Dat is ook wel echt héél erg veel Arenda
Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Heel veel sterkte! MillyMol schreef: ↑vr 03 apr 2020, 10:17 Klein klaagje van mij: vandaag zou eigenlijk mijn laatste werkdag zijn geweest voor mijn pensioen. Ik had me er zo op verheugd en er zo lang naar toe geleefd. En dan zit ik hier nu thuis met een stel rolcontainers om te vullen met dozen, die niet 1400 km maar eerder 140 m verderop weer uitgeladen moeten worden. Wat een anticlimax zeg.Sterkte, dat is wel een hele andere wending dan je gedacht had.
En wanneer het dan allemaal wel gaat gebeuren is totaal onduidelijk.
-Annemarie- schreef:Wij gebruiken met de collega's nu ook Microsoft Teams.Oh die is goed! Heb er maar 1 gemist gister haha! Iemand die denkt dat hij op mute stond en een gesprek begint...
Volgende week ga ik deze er bij pakken.
arenda schreef: ↑vr 03 apr 2020, 13:18 Ik ben niet zo van het klagen. Het is vooral kop op en skolders dronder... Maar nu ik even een dag niks anders te doen heb dan het huishouden, merk ik toch dat de afgelopen weken even keihard binnen komen.Oh mijn hemel Arenda, wat verschrikkelijk allemaal
Drie weken geleden is mijn vader na een vreselijk rotweek overleden (geen Corona trouwens hoor) Twee weken geleden begraven, in een zelfbesloten gesloten kringetje van vrouw, kinderen, kleinkinderen en broer. En op het moment dat jouw wereld stil staat en je behoort te merken dat die eigenlijk toch doordraait, bleek ook gewoon de buitenwereld stil te staan. Anderhalve week geleden was ik aan het appen met mijn zoon ( die ik niet veel zie, maar wel goed contact mee heb en die een gezin heeft dat ik nog niet ontmoet heb) en vlak na het moment dat ik vraag hoe het met zijn oudste zoon gaat (was een 25 weeks prematuur) ivm Corona, opeens afbreekt met... mijn zoon doet vreemd, ik ga naar het ziekenhuis. Onmiddellijk opgenomen, sceptische shock... Dus direct in slaap gebracht en aan alle toeters en bellen. Toen een week niks gehoord. Tot 3 dagen geleden... Oudste nog steeds aan de beademing, moeten gaan kijken of hij geen hersenbeschadiging heeft opgelopen en of hij nog zelfstandig kan gaan ademen. Zijn tweede zoon is nu ook opgenomen, gelukkig gaat die wat beter, maar wordt ook in slaap gehouden omdat hij zo n pijn heeft. Zijn vrouw is ingestort en ook opgenomen met Corona. Zijn jongste, een meisje, en hijzelf hebben nog niets en hopelijk blijft dat zo.
Daarnaast zit ook mijn moeder hier 170 km vandaan helemaal in haar eentje in haar appartement. Net haar man verloren en nu kan er ook nog eens niemand even langs komen. Eén broer is zelf besmet met Corona en de ander is zo ongezond dat het voor hem dodelijk zal zijn. Ik hou me ook weg, omdat we gewoon alle kans op besmetting nu echt tegen moeten gaan. Meestal kan ik het allemaal wel händelen, maar nu vliegt het me toch wel even aan. Daarnaast een ziek paard, een hond die ik eigenlijk had in laten slapen wanneer alles normaal was geweest... Ze is op... piept de hele dag om eten.. of ze net gehad heeft of niet. Plast en poept de boel onder... Ze is 15, dus ja.. Ook vol artrose, ik mag niet meer aan haar kop komen... Allemaal van die dingen die bij elkaar. Nou ja... na deze tijden betere tijden... Hopelijk komt het allemaal gewoon weer goed. Nou ja, mijn vader komt niet meer terug helaas. En ik mis m. Heel erg.
. Ik heb het vreselijk met je te doen, dit is zo zwaar arenda schreef: ↑vr 03 apr 2020, 13:18 Ik ben niet zo van het klagen. Het is vooral kop op en skolders dronder... Maar nu ik even een dag niks anders te doen heb dan het huishouden, merk ik toch dat de afgelopen weken even keihard binnen komen.mag ik even vloeken gvd
Drie weken geleden is mijn vader na een vreselijk rotweek overleden (geen Corona trouwens hoor) Twee weken geleden begraven, in een zelfbesloten gesloten kringetje van vrouw, kinderen, kleinkinderen en broer. En op het moment dat jouw wereld stil staat en je behoort te merken dat die eigenlijk toch doordraait, bleek ook gewoon de buitenwereld stil te staan. Anderhalve week geleden was ik aan het appen met mijn zoon ( die ik niet veel zie, maar wel goed contact mee heb en die een gezin heeft dat ik nog niet ontmoet heb) en vlak na het moment dat ik vraag hoe het met zijn oudste zoon gaat (was een 25 weeks prematuur) ivm Corona, opeens afbreekt met... mijn zoon doet vreemd, ik ga naar het ziekenhuis. Onmiddellijk opgenomen, sceptische shock... Dus direct in slaap gebracht en aan alle toeters en bellen. Toen een week niks gehoord. Tot 3 dagen geleden... Oudste nog steeds aan de beademing, moeten gaan kijken of hij geen hersenbeschadiging heeft opgelopen en of hij nog zelfstandig kan gaan ademen. Zijn tweede zoon is nu ook opgenomen, gelukkig gaat die wat beter, maar wordt ook in slaap gehouden omdat hij zo n pijn heeft. Zijn vrouw is ingestort en ook opgenomen met Corona. Zijn jongste, een meisje, en hijzelf hebben nog niets en hopelijk blijft dat zo.
Daarnaast zit ook mijn moeder hier 170 km vandaan helemaal in haar eentje in haar appartement. Net haar man verloren en nu kan er ook nog eens niemand even langs komen. Eén broer is zelf besmet met Corona en de ander is zo ongezond dat het voor hem dodelijk zal zijn. Ik hou me ook weg, omdat we gewoon alle kans op besmetting nu echt tegen moeten gaan. Meestal kan ik het allemaal wel händelen, maar nu vliegt het me toch wel even aan. Daarnaast een ziek paard, een hond die ik eigenlijk had in laten slapen wanneer alles normaal was geweest... Ze is op... piept de hele dag om eten.. of ze net gehad heeft of niet. Plast en poept de boel onder... Ze is 15, dus ja.. Ook vol artrose, ik mag niet meer aan haar kop komen... Allemaal van die dingen die bij elkaar. Nou ja... na deze tijden betere tijden... Hopelijk komt het allemaal gewoon weer goed. Nou ja, mijn vader komt niet meer terug helaas. En ik mis m. Heel erg.
MillyMol schreef: ↑vr 03 apr 2020, 10:17 Klein klaagje van mij: vandaag zou eigenlijk mijn laatste werkdag zijn geweest voor mijn pensioen. Ik had me er zo op verheugd en er zo lang naar toe geleefd. En dan zit ik hier nu thuis met een stel rolcontainers om te vullen met dozen, die niet 1400 km maar eerder 140 m verderop weer uitgeladen moeten worden. Wat een anticlimax zeg.Dit is zuur en ruk
En wanneer het dan allemaal wel gaat gebeuren is totaal onduidelijk.
Hopelijk kun je binnen niet al te lange tijd alsnog je dromen gaan leven.
