[Hope]

Het kan heel lang duren voordat een hond zonder vertrouwen weer vertrouwen heeft gekregen. Dat is een langdurig proces waar je eindeloos geduld voor moet hebben. Ook op de hurken kan nog te bedreigend zijn.
Is er iets wat Duuk enorm lekker vind? Echt enorm? Daar zou je mee kunnen beginnen. Heel voorzichtig, alsof je een verwilderd dier probeert te lokken. En dan buiten stukjes neerleggen, steeds dichterbij terwijl Gert niet kijkt, op de grond zit met het laatste stukje in de hand naast zich.
Ik denk dat binnen ook nog bedreigend is, helemaal met mannen. Duuk kan niet weg en voelt zich in een hoek gedreven. Die bench is veilig, dat kende hij in Spanje niet, en daar heeft hij geen negatieve associatie mee.
Arm dier, die heeft heel wat meegemaakt.

Dat heeft hij.
Ben ik nu heel stom als ik me afvraag of het wel fijn is voor zo'n hond om dit allemaal mee te moeten maken? Bang van auto's, fietsers, schrikt van elk geluid. Zit uren in een bench met de deur open maar gewoon niet de moed om eruit te komen. Kan nooit los (want dan is hij echt weg), durft nooit eens te spelen of gewoon hond te zijn. Ligt nooit op een bil als hij in huis wat hoort, durft vaak niet te eten en buiten vaak niet te plassen. Ik vraag me nu hij hier eens wel eens af waarom wij van zo'n getraumatiseerde hond een gezinshond willen maken. Zo'n hond in een jong gezin met echt totaal geen verstand van honden, allebei een baan en twee jonge kindjes in huis? En ze doen er echt alles voor hoor! Cursus, GT, lange wandelingen...
Maar toch. Ik vind het zo sneu 

[K&D]

Het heeft 1,5 jaar geduurd voordat Nouschka weer 'hond' was. Voor bepaalde dingen bleeft ze panisch; met name voor harde of onverwachte geluiden en vuurwerk. Met veel geduld kan het goedkomen, tot op zekere hoogte.
Een jong gezin is voor hem misschien niet ideaal, maar op die manier went hij wel aan geluiden en gezinsleven. Bij iemand alleen zal het misschien sneller gaan, maar is er wellicht weer minder reuring. Wij kregen de kids toen Nouschka een jaar of 6 was, en ondanks dat ze destijds niet herplaatst mocht worden bij kinderen heeft dat nooit problemen opgeleverd toen de onze kwamen. Never, nog geen blik of wat dan ook.
Gun hem nog maar wat tijd. Langzaamaan slijt het wel wat.

[Hope]

Het heeft 1,5 jaar geduurd voordat Nouschka weer 'hond' was. Voor bepaalde dingen bleeft ze panisch; met name voor harde of onverwachte geluiden en vuurwerk. Met veel geduld kan het goedkomen, tot op zekere hoogte.
Een jong gezin is voor hem misschien niet ideaal, maar op die manier went hij wel aan geluiden en gezinsleven. Bij iemand alleen zal het misschien sneller gaan, maar is er wellicht weer minder reuring. Wij kregen de kids toen Nouschka een jaar of 6 was, en ondanks dat ze destijds niet herplaatst mocht worden bij kinderen heeft dat nooit problemen opgeleverd toen de onze kwamen. Never, nog geen blik of wat dan ook.
Gun hem nog maar wat tijd. Langzaamaan slijt het wel wat.

Ow ja hoor, tijd krijgt hij! Ik vind het wel fijn voor hem dat hij hier lekker even kan rusten in de tuin. Hij moet echt aan de ketting, dat is echt jammer, maar als je de lijn eraf haalt krijg je hem niet meer te pakken, ook niet in een afgezette ruimte. Maar goed, hij heeft vijf meter lichte ketting en hij kan lekker zijn waar hij zelf voor kiest. Binnen in de garage of buiten op het gras in de schaduw. Het is hier heel rustig. Wij wonen echt buitenaf, Duuk normaal in de stad, dus hij heeft hier wel rust wat betreft geluid.
En ach, hij is er ook nog maar net. Ik vraag ook niks van hem en verlang niet dat hij zo dapper wordt als Nelson.

Maar soms vraag ik me af, wat doen wij mensen dieren toch leed aan. Je gaat wel echt stilstaan bij de vraag: hoe ga je met je eigen dieren om? Die zijn niet bang en echt gelukkig, maar ik mopper er ook wel eens op. En ik vraag me soms gewoon een soort van hulpeloos af wat je kan doen om hem te helpen. Maar angst overwin je niet in een week dus vaak sta je machteloos toe te kijken. 

[Kaela]

Logische gedachte, zeker bij zo'n bange hond.

Ik denk dat het voor elk geval anders is en dat vooral de vooruitgang belangrijk is. Dat hij nu zo is, dat is wel logisch, maar ergens moet ie een keer ontwikkeling gaan laten zien. Dat hij dingen minder eng vindt, dat hij meer uit zijn bench durft. Er moeten ook dingen zijn en meer dingen komen zonder angst.
Angst doet heel veel met een honden lichaam en is schadelijk. Het vreet letterlijk energie. Wij voerden Oscar een half keer zo veel toen hij nog dikke stresskip was. Dat zegt wel iets. Ik vond het heel belangrijk dat er ook dingen wel leuk waren. Wat is een leven zonder leuk?

[Lil]

Dat heeft hij.
Ben ik nu heel stom als ik me afvraag of het wel fijn is voor zo'n hond om dit allemaal mee te moeten maken? Bang van auto's, fietsers, schrikt van elk geluid. Zit uren in een bench met de deur open maar gewoon niet de moed om eruit te komen. Kan nooit los (want dan is hij echt weg), durft nooit eens te spelen of gewoon hond te zijn. Ligt nooit op een bil als hij in huis wat hoort, durft vaak niet te eten en buiten vaak niet te plassen. Ik vraag me nu hij hier eens wel eens af waarom wij van zo'n getraumatiseerde hond een gezinshond willen maken. Zo'n hond in een jong gezin met echt totaal geen verstand van honden, allebei een baan en twee jonge kindjes in huis? En ze doen er echt alles voor hoor! Cursus, GT, lange wandelingen...
Maar toch. Ik vind het zo sneu

Dat mag je je rustig afvragen.
Ik zelf zou zo iets absoluut niet willen voor een hond. Daarmee zeg ik dus niet dat ik het niet goed vind dat mensen een hond een kans geven, maar ik persoonlijk vind zulke dieren zo in triest dat ik het absoluut niet zou willen. Als ik kijk hoeveel nodig is geweest om een nederlandse hond die niets gewend was te laten wennen aan fietsers, wandelen etc. En dat is dus gewoon een hond die het thuis heerlijk vond, zijn eigen maatje heeft en het met een enkele bekende hond ook goed doet. Bij lange na niet wat jij beschrijft. En dat vind ik dus al triest een hond die het heel goed doet en dan opeens uit zijn plaat gaat (net een serieus bijtincident voorkomen), omdat de da een stethoscoop in de oren stopt. Daarmee heb ik al medelijden. Sta denk ik niet sterk genoeg in mijn schoenen voor zo'n extreem bange hond

[zurca]

Wat ik niet begrijp is waarom een stichting zo'n hond bij een gezin met (jonge) kinderen plaatst. Ik wil hiermee absoluut niets af doen aan wat je broer en gezin voor Duuk doen!! Want ik vind het super om te horen dat ze met hem aan de slag zijn. Maar ik vind het vanuit de stichting gezien gewoon een enorme "mis-match"
En ik kan me goed voorstellen dat je je afvraagt wat voor leven zo'n hond nu eigenlijk heeft... Ik hoop dat Duuk een veerkrachtig karakter heeft en gaat beseffen dat het leven ook leuk kan zijn

Edit; Ik zou overgins niets gaan forceren met je man en Duuk. Dus in de zin van voer aanbieden oid.
Soms is het wel nodig, over de grenzen gaan van zo'n hond maar dat zou ik altijd doen met iemand van verstand van zaken erbij en niet zelf mee "aan de slag" gaan

[Sher]

Wat ik niet begrijp is waarom een stichting zo'n hond bij een gezin met (jonge) kinderen plaatst. Ik wil hiermee absoluut niets af doen aan wat je broer en gezin voor Duuk doen!! Want ik vind het super om te horen dat ze met hem aan de slag zijn. Maar ik vind het vanuit de stichting gezien gewoon een enorme "mis-match"
En ik kan me goed voorstellen dat je je afvraagt wat voor leven zo'n hond nu eigenlijk heeft... Ik hoop dat Duuk een veerkrachtig karakter heeft en gaat beseffen dat het leven ook leuk kan zijn

Edit; Ik zou overgins niets gaan forceren met je man en Duuk. Dus in de zin van voer aanbieden oid.
Soms is het wel nodig, over de grenzen gaan van zo'n hond maar dat zou ik altijd doen met iemand van verstand van zaken erbij en niet zelf mee "aan de slag" gaan

Hierin ga ik met jou mee. De stichting die ons Noortje heeft aangeraden, hield er heel erg rekening mee dat ik twee kinderen heb, die ook nog wel eens vriendjes meenemen. Bij kinderen zou ik ook altijd heel voorzichtig zijn.

Als alles goed begeleid wordt, zal Duuk vast nog wel eens kunnen opknappen en lol kunnen krijgen in het leven.

[Hope]

Het is gewoon echt een hele bange, getraumatiseerde hond.
Vanmorgen ben ik met hem aan de wandel. We lopen op de zandweg.
De buurman roept zijn paarden, zo'n 300 meter verderop maar het geluid draagt ver.
Duuk is zo ontzettend bang dat hij met zijn staart tussen zijn poten op de grond gaat liggen. Ikkrijg hem met veel koekjes overeind, maar gos wat heb ik met hem te doen.

[sella]

Zou rescure remedie nog kunnen helpen.

[Hope]

Gelukkig!
Eindelijk lijk ik een manier te hebben gevonden om Duuk te kunnen laten ontspannen.
Oké, hij is hier nog niet zo heel lang, maar het ging gewoon niet zo goed. Slecht eten, nooit rustig liggen en 's nachts schreeuwde hij moord en brand.

We gaan nu elke dag veel hele kleine stukjes lopen. Bepaalde straten durft hij gewoon niet in, zoals de straat waar een herder achter een hek zit, of de straat waar ze een keer met een tractor langs kwamen. Ik loop nu echt maar vijf of tien minuten, maar dan wel een keer of 8 op een dag. Hij begint nu lekker te dollen als hij de riem ziet, dus volgens mij vindt hij dit wel prettig.

Verder kan hij elke dag in de stal rondscheuren met Nelson. Lekker even los. Hij kan namelijk nooit los, want je krijgt hem gewoon niet te pakken. Duuk wil namelijk altijd weg. Leg hem aan een touw en hij bijt het kapot, vandaar de ketting. Staat er een deur op een kier dan zal hij echt zijn best doen om te ontsnappen. Met uitlaten heb ik hem dubbel gezekerd. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat hij ergens zo van schrikt dat ik hem laat schieten ofzo, dus ik neem het zekere voor het onzekere.
Verder ga ik lekker samen wandelen Nelson. Die is niet bang, is de omgeving gewend en laat zich ook niet overstuur helpen door Duuk. Ik geloof dat hij er steun aan heeft, al is het nog best ingewikkeld wandelen met twee honden die niet echt fatsoenlijk aan een lijn kunnen lopen 

En dan de momenten tussen de wandelingen in.
Als ik alleen in huis ben is Duuk gewoon lekker in huis. Bij ons is het echter best nogal eens druk met vreemden, en dat is voor Duuk gewoon teveel. Dan gaat hij lekker met Nelson de tuin in. Ik heb een oude mand voor hem geregeld en een fleecedeken, en hij is er helemaal blij mee.
Parasol erbij, wat water en jawel: Duuk relaxed!



Tja, die ketting, ik vind het er niet heel fijn uitzien. Hij is wel heel licht gelukkig.
Een andere optie heb ik helaas gewoon niet. Ons terrein is wel afgezet, maar alleen met stroomdraad en ik ben bang dat Duuk daar gewoon doorheen vliegt als er paniek uitbreekt.

[Fenixjuh]

Wow, heftig.. Had al wel meegelezen maar niet gereageerd. Wat fijn dat het ietsje beter lijkt te gaan met Duuk. Wat ik zelf merk, stress zorgt voor stress. Jacy is bv gister 2 keer nageblaft en heeft daarbij nog een drukke dag gehad, dan is hij vandaag weer ietsje agressiever (gespannender) bij andere honden dan normaal.
Ik denk dat als Duuk lekker 3 dagen kan ontspannen, lekker kan liggen en korte stukjes kan lopen, hij bepaalde situaties (psychisch) ook beter aankan..

[Thurin]

Je doet het super en GEDULD is hier toch echt het keywoord.

het heeft mij bijna 5 jaar gekost om een getraumatiseerd hondje tot huishond te krijgen en nog kom ik dingen tegen met hem waarvan ik denk "wat is er nu weer? of waarom doe je dat nu?
Maar inmiddels zijn er zoveel momenten waarop hij lekker hond kan zijn, hij geniet en zelfs weer los kan lopen zonder er vandoor te gaan en dat maakt het allemaal de moeite waard!!

[Sher]

Hij ziet er best gelukkig uit zo in die mand. Ach, als hij een ketting nodig heeft om gelukkig en veilig te zijn, dan is dat maar zo.

[K&D]

Wat mooi dat je een manier hebt gevonden om hem toch wat te laten ontspannen en een manier hebt gevonden met wandelen, ook al is het kantklossen met de riemen 
Vergeet niet; hij is nog maar kort bij je broer in het gezin, en hij snapt er geen drol van dat hij nu weer bij een ander 'logeert'! Voor hem enorm stressend, ook al is hij vaker bij jullie geweest. 

[Hope]

Wat mooi dat je een manier hebt gevonden om hem toch wat te laten ontspannen en een manier hebt gevonden met wandelen, ook al is het kantklossen met de riemen 
Vergeet niet; hij is nog maar kort bij je broer in het gezin, en hij snapt er geen drol van dat hij nu weer bij een ander 'logeert'! Voor hem enorm stressend, ook al is hij vaker bij jullie geweest.

Precies!
En daarom wil ik dingen die hij spannend vindt in zijn omgeving nu ook niet echt aangaan. Hij heeft zo lang in een asiel gezeten, toen ineenes met een vliegtuig naar een compleet andere omgeving, woont hij net in een huis, moet hij uit logeren. Ik wil vooral dat hij zijn rust vindt. En als dat buiten is, tja, dan is dat maar zo toch?