[eelke]

Ik heb nog steeds geen andere newf geaaid. Nu is dat ook niet zo heel moeiijk - zo heel vaak kom je ze ook weer niet tegen, maar ik heb de mogelijkheid al wel gehad hoor. Dus ik begrijp je heel goed. Het idee alleen al van zo'n zelfde zware kop weer voelen, pffff.

[zurca]

Het is voor een ieder anders, het verdriet en het moment waarop je voelt dat je weer toe bent aan een ander hondenvriendje maar ik moet zeggen dat Pippa ons zoveel goeds gebracht heeft met haar komst...

Toen Tous kwam te overlijden kwam het besef dat we na Ziggy zonder hond zouden komen, die gedachten voelde raar. Ondanks het gemis en verdriet van Tous begon ik toch over de toekomst na te denken. Want nooit geen hond meer dat was niet wat we wilde. Ik keek wat rond op internet en kwam tot de conclusie voor een hond via een fokker te willen gaan. Daar gaat tijd overheen dus ik wou voorbereid zijn. Samen begonnen we na te denken wat we leuke rassen vonden. Zo kwamen we uit tot een klein rijtje honden. Toen overleed Ziggy en naast ons verdriet om Tous was daar ineens dubbel zoveel verdriet want nu moesten we ook ons wuufke missen.
Ondanks dit verdriet was er ook gemis naar een hond in het algemeen. Onze zoektocht ging door...
Zo'n 10 maanden nadat we Ziggy hadden laten gaan, wandelde Pippa ons huis in....ons huis en ons hart.
En echt, ik kon nog dagelijks huilen om het gemis van onze langpootjes maar ik was ook zo blij met ons nieuwe hondje. Enja, in de aanloop naar het in huis krijgen van een nieuwe hond kwamen er ook allerlei andere emoties voorbij, schuldgevoel, onzekerheid....
Maar toen was ze daar, onze kleine boef, onze clown, ons terroristje. En wat heeft ze ons een afleiding gegeven, liefde, vreugde en meer.
Sinds haar komst is ons verdriet veranderd, het voelt minder scherp er kwam plaats voor een glimlach en leuke herinneringen..
Pippa heeft de plaats van Tous en Ziggy niet ingenomen, die 2 plekjes in ons hart zijn bezet maar Pippa heeft wel de leegte die wij voelde toen we zonder hond waren opgevuld...en daarvoor zijn wij haar dankbaar....

Ik wil hiermee niet zeggen dat een ieder hier maar "gewoon" een andere hond moet nemen want nogmaals het voelt voor een ieder anders maar ik wou "belichten" dat er ook ern andere kant is...

[zurca]

Tijdje terug was ik met Pippa aan de wandel en kwam iemand tegen met 2 windhonden. Één daarvan leek qua uitstraling precies op Ziggy...En toen kwam deze hond tegen mij aan staan, ik ben door mijn knieën gezakt en pakte haar koppie in mijn handen...dat snuitje, die zachte oortjes en die grote onschuldige oogjes... Ik had de tranen in mijn ogen staan en heb echt een paar keer goed moeten slikken voir ik weer verder kon praten met het baasje van de honden.

[dinky89]

Tja, wat het juiste moment is voor een ander huisdier in huis is voor een ieder anders. Na het overlijden van onze vorige poes was er ook de enorme leegte en voelde het niet goed om een andere poes in huis te halen. Totdat ik zo'n twee weken later Dinky tegen kwam op de website van het asiel. Daarmee was er toen gelijk de klik en voelde het goed ondanks dat ze in het asiel helemaal weggedoken zat. Op het moment dat het goed voelt is het het juiste moment om een ander dier in huis te nemen.

[Anne in Zweden]

Gek hè, hoe verschillend iedereen omgaat met het verlies van een huisdier. Ik ga juist relatief snel weer op zoek naar een nieuwe hond of kat, omdat ik anders gewoon niet uit dat gat van verdriet kom. De nieuwe huisgenoot geeft zoveel afleiding en energie dat ik daardoor het verlies veel sneller een plaatsje kan geven.

[pearlsofpassion]

Ik ben nog gekker. Bij mij wisselt dat...

[Kaela]

Dat is ook voor iedereen weer anders en net wat PoP zegt, het kan ook nog wisselen.

Liefde heeft tijd en ruimte nodig. In je hart en in je ziel. En tegelijkertijd is er voor liefde altijd plaats, je hart kan elke keer weer groter groeien. Dat is het mooie van liefde. Het vind zijn eigen weg, volgt zijn eigen pad. En het is altijd goed, hoe het ook doet.

[Charlie Angel]

Gek hè, hoe verschillend iedereen omgaat met het verlies van een huisdier. Ik ga juist relatief snel weer op zoek naar een nieuwe hond of kat, omdat ik anders gewoon niet uit dat gat van verdriet kom. De nieuwe huisgenoot geeft zoveel afleiding en energie dat ik daardoor het verlies veel sneller een plaatsje kan geven.

En zo is het voor iedereen inderdaad anders. En het is gewoon fijn als iemand die ruimte krijgt om het te doen zoals je goeddunkt. Dat begrijpen vaak alleen dierenmensen.

Wij hadden Bobbie erbij als maatje voor Charlie. En ik ben blij dat we hem hebben anders was ik helemaal ingestort ben ik bang. En toch, toch knaagde er dat stemmetje dat ik hoopte dat Charlie zich niet "vervangen" voelde. Weet niet goed hoe het uit te leggen maar die gedachte had ik wel vlak na zijn overlijden. Terwijl wij juist een fijn maatje voor hem hadden gezocht, waarmee hij samen kon spelen en doen. Dat had alleen veel langer moeten duren.

[sam28]

Ik heb nog steeds geen andere newf geaaid.

Het is voor een ieder anders, het verdriet en het moment waarop je voelt dat je weer toe bent aan een ander hondenvriendje maar ik moet zeggen dat Pippa ons zoveel goeds gebracht heeft met haar komst...

[..]
Tijdje terug was ik met Pippa aan de wandel en kwam iemand tegen met 2 windhonden. Één daarvan leek qua uitstraling precies op Ziggy...En toen kwam deze hond tegen mij aan staan, ik ben door mijn knieën gezakt en pakte haar koppie in mijn handen...dat snuitje, die zachte oortjes en die grote onschuldige oogjes... Ik had de tranen in mijn ogen staan en heb echt een paar keer goed moeten slikken voir ik weer verder kon praten met het baasje van de honden.

Fijn dat Pippa op het goede moment daar was voor jou!
Ik wil inderdaad ook niet nooit meer een hond. Maar ik wil alleen een dalmatier en ik wil niet bij elke beweging dat het nieuwe stippenmeisje maakt denken; het is precies Ziva. Dat heeft een nieuw stippenmeisje niet verdient.
Wat een lief en ontroerend verhaal over de windhond met Ziggy's uitstraling.

Ik ga juist relatief snel weer op zoek naar een nieuwe hond of kat, omdat ik anders gewoon niet uit dat gat van verdriet kom.

Ik ben daar ook wel eens bang voor, dat ik niet uit het gat kom. Mijn huis is nog steeds een gedenkoord voor Ziva.
Dat mag ook wel want ik moet er toch alleen wonen maar ik kan niet eens mezelf er toe zetten om mijn profielfoto te wijzigen van bijvoorbeeld Signal.


En dat het kan wisselen, dat denk ik ook PoP. Ik denk dat het voor mij anders gaat worden als Lea gaat. Mijn oude Lea, ze wordt in juni 19.
Ziva was nog zo in conditie, ik vond 12jr nou ook niet oud, zeker niet omdat ze die conditie nog had. En toen werd ze ziek en was ze ineens dood. Dat kan ik nog niet helemaal verwerken. Het plotselinge.

Dat had alleen veel langer moeten duren.

[zurca]

Ik hoop niet dat ik met mijn verhaal iemand voor het hoofd gestoten heb want dat was absoluut niet mijn bedoeling....Wat ik ermee wou zeggen is dat wanneer je er aan toe bent, soms als het verdriet nog best hevig aanwezig kan zijn, een ander maatje ook veel goeds kan brengen. Een nieuwe vriendschap, nieuwe afleiding, een nieuw doel...

Voor iedereen hier een dikke knuff

[Ronald]

Bijzonder om deze verhalen te lezen. Zurca, geweldig. En ja, als je dan een Ziggy-achtige hond in je handen hebt, dan kan ik me voorstellen dat je het niet droog houdt. Dinky89, heel herkenbaar. Sam28, wees vooral lief voor jezelf. Het is nog maar zo kort geleden en het was heel plotseling.

[sam28]

Ik hoop niet dat ik met mijn verhaal iemand voor het hoofd gestoten heb want dat was absoluut niet mijn bedoeling

Waarom zou dat zo zijn? Het is jouw verhaal, hoe het voor jou gewerkt heeft.

[pearlsofpassion]

Denk je echt dat je een nieuw meisje tekort zou doen omdat ze op Ziva zou lijken?
Ik denk nl dat dat niet erg waarschijnlijk is, integendeel. En de verschillen zullen er ook zijn.. Er is toch een reden waarom je zegt enkel een dalmaat te willen? Klinkt mij een beetje contradictorisch. Maar he, dat mag he, als dat jouw gevoel is.
Is een reutje misschien een optie?

En als je echt het gevoel hebt dat je enkel nog maar hetzelfde kan willen als Ziva was, en eigenlijk enkel haar terug wil en echt geen andere hond, dan is het idd nog niet het juiste moment. Je merkt vanzelf wel wanneer dat voorbij is. Als je eens terug valt voor een hond of pup, en niet omdat die op Ziva lijkt, maar gewoon om zichzelf.

[Aquillo]

Ik hoop niet dat ik met mijn verhaal iemand voor het hoofd gestoten heb want dat was absoluut niet mijn bedoeling....Wat ik ermee wou zeggen is dat wanneer je er aan toe bent, soms als het verdriet nog best hevig aanwezig kan zijn, een ander maatje ook veel goeds kan brengen. Een nieuwe vriendschap, nieuwe afleiding, een nieuw doel...

Voor iedereen hier een dikke knuff

Juist heel mooi geschreven. Precies zoals jij er mee om gaat.

[Aquillo]

In het land van afscheid en rouw is eigenlijk alles toegestaan voor hoe je het zelf wil en kunt verwerken. De een wil er graag een nieuwe bij de ander wacht liever tot alles een plekje heeft gekregen . Dat is allemaal fijn. Het enige wat we allemaal gemeen hebben is dat je het blijft voelen dat je maatje heen gegaan is. Het maakt in feite niet uit of het gisteren was of jaren geleden. Het gevoel kan heel intens blijven.
Voor mij is het gemis aan Estrella immer aanwezig geen enkele andere hond kan dat gemis opheffen. Als het gevoel heel sterk is.. of dat nu om een mooie herinnering gaat of omdat er een hevig verdriet om haar gemis op komt ga ik naar haar foto´s omdat het dan net even lijkt dat ik haar oogjes kan zien , haar kan strelen ook al is het maar in gedachten. En dan Aquillo die er nog steeds is.. Die oude taaie.. parmantige hoogbejaarde. nog een paar maandjes maar dan is hij 17. Ook daar kan ik me niet tegen wapenen als het zijn tijd is. Ik laat het komen zoals het is. Samen met mijn andere later geadopteerde honden. Ze zijn anders en niet te vergelijken. En dat is maar goed ook voor mij