ook paard hier, hij ligt daar ook gewoon met zn oortjes recht naar voren alsof die heel blij is.
Dat blijf ik ook maar geloven.

[SnowydeSamojeed]

Dat lijkt me ook mooi!
Ik zou iets willen met zijn haar of as erin. Alleen is dit toch nog een stapje te ver. Het idee dat ik het enige wat ik nog heb van hem een weg moet geven voor even aan een onbekend iemand ofzo

Voor nu staat die hier in de huiskamer.
Het gevoel dat hij thuis mocht komen was toch wel erg fijn.
Het is alleen erg moeilijk wat ik er verder mee doen moet. Hij kan hier ook niet voor altijd blijven staan denk ik wel wil in nog een ander iets waar zijn as in kan, dat ziet er ookal wat beter uit denk ik..
Misschien maak ik boven ergens wel een plekje.
Agja te tijd zal het leren!

[Anne in Zweden]

Oef, intense foto's van je prachtige paard, Snowy... Een groot dier als een paard laat ook letterlijk zo'n gat in je omgeving achter wanneer je hem verliest, hè?

En herkenbaar inderdaad, Siberienne, dat verwijderen van Spots naam nu nog onmogelijk lijkt. Ik had altijd een lijstje op de zijkant van de barfkoelkast: de namen van de honden onder elkaar, en naast iedere naam de hoeveelheid vleesbot, spiervlees en orgaan voor de hond in kwestie. Met whiteboardstift erop geschreven, dus makkelijk aan te passen.
Toen Scotch overleed en Mello kwam, dacht ik er niet zo over na: naam Scotch weg, Mello ervoor in plaats. Misschien omdat Scotch toch al niet meer volgens het lijstje at, als moeilijke eter in zijn laatste levensjaar. Maar toen Max wegviel en Aris ons leven kwam verrijken, kon ik Max' naam niet wegvegen. Ging gewoon niet. Maandenlang stond Max nog steeds boven aan het lijstje.
Pas toen ik in een oude doos twee koelkastmagneetjes vond met foto's van Scotch, Max erop (was een cadeautje geweest van vrienden bij wie we op bezoek waren geweest met de honden), kon ik Max' naam verwijderen. Nu hangen die twee fotootjes daar, zodat Scotch en Max er nog steeds een beetje bij zijn wanneer ik in de hondenkeuken sta. Ik denk dat dat het was: naam weghalen voelt te definitief. Raar, maar aan de andere kant toch ook mooi, en niets mis mee.

[SnowydeSamojeed]

Ja dat zeker! Het is niet alleen het dier wat je mist. Maar ook het iedere dag naar stal gaan en alles wat erbij hoort. Het was ook echt mijn plekje om tot rust te komen en alles los te kunnen laten. Daar zorgde hij ook altijd voor.

Nu na 13 jaar altijd dag in dag uit met paarden in de weer zijn geweest zit ik dus sinds april zonder. Ik mag andere paarden rijden op stal maar dat voelt gewoon raar.. zijn lege box.. misschien staat er wel een ander paard in inmiddels. Dat is voor je gevoel gewoon raar.
Ik heb nog niet zoiets van nou we gaan weer verder met een ander paard. Dit zal heus ooit wel komen hoor maar dan als de tijd rijp is

En mooi gedaan zo Anne! Zo zijn ze inderdaad altijd nog wel bij je. Lijkt me wat minder definitief voelen ja

[pearlsofpassion]

Het is in februari 3 jaar geleden dat Kleintje stierf. Ze staat nog steeds op de achtergrond van m'n telefoon..
En ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik haar eraf wil doen...

Ze staat ook op m'n bankkaart, maar goed, dat verander je niet snel natuurlijk, maar ik ben er ook gewoon heel blij mee.

[Kaela]

Och wat een herkenbare momenten en gevoelens allemaal weer. Ik heb een half jaar geleden mijn facebookfoto aangepast en oooooh dat deed eigenlijk wel heel erg veel zeer. Maar stil blijven staan in het verleden is ook niet goed en het moment dat het goed is, merk je vanzelf. Ook al doet het dan ook nog pijn, loslaten doet nou eenmaal zoveel pijn.

Ik kreeg gisteren een boekje van mijn lieve vriendin, met een prachtige foto van Fengur er op. Om al mijn paarden avonturen in op te gaan schrijven. Ik heb een flinke traan weg moeten pinken. Met hem begon het allemaal, met hem heb ik zoveel avonturen beleefd. En ik vind het zo lief bedacht om op deze manier een soort link te maken naar al het moois dat nog komen gaat. Een schot in de roos!

[Siberienne]

Oh dat is mooi Kaela!
Hmm misschien ga ik zoiets wel doen voor mijn nieuwe bullet journal; grote foto van Spot erop!
En hij staat inderdaad op telefoon, dat vind ik juist prettig.

Ja de bio in mijn instagram ga ik maar wel aanpassen, gewoon omdat dat niet meer klopt. De naam laat ik zo. Ik kreeg nog een lief bericht van mensen die een broer van Shadow en Spot hebben, ze hadden het via de fokker gehoord. Dat was leuk.

Het is gewoon nog even zoeken hoe ik hem hier een plekje kan geven. Zijn as is nog in NL en ik denk niet dat we op korte termijn hier bezoek gaan krijgen (COVID19) maar misschien vraag ik toch het op te sturen - als dat kan/mag met de post. Beetje pijnlijk als douane het open zou gaan maken ....

[eelke]

Jee, dat zou ik niet durven denk ik, er raakt nogal eens wat kwijt...

[Siberienne]

Jee, dat zou ik niet durven denk ik, er raakt nogal eens wat kwijt...

Ja nou, zou eigenlijk net wat zijn voor Spot, op het laatst er nog tussenuit peren . Maar ik laat het maar even nog zo, ooit gaat het wel weer lukken dat de grenzen open gaan... hoop ik (Ik moet ineens denken aan een husky van de fokker. Was een echte ontsnappings-koningin. Klom zelfs een keer uit dakraam. Toen ze overleed en begraven werd daar in de tuin, grapten ze dat ze erop zouden zetten ‘eindelijk kan ze niet meer ontsnappen’)

[Ronald]

Indringende foto's, Snowy... En indrukwekkend verhaal. Neem je tijd. De een kan het vrij snel een plaatsje geven, bij de ander duurt het wat langer.

Mijn Nox is in 2016 overleden. Haar foto's staan nog her en der in het huis. En bij het opruimen van spullen van mijn moeder kwam ik de ansichtkaart tegen die ik gestuurd had toen Nox bij me kwam wonen. Slik.
De scherpe randjes zijn er wel af. Maar zeker in dit topic weet ik het vaak niet droog te houden. Omdat er zoveel herkenbaars, zoveel gelijkaardigs gebeurt. Liefde voor je dieren, afscheid nemen uit liefde, omdat het niet meer gaat.
Ze hebben gewoon nog een prachtig plekje in hart, waar je elke dag gewoon bij kunt. De ene keer met een lach, de andere keer emo.
Ik ben nog lang niet zover dat er een andere hond komt. Ik ben de hele dag aan het werk, dus dan vind ik het niet eerlijk voor een huisdier. Daarnaast is het (nog steeds) zo dat een nieuwe hond zal moeten wedijveren met mijn herinneringen aan Nox. En ook dat vind ik niet eerlijk.
Misschien... als ik ooit klaar ben met werken, komt er een tijd dat er weer een hond komt...

[hannabelgje]

Bizar eigenlijk dat "de buitenwereld" altijd maar de nadruk erop legt dat het leven doorgaat. Natuurlijk is dat ook zo maar ook in die tijd erna blijf je gemis en verdriet houden. Dat moet ook kunnen vind ik. Ik ben blij dat er hier zoveel mensen zijn die dat begrijpen en het is ook echt zo dat verdeelde smart halve smart is. Als er zo'n groot deel van je leven ineens wegvalt dan is dat gewoon niet te verteren. Het lijkt wel of alleen het verlies van een kind eindeloos mag duren. Daarvan zegt iedereen altijd dat het iets is waar je nooit overeen komt. Mijn ouders zijn een kind verloren en na 35 jaar staan ze daar nog ieder jaar even bij stil. Zelf vind ik dat heel mooi. Maar bizar dat er zoveel onderscheid gemaakt wordt. Verlies is verlies en dat doet pijn.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[Tanna]

Bizar eigenlijk dat "de buitenwereld" altijd maar de nadruk erop legt dat het leven doorgaat. Natuurlijk is dat ook zo maar ook in die tijd erna blijf je gemis en verdriet houden. Dat moet ook kunnen vind ik. Ik ben blij dat er hier zoveel mensen zijn die dat begrijpen en het is ook echt zo dat verdeelde smart halve smart is. Als er zo'n groot deel van je leven ineens wegvalt dan is dat gewoon niet te verteren. Het lijkt wel of alleen het verlies van een kind eindeloos mag duren. Daarvan zegt iedereen altijd dat het iets is waar je nooit overeen komt. Mijn ouders zijn een kind verloren en na 35 jaar staan ze daar nog ieder jaar even bij stil. Zelf vind ik dat heel mooi. Maar bizar dat er zoveel onderscheid gemaakt wordt. Verlies is verlies en dat doet pijn.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[Tanna]

Ik word ook altijd emotioneel als ik in dit topic lees. In mijn FB-clubje is een hond gestorven die we goed kenden, ze is ruim 5 maanden ouder geworden dan onze Georgientje. Vanmiddag las ik aan mijn lief voor hoe het is gegaan en hoe groot het verdriet is en we zaten samen te huilen. Bij mij zitten de tranen ook nog steeds hoog, dat gaat niet zomaar over.
Op het glas van de kamerdeur zit een grote snotkledder van toen George heel erg nieste en echt, ik ben niet in staat om die eraf te poetsen, een stukje van haar............

[tt-tjes]

Vandaag zou Balou 16 geworden zijn
Het is nu 5 maanden geleden en ik mis hem nog iedere dag.
Zijn blije snuitje, zijn eeuwig kwispelende staart, zijn geknuffel op de bank, waarbij hij prompt gelukzalig op zijn rug draaide.
Ik ben gek op mijn 2 zwartjes, maar die zijn toch heel anders. Balou was echt speciaal, mjjn soulmate, mijn once in a lifetime hond.

[sam28]