Hope schreef:Kijk ook eens bij paranoïde persoonlijkheidsstoornissen.
Ik ben geen psychiater en ik wil absoluut geen stickers plakken of in hokjes stoppen, maar het kan je wel helpen begrijpen. En je zussen ook. Hoe erg ook, soms moet je "gewoon" je handen ervan af trekken en voor jezelf kiezen.
Ik weet hoe moeilijk het is. Ook hoe vreselijk de vraag kan branden: mam, hoe deed jij dat toen je zwanger was.
Klinkt ook wel een beetje als haar maar ook weer niet, ze vertrouwd aan de enen kant niemand en denk van iedreen het slechtste maar moet wel constant in het middel punt van de belangstelling staan
ze weet wel altijd het besten hoe iedereen hun leven moet lijden, ze kan zo hard en kritisch zijn.
Ik weet het niet en eerlijk maakt het me ook niet zo heel veel meer uit wat het presies is, ze heeft genoeg profeconels gezien om ontel baren diagnoses te krijgen.
De genen die ze het meest heeft gekregen heb ik maar als waar aan genomen ook omdat ik haar daar heel erg in herken, wat dus manisch depressief en borderline is.
Het is idd heel erg moeilijk om niemand te hebben om te vragen hoe het voor hun was met de zwangerschap of tips en trukjes van ze over te nemen, heb het daar echt heel moeilijk gehad zeker in het begin
frodo quin schreef:
Je hoeft je toch niet schuldig te voelen dat je het niet meer kan opbrengen. Als jij het niet meer aan kan, kan je het niet meer aan en of je probeert of niet, je kan haar duidelijk niet helpen, dat heb je al lang genoeg moeten merken.
Alhoewel depressie in combinatie met borderline ook wel kan, vind ik het ook wel klinken als psychotisch.
Ik voel me niet zo zeer schuldig meer als meer gewoon heel erg verdrietig, machteloos en gefrustreerd, ik kan er niks aan doen dat weet ik gelukkig ook wel.
Het is wel heel naar om dan weer door iemand anders verandwoordlijk gehouden te worden tewel je er echt alles al aan gedaan hebt en het gewoon niet meer kan, ben ook wel boos op mijn "opa" dat hij dat dus gaat doen bij mij en mijn zus.
Hij die zelf jaren niks van zich heeft laten horen en allen 3 zijn kinderen in de steek heeft gelaten en nu moeten wij het gaan fixen van hem
snap niet waar hij het lef en het idee vandaan haald
-Annemarie- schreef:En voor Jasmijn natuurlijk ook. 
Dank je wel, doet me echt goed!
Aprilsnow schreef:Ach gossie Jasmijn. Wat knap dat je in staat bent om voor jezelf te kiezen. Daar moet je heel sterk voor zijn, besef je je dat wel?
En dat je iemand niet (meer) helpt wil niet zeggen dat je niet van die persoon houdt.
Iedereen wil het liefst opgroeien in het ideale gezin, het is alleen voor niet iedereen weggelegd. Zal je nog verbazen hoe vaak het minder ideaal is 
Je komt over als een sterke jonge vrouw, die haar ogen op haar eigen toekomst richt. Niets mis mee. Koester het contact met je zussen als dat goed is. Haal daar de kracht uit die jullie nu samen nodig hebben.
Dank je wel, het was ook niet makkelijk toen ik voor me zelf koos maar wel de beste keuzen die ik ooit heb gemaakt!
Ben daar na inderdaad heel erg in mijn kracht gekomen en heb zo veel meer zelfvertrouwen gekregen, ook mijn relatie met mijn vriend is echt zo veel beter geworden. Help echt als je niet iemand in je buurd hebt die de helen tijd tussen jou en je geliefde loopt te stoken
Vind het dan wel heel moeilijk dat iemand dat weer gaat zeggen dat ik haar moet helpen en moet fixen voor hem omdat hij niet nog een kind wilt verliezen, is gewoon echt niet eerlijk tegen over mij en mijn zus
Ik ben echt super blij dat ik mijn zussen heb en dat we er zo geweldig goed voor elkaar kunnen zijn, als er weer iets met onze moeder is kunnen we gelukkig echt steun vinden bij elkaar waardoor we niet het gevoel hebben er alleen voor te staan.
Ik heb een tatoe in mijn nek van een kusje van mijn moeder, ze heeft op een papiertje gekust en dat het de tatoeerder toen in mijn nek gezet.
ben zo blij dat ik altijd een teken van haal liefde mee draag ook al kan ze dat nu niet meer aan me laten zien, ik zal altijd weten dat ze van me houd en ik zal altijd van haar houden!
Maar makkelijk is anders.
Manisch depressief.
