Anne in Zweden schreef:
Merk je wel dat het wat beter wordt? Ik hoop het.
Nee, wordt nog niets beter.
Ik moet echt compleet en volledig rust houden, maar dan moeten de omstandigheden ook meewerken. Therapeut zegt ook dat ik echt alles doe maar dat die omstandigheden mij tegenwerken.
Maar het moet wel echt gaan veranderen want dat gedoe in mijn hoofd vond ik best griezelig.
Mijn geheugen is slecht, ben ook dingen kwijt. Die woorden dus en zo nog een paar van die dingen.
De therapeut hoopt dat als ik over twee weken mijn silversplints krijg en dan nog wat weken wachten en dan mijn kniebraces dat het dan geestelijk iets beter zal gaan. Omdat er ook gewoon veel te veel pijnprikkels zijn die ik niet kan verwerken.
Ikzelf weer het even niet meer, ik hoop alleen maar dat het wel beter zal worden want ik vond alleen eds wel genoeg. Voel mij soms net een klein kind als ik gewoon niet op woorden kan komen.
En het is ook zo raar, je gaat jaren altijd door, doet alles wat moet en meer, leeft met iedereen mee om je heen als er wat is enz. En nu als ik dingen gedaan heb dan is het al teveel, dan ben ik beroerd, draaierig en misselijk. Ben gewoon tot niets meer in staat en als er dan toch wat moet, dan wordt je gelijk beroerd.
We zijn even weggeweest en dat was heel fijn, dan hoeft er niets, geen afspraken en ik sliep daar geweldig. En dan ben je weer thuis en dan lukt het gewoon weer niet meer.