[millyckk]

Borke... vandaag is het alweer 9 jaar geleden dat wij hem moesten laten inslapen.
Hij was nog maar 7.5 jaar. Wij hebben het nog vrijwel dagelijks over hem, het was zo’n bijzondere hond. Hij en ik, we voelden elkaar zo ontzettend goed aan.

Vorige maand zijn we in Onstwedde op bezoek geweest bij zijn dochter, kleindochter en achterklein-pups. Dan komen al die herinneringen weer naar boven. Hoe hij als klein Stabij pupje met ons mee naar huis ging, waar toen 6 grote Maine Coon katten rondliepen, die allen groter waren dan hij.

Ach ik zou wel een boek kunnen schrijven over al mijn herinneringen, we hebben zoveel plezier gehad samen en zoveel geknuffeld. Als straks de lampjes branden in de tuin, dan heffen we daar weer het glas op hem in de tuinhoek waar wij zijn as hebben gestrooid.

Het rauwe verdriet is weg, ik huil niet meer om hem. Ik geniet nu vooral van alle mooie herinneringen en leef mee met zijn nageslacht.

Er zal voor mij nooit meer een hond zijn zoals hij, geen hond kan bij hem in de schaduw staan

Ik weet het nog als de dag van gisteren, heeft destijds heel veel indruk op mij gemaakt...wat fijn dat hij die " footprint" heeft achtergelaten..

[Borke]

Het blijft inderdaad een kras op je ziel, maar de herinneringen verrijken mijn leven. Dus voor alle mensen die er nu middenin zitten, net hun hond verloren zijn, hou vol!

Het verdriet wordt langzaam minder rauw. Al die momenten dat de tranen je weer overvallen, worden uiteindelijk minder.
Heel langzaam worden zij vervangen door glimlachen, gevoelens van warmte en mooie herinneringen.
Ook als die hond jouw ‘soulmate’ was en een van de belangrijkste wezens uit jouw leven, zoals mijn Borke voor mij was. Ook als je, zoals ik toen, in 24 uur je hond van 7.5 jaar verliest...

9 jaar is een lange tijd, maar ik zie zo nog voor me hoe hij ‘s ochtends onder aan de trap stond te kwispelen als ik naar beneden kwam :-)

[*Remy*]

9 jaar is een lange tijd, maar ik zie zo nog voor me hoe hij ‘s ochtends onder aan de trap stond te kwispelen als ik naar beneden kwam :-)

Mooi

[Cathelijn]

Ja 9 jaar lijkt een lange tijd. Het was hetzelfde jaar waarin ik Jonas en Floor moest laten inslapen.
Ik denk nog vaak aan ze en het voelt soms onwerkelijk dat het al 9 jaar geleden is. Maar Ilan is ook al weer 8...
Ze hebben nog steeds een ereplek in huis en ik kan me nog niet voorstellen dat dat ooit anders zal zijn.

[Pien123]

Toen mijn eerste hond, een teckel, Floris overleed, vond ik dat heel lastig, ik was erg verdrietig maar bij ons waar geen ruimte voor.
Daarna woonde ik op mezelf en was er ruimte voor het verlies, Bo, mijn eerste eigen hond, een kruising en de eerste waarbij ik moest besluiten om hem in te laten slapen.
Al mijn poezen, inmiddels wel 14, die in de loop der jaren overleden of sommige die nooit meer thuis kwamen.
Een wall of fame voor al die persoonlijkheden die bij mij woonden.
Sommigen mis ik heel erg, vaak omdat het afscheid moeilijk was of eigenlijk omdat het ziekteproces ervoor, erin hakte.
Aan anderen bewaar ik vooral de fijne herinneringen, of de stoute herinneringen.

Nu alleen nog Polly
En Pien, mijn paard van 13, maar die woont op stal, dus dat is ook weer anders.

En na een aantal jaar waarin afscheid nemen erg centraal stond, hoop ik op een beetje rust.

[Ronald]

Van de week kwamen uit allerlei hoeken en gaten foto's en filmpjes van Nox langs. De meeste heb ik best wel met een glimlach van herkenning kunnen bekijken. Maar nu, in dit topic, rollen de tranen toch weer over mijn wangen...

Gelukkig heb ik geen mensen om me heen die roepen "dan neem je toch een nieuwe!". Dat scheelt wel. Er wordt wel gevraagd of ik ooit nog weer een hond wil. Maar op dit moment is het nog steeds zo dat het een vervanger/ster voor Nox zou zijn. En dat wil ik een nieuwe hond niet aandoen, want die kan daar nooit aan tippen. Daarnaast ben ik ook wel blij dat ik nu mijn vrijheid heb. En dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Maar het liefst zou ik die vrijheid niet hebben en gewoon Nox terug. En dat kan niet...

Daarnaast is het zo dat ik het verdriet om Nox niet kan delen... De kinderen zijn er nog wel, maar die gaan hun eigen gang, hebben hun eigen leven. Dochterlief zette van de week nog wel even een foto van Nox goed, zodat ze weer mooi in het zicht staat.

Pfff.... hier had ik dus even niet op gerekend, op een gewone dinsdagavond...

[Tanna]

Van de week kwamen uit allerlei hoeken en gaten foto's en filmpjes van Nox langs. De meeste heb ik best wel met een glimlach van herkenning kunnen bekijken. Maar nu, in dit topic, rollen de tranen toch weer over mijn wangen...

Gelukkig heb ik geen mensen om me heen die roepen "dan neem je toch een nieuwe!". Dat scheelt wel. Er wordt wel gevraagd of ik ooit nog weer een hond wil. Maar op dit moment is het nog steeds zo dat het een vervanger/ster voor Nox zou zijn. En dat wil ik een nieuwe hond niet aandoen, want die kan daar nooit aan tippen. Daarnaast ben ik ook wel blij dat ik nu mijn vrijheid heb. En dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Maar het liefst zou ik die vrijheid niet hebben en gewoon Nox terug. En dat kan niet...

Daarnaast is het zo dat ik het verdriet om Nox niet kan delen... De kinderen zijn er nog wel, maar die gaan hun eigen gang, hebben hun eigen leven. Dochterlief zette van de week nog wel even een foto van Nox goed, zodat ze weer mooi in het zicht staat.

Pfff.... hier had ik dus even niet op gerekend, op een gewone dinsdagavond...

[Aquillo]

Van de week kwamen uit allerlei hoeken en gaten foto's en filmpjes van Nox langs. De meeste heb ik best wel met een glimlach van herkenning kunnen bekijken. Maar nu, in dit topic, rollen de tranen toch weer over mijn wangen...

Gelukkig heb ik geen mensen om me heen die roepen "dan neem je toch een nieuwe!". Dat scheelt wel. Er wordt wel gevraagd of ik ooit nog weer een hond wil. Maar op dit moment is het nog steeds zo dat het een vervanger/ster voor Nox zou zijn. En dat wil ik een nieuwe hond niet aandoen, want die kan daar nooit aan tippen. Daarnaast ben ik ook wel blij dat ik nu mijn vrijheid heb. En dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Maar het liefst zou ik die vrijheid niet hebben en gewoon Nox terug. En dat kan niet...

Daarnaast is het zo dat ik het verdriet om Nox niet kan delen... De kinderen zijn er nog wel, maar die gaan hun eigen gang, hebben hun eigen leven. Dochterlief zette van de week nog wel even een foto van Nox goed, zodat ze weer mooi in het zicht staat.

Pfff.... hier had ik dus even niet op gerekend, op een gewone dinsdagavond...

Sterkte. het verlies voel je juist op momenten dat je het niet verwacht. Dan merk je pas weer hoe diep het zit. En is een klein dingetje juist weer die de herinnering en het gemis weer naar boven haalt.

vruchtje.jpg (245.89 KiB) 2006 keer bekeken

[Kaela]

Och Ronald, wat lijkt me dat moeilijk, het gemis niet kunnen delen. Maar troost je, Nox heeft vele harten geraakt en herinneringen gemaakt. En in mijn hart heeft ze zeer zeker een heel mooi plekje! Dikke knuffel

[hannabelgje]

Ik merk dat na 9 jaar ook wel de scherpe randjes eraf zijn hoewel ik over de manier waarop ik hem heb moeten laten gaan ik nog steeds niet kan praten. Dat doet echt ook na zoveel jaren nog steeds teveel pijn. Hij had dat zo niet verdiend. Ik denk dat dat nooit weg zal gaan. Mijn vader zegt ook nog zo vaak tegen me dat hij Frank mist en wat een geweldige hond hij was. Mooi wel dat ook hij nog vaak aan hem denkt.

Verstuurd vanaf mijn SM-G960F met Tapatalk

[Lizzy]

Van de week kwamen uit allerlei hoeken en gaten foto's en filmpjes van Nox langs. De meeste heb ik best wel met een glimlach van herkenning kunnen bekijken. Maar nu, in dit topic, rollen de tranen toch weer over mijn wangen...

Gelukkig heb ik geen mensen om me heen die roepen "dan neem je toch een nieuwe!". Dat scheelt wel. Er wordt wel gevraagd of ik ooit nog weer een hond wil. Maar op dit moment is het nog steeds zo dat het een vervanger/ster voor Nox zou zijn. En dat wil ik een nieuwe hond niet aandoen, want die kan daar nooit aan tippen. Daarnaast ben ik ook wel blij dat ik nu mijn vrijheid heb. En dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Maar het liefst zou ik die vrijheid niet hebben en gewoon Nox terug. En dat kan niet...

Daarnaast is het zo dat ik het verdriet om Nox niet kan delen... De kinderen zijn er nog wel, maar die gaan hun eigen gang, hebben hun eigen leven. Dochterlief zette van de week nog wel even een foto van Nox goed, zodat ze weer mooi in het zicht staat.

Pfff.... hier had ik dus even niet op gerekend, op een gewone dinsdagavond...

Ach Ronald

Het blijft gewoon verdrietig en emotioneel, je hond verliezen waar je zoveel van hebt gehouden

[sam28]

[Tanna]

Drie maanden geleden is het vandaag en soms kijk ik achter elkaar foto's en filmpjes van George, maar vandaag kan ik dat niet.
Dit is zo'n dag die zorgt dat er een steen op mijn borst ligt, dat ik het liefst zou wegkruipen, zo'n pijn doet het. Aanvankelijk was er redelijke berusting omdat ik wist dat het goed was. Toch sloeg later de twijfel toe. Had ik niet nog een tijdje door moeten zetten? Ze liep nog, ook al was het akelig langzaam, ze at nog met smaak, ze probeerde zo zindelijk mogelijk te zijn. Maar ze was soms ook onrustig en dat zindelijk zijn hield in dat ik er vaak uit moest 's nachts, dat ik als iedereen al uren sliep nog met de meiden in het bosje wandelde, dat ik haast niet sliep omdat ik van elk ritseltje, elk krasje van een nageltje op het parket dat ik via de babyfoon hoorde meteen naar beneden ging. George de tuin in, plassen en weer naar binnen. En dan nog een paar keer eruit omdat ze onrustig was, terwijl ik op moest blijven. Tegen de tijd dat ik echt met ze naar buiten wilde lag zij heerlijk te slapen. Het allerergste was dat ze binnen afzienbare tijd helemaal blind zou zijn en dat gaf de doorslag. Ik weet natuurlijk best dat het niet meer ging.
Het is goed dat ik dit opschrijf, dat haalt me weer bij de les.
Maar het gemis, het verdriet........allemachtig, wat is dat erg.........
Het laatste tuigje dat ze droeg ligt nog gewoon bij de deur, haar bal houd ik apart. Soms hoor ik haar zuchten en kijk ik naar waar ze zou moeten liggen. Roep ik George terwijl ik Ivy bedoel. Zeg ik als we de brug oversteken : Kom op, meiden! En hik ik ineens van verdriet terwijl ik met Ivy wandel. Waar zij dan weer heel erg van schrikt en gauw tegen me op komt staan en mijn handen likt, helemaal van slag.
Een paar weken geleden vond ik een van de wintertruien van George, die had ze in maart denk ik nog gedragen. En daar sta je dan, alsof je in zo'n sentimentele film zit, truitje tegen je gezicht, helemaal snikkend..........
Ik snijd de groente en bedenk me hoe graag ze alles lustte en tot voor kort aan kwam lopen als ik het mes maar op een wortel zette. Ja, wortel! Lekker!!!!
Tegelijkertijd ben ik zo blij dat Ivy bij ons is gekomen nadat we verhuisd waren. Mijn reservehondje, het hondje dat ervoor zorgt dat ik met mijn depressieve autihoofd wel naar buiten ga. Gelukkig dat ze er al was, ik weet niet of ik het nu had gekund, samen met de zorg voor een lief die me zo hard nodig heeft na zijn herseninfarct. Voor hem is het ook fijn dat die kleine er is trouwens.
Ik merk dat ik Ivy nu pas echt volledig toe kan laten in mijn hart. Er zit wel een groot Georgevormig gat in maar zij heeft er ook een prominente plek in gekregen. En dat is fijn, ik houd ook van haar. Maar George was als het ware mijn eerstgeborene, het mooiste dat me ooit is overkomen. Voor altijd dichtbij me........

[- pien -]

Drie maanden geleden is het vandaag en soms kijk ik achter elkaar foto's en filmpjes van George, maar vandaag kan ik dat niet.
Dit is zo'n dag die zorgt dat er een steen op mijn borst ligt, dat ik het liefst zou wegkruipen, zo'n pijn doet het. Aanvankelijk was er redelijke berusting omdat ik wist dat het goed was. Toch sloeg later de twijfel toe. Had ik niet nog een tijdje door moeten zetten? Ze liep nog, ook al was het akelig langzaam, ze at nog met smaak, ze probeerde zo zindelijk mogelijk te zijn. Maar ze was soms ook onrustig en dat zindelijk zijn hield in dat ik er vaak uit moest 's nachts, dat ik als iedereen al uren sliep nog met de meiden in het bosje wandelde, dat ik haast niet sliep omdat ik van elk ritseltje, elk krasje van een nageltje op het parket dat ik via de babyfoon hoorde meteen naar beneden ging. George de tuin in, plassen en weer naar binnen. En dan nog een paar keer eruit omdat ze onrustig was, terwijl ik op moest blijven. Tegen de tijd dat ik echt met ze naar buiten wilde lag zij heerlijk te slapen. Het allerergste was dat ze binnen afzienbare tijd helemaal blind zou zijn en dat gaf de doorslag. Ik weet natuurlijk best dat het niet meer ging.
Het is goed dat ik dit opschrijf, dat haalt me weer bij de les.
Maar het gemis, het verdriet........allemachtig, wat is dat erg.........
Het laatste tuigje dat ze droeg ligt nog gewoon bij de deur, haar bal houd ik apart. Soms hoor ik haar zuchten en kijk ik naar waar ze zou moeten liggen. Roep ik George terwijl ik Ivy bedoel. Zeg ik als we de brug oversteken : Kom op, meiden! En hik ik ineens van verdriet terwijl ik met Ivy wandel. Waar zij dan weer heel erg van schrikt en gauw tegen me op komt staan en mijn handen likt, helemaal van slag.
Een paar weken geleden vond ik een van de wintertruien van George, die had ze in maart denk ik nog gedragen. En daar sta je dan, alsof je in zo'n sentimentele film zit, truitje tegen je gezicht, helemaal snikkend..........
Ik snijd de groente en bedenk me hoe graag ze alles lustte en tot voor kort aan kwam lopen als ik het mes maar op een wortel zette. Ja, wortel! Lekker!!!!
Tegelijkertijd ben ik zo blij dat Ivy bij ons is gekomen nadat we verhuisd waren. Mijn reservehondje, het hondje dat ervoor zorgt dat ik met mijn depressieve autihoofd wel naar buiten ga. Gelukkig dat ze er al was, ik weet niet of ik het nu had gekund, samen met de zorg voor een lief die me zo hard nodig heeft na zijn herseninfarct. Voor hem is het ook fijn dat die kleine er is trouwens.
Ik merk dat ik Ivy nu pas echt volledig toe kan laten in mijn hart. Er zit wel een groot Georgevormig gat in maar zij heeft er ook een prominente plek in gekregen. En dat is fijn, ik houd ook van haar. Maar George was als het ware mijn eerstgeborene, het mooiste dat me ooit is overkomen. Voor altijd dichtbij me........

[Anne in Zweden]

Sterkte, Tanna. Het is ook nog zo vers allemaal, drie maanden, na een heel lang leven samen.

Vandaag is het ook een jaar geleden dat we ons aanloopkatertje Sven onverwacht moesten laten inslapen, twee weken na onze oldie Max, ook een vindhond. Hij overleed op 29 juli vorig jaar. Max mocht 15 jaar en vier maanden worden, en met zijn verlies heb ik vrede. Hij was bijna tot op het einde goed en gelukkig, alleen de laatste twee dagen waren moeilijk.
Maar Sven... Dat verlies kwam te onverwacht, daar had ik helemaal niet op gerekend. Ik denk ook vaker terug aan Svenneman dan aan Max en Scotch (die op 1 maart vorig jaar overleed, ook 15 jaar en vier maanden oud), of liever gezegd: aan Sven denk ik vooral terug met pijn in mijn hart, aan de reuen vooral met veel liefde en dankbaarheid. Sven was nog jong, en zo lief, zo zacht, zo sociaal, zo onverschrokken... Wat hebben we vaak gelachen om zijn totale gebrek aan angst voor grote, stoere en gevaarlijke dingen (weet je nog, Kim, de kennismaking met Atz? Ik zie Atz nog kijken toen Sven zonder terughoudendheid op hem af stiefelde: what the actual FUCK?!)

Ach Sven. Kusje op je zachte snuitje en een aai over je fluwelen vacht. We hebben je maar drie jaar mogen hebben, maar wat heb je een indruk gemaakt...