Wat klinkt dat leuk allemaal!
2jarigen kunnen pittig zijn. Maar bedenk dat het nodig is dat ze voor zichzelf leert opkomen.
En geef haar haar zin als het kan. Zo leert ze dat haar mening meetelt en ze gehoord wordt. Dat is het enige waar de nee-fase om draait. Ze wil voelen dat ze haar keuze mag ( of zelfs soms moet) volgen. Dat ze zelf iets kan beslissen en controle nemen over haar leven. Ookal zijn het nog kleine dingen.
Dat wil niet zeggen dat ze altijd haar zin moet hebben. Af en toe eens niet. Als het niet kan.
Maar probeer drama te vermijden.
Vraag de vraag vb omgekeerd dan wat je zou willen. Met wat geluk wil zij dan hetzelfde als jij. Die kans is vaak groter..
Of laat haar kiezen uit 2 keuzes die beide voor jou goed zijn ipv een ja-nee keuze vraag te stellen. Ipv 'gaan we naar daar?' eerder 'wil je naar daar in de kar of zelf stappen?'.
En als je op voorhand weet dat je toch enkel een ja wil horen, stel het dan niet als een vraag, maar kleed het anders in.
Ze kan dan nog steeds nee zeggen, en drama maken, maar als jij de vraag eerst gesteld hebt, moet je wel rekening met haar keuze houden. Dus als nee dan geen optie is, vraag het dan niet.
Dat laatste kreeg meneer hier maar niet onder de knie.. Dan vroeg hij vb : ga je je melk opdrinken? Omdat dat liever klinkt dan: Drink je melk op.
Maar dan zei het kind natuurlijk 'nee'. En dan sta je daar mooi...
Als je dan moet zeggen dat het toch moet, is dat echt niet goed. Zeker niet als het meerdere keren per dag zo is. Dan wordt die nee-fase ook voor het kind erg lastig en duurt ze misschien langer. En ik maar zeggen : vraag dat dan niet.. geen avance. Echt waar, 3 kinderen, maar meneer heeft het nooit afgeleerd..
, maar wat was het leuk!
Dat soort dingen vind ik dan juist weer makkelijk en mooi. 
