dat raakt me enorm. Reden is te onveilig..
Liever niet quoten, ik ga het straks weghalen ivm herkenning en openbaar forum enzo.
Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
dat raakt me enorm. 
Die reacties stellen me gerust.
sam28 schreef: ↑di 24 dec 2019, 13:44 Wat een lieve reacties weer. Ik schaam me dan wat om hier weer te komen kijken omdat ik me wat heb laten gaan gister.Uhm? Ja? Er was me niks bijzonders opgevallen in je post. ik las gewoon iemand die terecht even flink verdrietig was. Afgelopen week hebben meerdere mensen bij me uitgehuild, ook omdat ze opzien tegen de feestdagen na een verlies. Ik luisterde gisteren naar een muziekstuk en ineens stroomden de tranen over mijn wangen. Volgens mij hoort naar binnen keren en even stilstaan bij verdriet ook bij deze tijd van het jaar. En dan komt de zonnewende en wordt het weer lichter.
Ik blijf je aanbod zo onwijs lief vinden Hanny, ik vind het heel jammer dat je woont waar je woont.
. Gefeliciteerd met je puppies ! Leven en dood is dicht bij elkaar. Heb je foto's van je pups ? 
. Ik heb een nieuw hoekje gemaakt voor Frou Frou (met nep kaarsjes, lekker kitsch... maar dat leek me in die houten kratjes wel veiliger dan echte kaarsjes). . Ik heb gisteren het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe" gelezen. Mooi boek. Herkenbaar ook. Ik moet zeggen, Frou Frou is de vijfde hond waar wij afscheid van hebben moeten nemen en dit verdriet slaat wel alles.... Ik denk toch dat de onacceptabele leeftijd waarop Frou is gestorven daar wel de hoofdreden van is. Dat, samen met de snelheid waarmee alles gegaan is. En nog steeds het ongeloof, mijn lieve mooie Frou, zo gezond als een vis en dan ineens dood aan kanker . En door het verdriet en de rollercoaster waar we in hebben gezeten grijpen de twijfels me regelmatig bij de strot. Hebben we het allemaal weg goed gedaan? Gisterenavond kwam ik tot het besef dat ik ook dingen ben vergeten door alle verdriet en door de rollercoaster. Dingen dat Frou Frou al een dikke week antibraakmiddelen kreeg geïnjecteerd (eerst Emeprid en daarna Cerenia) en ze zelfs door de antibraakmiddelen heen braakte. Zondag was ze zo ziek en had ze aanvallen van misselijkheid waarbij het leek alsof je een waterkraan had open gezet, straaltjes kwijl liepen eruit . Maar het doet zo'n pijn dat ik me 1000 keer per dag afvraag "hadden we niet dit?" of "hadden we niet dat?" (en dan vliegt alles voorbij, ook de twijfel om geen chemo meer te proberen - ik weet verstandelijk wel dat we geen chemo wilde, omdat dit nergens toe zou gaan leiden/lijden). . Frou Frou was zo lief, zo grappig, zo'n pretletter, zo'n vrolijk lekker ding dat het gemis als een zware donkere deken in huis hangt. Zelfs Fritzi vindt me niet leuk meer 
. Ze ging gisterenavond serieus in de bench liggen, een heel eind van me vandaan, terwijl ze 's avonds altijd op haar kussen ligt, onderaan mijn voeten . Ze was me zo lief Lizzy schreef:Lieve Sam, ik wou dat ik er kon zijn voor je.... Maar ik stik zelf bijna in mijn eigen verdriet (en ben daarnaast nog eens ordinair grieperigRight back atcha... Echt hoor. Ik moet ook zoveel aan jou en jullie denken. Het is niet te verteren.
