[KarenH]

Toen het leven nog goed was, wij nog geen weet hadden van Covid-19 en mijn allergrootste hondenvriend in de bloei van zijn leven was.
Het zal misschien de tijd van het jaar zijn, maar alleen maar denken aan hem doet de kraan al open gaan. Toch kan ik het niet laten om zijn foto's te bekijken, opnieuw of voor de 1e keer te bewerken.
Mijn Pr1mootje, wat mis ik je toch.

[Siberienne]

Een goede vriendin moest haar ‘mallemeisje’ laten gaan afgelopen week. Dat rauwe verdriet, dat deed mij ook zeer. Plotseling aan een milt tumor. Deze foto plaatste ze op FB, Nanu was echt een indrukwekkende hond. Ik ben el blij dat ze eerder dit jaar nog even hier in Noorwegen waren en dat we nog samen gewandeld hebben.

46EDA6A5-7693-4017-8917-93880A981FFA.jpeg (382.83 KiB) 1073 keer bekeken

[KarenH]

Vreselijk als je zo heel snel afscheid moet nemen.

[KarenH]

Het is vandaag 1 jaar geleden dat we afscheid van Pr1mo hebben moeten nemen.
Ben er al heel de week chagrijnig van en moet nog meer huilen dan anders.
Wat is het toch ruk dat honden ook niet 50 jaar oud worden of zo.

https://www.pr1mofotografie.nl/1-jaar-later/

[Siberienne]

Het is vandaag 1 jaar geleden dat we afscheid van Pr1mo hebben moeten nemen.
Ben er al heel de week chagrijnig van en moet nog meer huilen dan anders.
Wat is het toch ruk dat honden ook niet 50 jaar oud worden of zo.

https://www.pr1mofotografie.nl/1-jaar-later/

Ja zeg dat wel .... sterkte alsnog voor wat een moeilijke tijd moet zijn. Ik had je post gemist Prachtige foto’s weer, en een jaar.... dat is ook nog maar kort!

[KarenH]

Dank je wel, geeft niet joh, je kunt niet alles in de gaten houden.
Het lijkt gisteren maar ook al heel lang geleden. Ik kan er niet aan wennen.

[Ronald]

Prachtige foto's van Pr1mo, Karen... En dat het je raakt? Duh...

Heel veel sterkte. Het is pas een jaar

[smulpaap]

Inderdaad , prachtige foto's. Van een prachtige hond ....
Het is en blijft verdrietig en zwaar sommige honden zitten zo diep in je hart ....
Ik heb dat ook .

[KarenH]

Dank jullie wel. Het is iets waar een mens mee moet leren leven , niet waar?

[smulpaap]

Dank jullie wel. Het is iets waar een mens mee moet leren leven , niet waar?

Ja en de kunst is om ooit te leren hoe
Ik heb in al mijn verdriet ook weleens gezegd . Ik wil nooit meer een hond
Ik zat ooit eens in de wachtkamer , best nerveus . Mijn huidige hond moest geopereerd worden . En wat kwam er binnen wandelen ? Een langharige Hollandse herder . Ik knakte vrijwel direct en kon mn tranen niet bedwingen . Mijn lieverd was al ruim 10 jaar niet meer bij me . Maar dat was en is ook nog steeds mijn favorietje . Dat zijn van die honden die je echt nooit vergeet ik ging in die tijd graag naar de bieb , en mijn lieverd was altijd mee . Hij lag gewoon los en bekeek het allemaal rustig . Na zijn dood ben ik heel lang niet meer in de bieb geweest. Ik kon het niet meer , barstte in tranen uit en zag hem in gedachten altijd liggen daar , wachtend op mij . Hij mocht maar twee maanden 9 jaar zijn , zeer agressieve vorm van leukemie . We moesten heel snel afscheid nemen . Ook de schoolmeester hield het niet droog toen ie het hoorde . Mijn zoon hield een spreekbeurt over het ras. En mocht in mijn bijzijn onze hond ookmeenemen de klas in . Het was zo'n zeldzaam lieve Herder.

[Kaio]

Ja ze kunnen zo speciaal zijn hè. Prachtige foto's, die blik is om te smelten


Hier is Maci er al bijna 2 jaar niet meer, zijn as staat nog in een strooibus op het dressoir. Ik wilde hem in ieder geval deels uitstrooien op TS aan de zee, maar door corona hebben we dat nog steeds niet kunnen doen. Dat vind ik best vervelend, het staat er maar En op het moment kunnen we ook even geen vakantie plannen ( en daarna is toch al alles bezet ( waar je met meerdere grote honden kunt komen he) )

Kreeg gisteren deze voorbij op FB:
De 2 opa beren, allebei over de 10 , Kaio en Maci

FB_IMG_1644999621716.jpg (393.19 KiB) 927 keer bekeken

En deze met een nog jonge Fozzy , die er nu wel bij hoort qua leeftijd

FB_IMG_1644999697324.jpg (380.6 KiB) 927 keer bekeken

Er zijn momenten dat ik ze mis, terugdenk aan ze, zo goed als gelukkig bijna altijd met een lach. Wellicht omdat ze beide oud hebben mogen worden, we veel en van alles met ze hebben kunnen doen altijd.

[pearlsofpassion]

Wij zijn momenteel aan het rondkijken voor een kat erbij. Dat waren we al even, zodat er later geen kat alleen achterblijft.
Maar nu weten we ook dat we liever een kattin bij willen. En een schootligger. Kunnen we gerichter zoeken.

Het is 4 jaar sinds Kleintje stierf en nu zijn er genoeg scherpe kantjes vanaf en beginnen we haar schootplakken en typisch vrouwtjestrekken wel heel erg te missen...
De leegte wordt precies weer groter... Het begint weer zwaarder te wegen...
Die typische dingen die zij altijd deed en onze katers niet doen.

Ik heb gisteren een mail gestuurd ivm een poes van 4 jaar waar we allebei meteen een zeer goed gevoel bij hadden. We kijken al een paar jaar, maar dit hadden we nog niet gehad, zo'n klik.
Alleen waren we net te laat... Er is al een bezoek voor haar gepland.
Nu kan ik het toch niet laten te hopen dat het niet klikt met die mensen.

[KarenH]

Ja en de kunst is om ooit te leren hoe
Ik heb in al mijn verdriet ook weleens gezegd . Ik wil nooit meer een hond
Ik zat ooit eens in de wachtkamer , best nerveus . Mijn huidige hond moest geopereerd worden . En wat kwam er binnen wandelen ? Een langharige Hollandse herder . Ik knakte vrijwel direct en kon mn tranen niet bedwingen . Mijn lieverd was al ruim 10 jaar niet meer bij me . Maar dat was en is ook nog steeds mijn favorietje . Dat zijn van die honden die je echt nooit vergeet ik ging in die tijd graag naar de bieb , en mijn lieverd was altijd mee . Hij lag gewoon los en bekeek het allemaal rustig . Na zijn dood ben ik heel lang niet meer in de bieb geweest. Ik kon het niet meer , barstte in tranen uit en zag hem in gedachten altijd liggen daar , wachtend op mij . Hij mocht maar twee maanden 9 jaar zijn , zeer agressieve vorm van leukemie . We moesten heel snel afscheid nemen . Ook de schoolmeester hield het niet droog toen ie het hoorde . Mijn zoon hield een spreekbeurt over het ras. En mocht in mijn bijzijn onze hond ookmeenemen de klas in . Het was zo'n zeldzaam lieve Herder.

Ach.... ik zit ff gezellig mee te janken.
Ik zeg nu ook dat als Iggy er niet meer is ik geen hond meer wil. Nog een keer zo'n hartzeer zal een keer moeten, maar ik weet niet of ik het nog aan kan daarna.
Een volgende hond zou trouwens zulke grote schoenen moeten vullen, denk dat dat niet eerlijk is t.o.v. die hond.
Maar zeg nooit, nooit.

[KarenH]

Ja ze kunnen zo speciaal zijn hè. Prachtige foto's, die blik is om te smelten


Hier is Maci er al bijna 2 jaar niet meer, zijn as staat nog in een strooibus op het dressoir. Ik wilde hem in ieder geval deels uitstrooien op TS aan de zee, maar door corona hebben we dat nog steeds niet kunnen doen. Dat vind ik best vervelend, het staat er maar En op het moment kunnen we ook even geen vakantie plannen ( en daarna is toch al alles bezet ( waar je met meerdere grote honden kunt komen he) )

Kreeg gisteren deze voorbij op FB:
De 2 opa beren, allebei over de 10 , Kaio en Maci
FB_IMG_1644999621716.jpg
En deze met een nog jonge Fozzy , die er nu wel bij hoort qua leeftijd
FB_IMG_1644999697324.jpg

Er zijn momenten dat ik ze mis, terugdenk aan ze, zo goed als gelukkig bijna altijd met een lach. Wellicht omdat ze beide oud hebben mogen worden, we veel en van alles met ze hebben kunnen doen altijd.

Toch heel fijn die herinneringen en die foto's. Daar zeg ik ook altijd, zorg dat je foto's van je huisdieren hebt. Kun je het je veroorloven, laat dat dan door een professionele fotograaf doen, kun of wil je dat niet, zorg dan in ieder geval dat je zelf wat knappe foto's kunt maken. Zo belangrijk. Net zoals filmpjes, hoewel ik persoonlijk daar enorm veel moeite mee heb om naar te kijken.
Ik kan ook lachen door mijn tranen heen hoor, als ik aan Pr1mo denk. Wat een portret was dat, zo eentje krijg ik er nooit meer. Iggy is vergeleken met hem zo braaf, het is af en toe gewoon saai. Die 2 hielden elkaar mooi in balans.

[KarenH]

Wij zijn momenteel aan het rondkijken voor een kat erbij. Dat waren we al even, zodat er later geen kat alleen achterblijft.
Maar nu weten we ook dat we liever een kattin bij willen. En een schootligger. Kunnen we gerichter zoeken.

Het is 4 jaar sinds Kleintje stierf en nu zijn er genoeg scherpe kantjes vanaf en beginnen we haar schootplakken en typisch vrouwtjestrekken wel heel erg te missen...
De leegte wordt precies weer groter... Het begint weer zwaarder te wegen...
Die typische dingen die zij altijd deed en onze katers niet doen.

Ik heb gisteren een mail gestuurd ivm een poes van 4 jaar waar we allebei meteen een zeer goed gevoel bij hadden. We kijken al een paar jaar, maar dit hadden we nog niet gehad, zo'n klik.
Alleen waren we net te laat... Er is al een bezoek voor haar gepland.
Nu kan ik het toch niet laten te hopen dat het niet klikt met die mensen.

Dat begrijp ik wel.