Sterkte met het verlies van je Belle.
En wat die vrienden betreft: ik heb ze ook hoor, ik denk dat iedereen hier zulke mensen in zijn vriendenkring heeft. Laatst was hier een heel dierbare vriendin uit Duitsland op bezoek, en we hadden het erover dat onze reuen al flink op leeftijd zijn en dat ik nu al de dag vrees waarop ik afscheid van ze moet nemen. "Maar je neemt toch wel een nieuwe hond dan?" was het eerste wat ze vroeg. Ik neem het haar niet kwalijk. Zij is geen hondenmens, of dierenmens überhaupt, heeft nooit geleerd met dieren om te gaan op de manier waarop wij dat doen, om dezelfde gevoelens voor dieren te ontwikkelen. Dat maakt haar geen minder mens, of onwaardig om nog langer mijn vriendin te zijn. Dieren zijn gewoon niet haar ding. Vergelijk het met iemand die ieder weekend zijn auto van boven tot onder wast, oliet, in de was zet, de velgen poetst en er trots als een pauw mee rondrijdt. Als zo iemand zijn auto in de prak rijdt en daar tranen met tuiten om huilt, zou mijn eerste reactie ook zijn: dan koop je toch gewoon een nieuwe? Gewoon omdat auto's niet mijn ding zijn.
Ik kan me voorstellen dat het pijn doet als je vrienden niet vragen hoe het nu met je gaat, omdat het "toch al weer twee maanden geleden" is of wat dan ook, maar het is zoals Eelke zegt: accepteer het, belast jezelf niet ook nog dáármee. Gun jezelf de tijd het verlies van Belle een plekje te geven, koester degenen die je verdriet delen, maar wees ook mild voor degenen die daartoe niet in staat zijn.