[Ike]

Pffff......vind t zo moeilijk allemaal......we hebben altijd gezegd dat als Ike geen pleziertjes meer heeft het voor ons een grens zou zijn, gezien alle mankementen die hij heeft en zijn leeftijd.
Nu, de laatste paar weken speelt hij ook niet meer af en toe eventjes in de tuin, hij voelt zich er niet meer veilig lijkt wel......gaat even naar buiten als wij in de tuin zijn maar dan gauw weer naar binnen, terwijl hij voorheen zoooo graag in de tuin bij ons was, heel even spelen, lekker liggen....maar dat wil ie niet meer 
Buiten wandelen gaat ook steeds minder en heeft ie niet echt lol meer in.
Het enige wat hem nog interesseert is eten.....wat snoepjes in een snoep bal......speelkleed, alhoewel dat ook niet te lang moet duren...verder alleen maar slapen.
Wil m nog gaan ondersteunen met homeopathie zodat hij zich iets fijner kan voelen, maar mijn vraag waar ligt de grens komt steeds vaker naar voren 
Ook heeft hij iets meer last van de tumor, t groeit niet hard maar Ike schuurt met regelmaat z'n koppie ergens langs, poot over z'n kop.......ik weet t niet meer soms en moest t ff kwijt 

[smulpaap]

Ja waar ligt die grens .....
Dat kan in elke situatie anders zijn denk ik

Eens een mindere dag
Of alleen maar mindere dagen

Een mankement
Of vele mankementen

De draagkracht /draaglast . Wat kan zo,n oude bes nog aan

De ooh zo moeilijke optelsom
Ik kan me indenken dat je dat even wilt delen 

[flodder en dwarrel]

[Extreme]

Ja ik begrijp het, het is een moeilijk proces, waar leg je de grens. En zoals je schrijft stel je van te voren een grens, dit vaak op een moment dat die grens nog heel ver weg lijkt, maar ineens zie je dat je die grens aan het verleggen bent. Hij speelt al weken niet meer buiten, terwijl het spelen je grens was. Maar hij geniet waarschijnlijk nog van kleine dingen, die kleine dingen worden kleiner en minder, en je gaat mee in het proces.
Wat al vaker op bp geadviseerd word, maak een filmpje/foto's en bekijk die na een paar dagen/week, wat zie je. Is het krabben aan hoofd/poten wel bv een stuk of 3 x pdag, speelt hij dan niet meer buiten maar vermaakt hij zich prima binnen maar dan ineens met iets wat hij vroeger nooit leuk heeft gevonden.
Zie je een hond die nergens lol meer in heeft, hij vaker tekenen laat zien van pijn/last van zijn tumor, kan je je grens bepalen.
Waar die grens ligt kan jij alleen bepalen, misschien iemand die de hond ook goed heeft gekend die een eerlijke mening mag en kan geven? Waardoor je je hond misschien anders gaat zien, nee niet anders, uhhh hoe zeg ik dat, vaak zie je dingen wel maar wil je ze nog niet zien, worden je ogen geopend door een ander.
Succes en sterkte met dit moeilijke maar vooral pijnlijk proces van loslaten.
(ik heb 2 dieren hier lopen die ik iedere keer weer "beoordeel" heb je nog een dierwaardig leven, heb je nog plezier, dus ik weet hoe moeilijk het is )

[charmed]

De grens is voor iedereen anders. Als ik nog wat verlichting kon brengen in de situatie en dan even aanzien, zou ik dat doen. Maar als daar geen verlichting meer te geven is. Dan wordt het moeilijk om je maatje nog te zien lijden.

Hoop dat je nog wat met Homeopathie kan doen. Soms kan het een wereld van verschil zijn. Heel veel sterkte en kracht gewenst.

[K&D]

Ahja, dat zijn van die moeilijke dingen...
Krijgt hij pijnstillers? Anders zou ik die ophogen zodat hij geen pijn heeft.
Sterkte.

[Ike]

Dank jullie wel voor t luisteren en tips 
Hij vermaakt zich met niets meer eigenlijk, niet buiten en niet binnen, behalve eten.
Pijnstillers hebben we geprobeerd toen Ike last van zijn artrose had maar hij kreeg van elk middel
de diaree, gezien zijn vacht is dat om t zacht uit te drukken niet fijn, en zijn toen op krill olie capsules over gegaan, sindsdien loopt hij niet meer mank, dat werkt echt goed!
Zowel wij als de da hebben ook niet t idee dat hij nu pijn heeft, bij algeheel onderzoek reageert hij
nergens echt op, loopt niet mank zoals eerst (voor de krill olie capsules)
De tumor op zijn ooglid/de bobbeltjes aan de binnenkant gaan meer irriteren, daar heeft hij last van, hebben vitamine A creme maar dat maakt t irriteren niet minder......
Door de DM worden zijn spieren steeds wat zwakker, dus het "struikelen" met z'n achterpoten, zwalken
en zo wordt ook steeds wat meer, wandelen gaat steeds langzamer en de rondjes zijn nog maar heel klein. 
En ik weet...we moeten zelf beslissingen nemen maar het is "fijn" om het te kunnen delen 

[flodder en dwarrel]

ik heb aan een dierentolk gevraagd hoe Flodder aan geeft dat het voor haar genoeg geweest is

[Buran en Co]

Zoooo moeilijk, ik weet het. Ik heb nu 3x achter elkaar ervaren dat het 'opeens' heel duidelijk voor mij was. Ik wens jullie hetzelfde toe. Maakt het niet makkelijker, in je hart zijn de twijfels er dan wellicht nog steeds (je wilt ze nooit kwijt  ) maar met je verstand weet je dat het goed was.

Wat mij ook wel hielp was een boekje dat ik van de DA had gekregen over de laatste fase van het leven van je huisdier en hij noemde vijf punten die voor hem belangrijk waren en die hij altijd navraagt bij zijn patienten: eten, drinken, uitlaten, pijn en eigen gedrag vertonen. Uit dat boekje is mij bijvoorbeeld heel erg bij gebleven: wanneer je denkt 'ik wou dat hij vanzelf in zijn slaap weg zou zakken', wellicht is dan de tijd gekomen om die vreselijk moeilijke knoop door te hakken.

Heel erg veel sterkte 

[Borke]

Als ik het zo lees, dan heb je voor mij je eigen vraag al beantwoord….

Maar ik ben heel hard in die dingen, zeker ook naar mijzelf toe.
Hoe vaker je dit proces meemaakt, hoe sneller voor mij de knop omgaat in het belang van het dier.
Voor mijzelf komt het moment altijd te snel, want ik wil ze nooit missen… dus ik denk aan het dier.

Voor mijn dieren wens ik hetzelfde als voor mijzelf: liever te snel dan te langzaam sterven…

Sterkte, want het zijn afschuwelijke beslissingen 

[Buran en Co]

Hoe vaker je dit proces meemaakt, hoe sneller voor mij de knop omgaat in het belang van het dier.
Voor mijzelf komt het moment altijd te snel, want ik wil ze nooit missen… dus ik denk aan het dier.

Herkenbaar 

[miik]

Hij vermaakt zich met niets meer eigenlijk, niet buiten en niet binnen, behalve eten.

Dit zou voor mij absoluut de grens zijn...
Ik vind dat een dier het goed moet hebben, met af en toe een slecht moment, maar niet andersom.
Als ik dan lees dat hij ook nog last heeft van de tumor en moeilijk lopen/struikelen, dan zou hij van mij mogen gaan-
hoe moelijk dat ook is    Sterkte !

[Ike]

Dank jullie wel allemaal 
Hoe vaker ik het stukje lees wat ik schreef hoe meer ik het antwoord zie 
We hadden duidelijk die grens voor ons zelf gesteld (plezier in zijn leven/geen pijn) in het begin dat we wisten dat Ike DM had en toen hij nog behoorlijk goed was, en ik ben bang dat nu die grens
bereikt is 

[smulpaap]

We lezen dergelijke stukjes vaker
Maar dan gaat het over een andere hond
En diegenen met oude honden .... die begrijpen het allemaal
Hebben het al meegemaakt , of hikken er ook tegenaan
Totdat het je eigen hond is 
Ik snap je gevoel en je twijfel echt hoor 
En tja , als er echt helemaal geen plezier meer is ......
Dan is Ike er nog , je hebt Ike nog ......
Een kennisje van mij heeft enige tijd geleden haar bijna 13 jarige hond laten gaan
Zij zei mij , het deed mij meer pijn om haar nog in leven te zien
Die hond ging ook steeds meer mankeren en knapte uiteindelijk ook niet meer op
Kijk ik nu naar mijn eigen oude bes .... die is ook traag , maar struikelen doet ze nooit
Ze komt nog zelfstandig in haar doggyride , soms heeft ze even hulp nodig om ""het kwartje te laten vallen "" dan pak ik haar  ene voorpoot , en dan weet ze ... ooh ja zo werkt dat . Ze klimt een niet al te hoge helling nog op en af en dat ook stevig op de pootjes . Hier in de wijk is ze weleens in de war . Er zijn twee routes die op elkaar lijken en de huizen lijken ook op elkaar . Dan vergist ze zich weleens .Ze staat voor haar leeftijd nog vlot op (soms iets te vlot ) Daar moeten we wel op letten . Er zit nog een behoorlijk eigen willetje in en we moeten haar begrenzen . Ze heeft het op haar manier nog druk buiten en vind een kattendrol bv nog onweerstaanbaar . In het bos is het opletten , daar kan ze zomaar een verkeert pad nemen . Ze gaat graag mee . Maar soms heeft ze een slaapochtend . Haar barfhappen vind ze heerlijk ,maar ze wil er geen moeite meer voor doen . Zee daar vind ze niets meer aan . Maar goed dat zijn allemaal dingen , daar kan ik mee leven . Vakantie met haar , dat zit er niet meer in . dan raakt ze van de leg . Hier thuis gaat het het beste .
Maar als wij zouden gaan merken dat Noa al het bovenstaande niet meer zou willen , niet meer zou kunnen , dan zou het wat ons betreft ook ""goed zijn ""
We weten dat Noa anders weg zou kwijnen en ongelukkig zou worden . Maar moelijk is en blijft het als je er weer eens voor komt te staan . En dan maken we als eigenaren weer die dappere liefdevolle beslissing voor hetgeen we ooh zo lief hebben en waar we zo ontzetttend veel van houden

[Summerditches]

Ik heb geen verstandige woorden meer Els..daar hebben we al over "ge-pb't"en ik ben er ook heel erg slecht in merk ik nu alweer
Maar wat jij ook voor Ike beslist wat anderen daar ook van vinden..raad vragen kan altijd..al is het maar om een bevestiging te zoeken voor iets wat je heel diep van binnen ook misschien al weet ...je zal het goede beslissen...