[lianneke]

Ik ken je niet, maar uit ervaring weet ik dat het niet dom of naief is,, je hield/houd gewoon heel veel van je vader, logisch toch dat je hem mist.
En dat mag, je mag ook rouwen om hem, net zolang als jij daar voor nodig hebt.
Sterkte, Lianne

[Tanna]

't Is ook nog maar zo kort geleden, dat blijft een hele tijd een grote wond. Op den duur gaan de scherpe randjes eraf, dat is zo, maar merk dat ik na ruim 20 jaar nog momenten heb dat ik helemaal in tranen ben. Als de liefde groot is is het verdriet dat ook.............

[monster]

Ik heb begrepen, dat je vader ook een man was om te missen. Neem je tijd, je hebt het zwaar gehad.

[keetje]

Tja meis,..........

[Kaio]

[Pauline]

[rosmin]

[Dagmar S]

Geef het de tijd, net zoveel als jij nodig hebt.

[Borke]

Het went Ellen... heel langzaam...
Het is voor iedereen anders denk ik.
Ik denk nog dagelijks aan mijn ouders, maar niet meer met verdriet, maar met een glimlach om de mooie herinneringen.

Ik herken ook wat Ronald zegt, aan hen denken omdat ze iets leuk zouden hebben gevonden.
Mijn vader stierf in 2008 en mijn moeder in 2010.
Het eerste jaar vond ik het moeilijkst en dan vooral het eerste half jaar.
Ik kon me slecht concentreren, had stomme parkeerschades die ik daarvoor en daarna nooit meer had.

Gun jezelf de tijd Ellen en geniet van je moeder, je zus en je gezin 

[Mieke L.]

Sterkte Ellen   

[hamada]

Heel veel sterkte.

[cj]

Lieve Ellen, je weet hoe ik er over denk. Mis mijn vader als geen ander. Mijn hulp, steun en toeverlaat en gewoon om wie hij was. Geniet van je ring, je moeder en je kinderen!
Saskia

[wijkje]

Herkenbaar..maar wat hier ook anderen zeggen..De scherpe randjes gaan er vanaf..Geef jezelf de tijd om dit allemaal plek te geven..

[Lida. S]

Het is inderdaad zo herkenbaar. Mijn vader overleed in 2004, mijn moeder in 2008.  De scherpe kanten gaan eraf, maar het  gemis blijft, de herinneringen zijn sterk en dierbaar. Vandaag deed een topic over stropdassen mij glimlachen. Het bracht een kostbare herinnering naar boven. En nu heb ik de tranen in mijn ogen. Maar ik ben blij dat ik de herinneringen heb.

[me and my boys]

ik kan ook glimlachen over de fratsen die mn pa uithaalde...... ook de laatste maanden hebben we erg veel gelachen met elkaar..
maar ik vind t zo erg dat ie zo heeft moeten lijden...ik kon mn belofte niet waarmaken..... had hem zo beloofd dat na t mislukken van t inbrengen vd stent en 3x een mis geprikte epiduraal die dus niet werkte, dat ie nooit meer zoveel pijn zou hebben......doorbraakpijn als je kanker heb is vreselijk...zo erg gewoon
de laatste dagen dat ie longontsteking kreeg, mijn god zeg was gewoon onmenselijk.....
ondanks dat we toch veel plezier hebben gehad en ik dat ook heel erg koester ... staan de tijden dat ie zo heeft moeten lijden op mn netvlies gebrand...... en t gekke is dat ik daar steeds meer last van krijg...
muziek op de radio, dingetjes die de kids doen en halen(wat had ie trots geweest), het kletsen met hem, zn hand vast houden, de laatste moeilijke geprekken, samen huilen, als ik alleen ben...als ik in bed lig..... t overvalt je dan gewoon t intense verdriet gemis.....