Je zal me misschien niet geloven, maar het was echt niet de bedoeling de held uit te hangen.
Terwijl ik daar stond, met die kittens aan de kant van weg, dacht ik echt dat iedereen me weer voor gek zou verklaren. Ik hoorde de stem van mijn moeder al zeggen: Je kan ze niet allemaal redden he!
En zeker toen ik er dan eigenlijk nergens mee naartoe kon, vond ik mezelf toch wel weer speciaal doen. Ik kon er niet mee thuis geraken, ik kon er niet mee op het werk geraken, ik had geen internet (alleen mensen die wel iets wilden opzoeken, maar het op een punt toch echt beu waren), ik kon niemand bereiken die ze kon ophalen dus daar stond ik dan. Dan dacht ik ook wel: ja, tis weer typisch, waar ben ik nu weer aan begonnen....
Maar ik kon ze toch ook gewoon achterlaten? Of gewoon doorrijden?
Melden aan Poespas en dan verder rijden naar het werk? Maar dan werden ze zeker voor de helft platgereden of liepen ze verder weg en werden dan niet meer gevonden 's avonds.
En als ik dan naar het werk belde, om hulp, dacht ik al dat ze wel zouden zeggen: Ja, tis weer Valerie ze. Laat die daar dan toch zitten, das toch jouw probleem niet. Ik was ook al anderhalf uur te laat op't werk op dat moment. En ik stond nog op 7km weg.
Ik was dan ook bijna euforisch dat iemand zei: ja, ik zal je dan wel komen halen he.
Het is vooral ongelukkig dat Kristine die dag moest werken, want 's avonds bleek dan dat ze maar 2 straten verder woont. Dus ik heb ze helemaal van vindplaats naar het werk, van het werk naar huis, van thuis terug naar iets verder dan de vindplaats gesleurd. Maar ik denk niet dat er een andere oplossing was.
Ik ben dan ook iedereen die mij geholpen en vervoerd heeft ook heel erg dankbaar, want alleen had ik het ook niet voor elkaar gekregen.
En op dat moment dacht ik: als ik daarmee thuiskom, dan gooit Stijn me buiten. Maar nu achteraf weet ik dat het nog niet zo zwart-wit had geweest. Ik respecteer dat hij dat liever niet heeft, maar hij weet ook ik zo ben en hij is er eigenlijk stiekem ook wel erg trots op. Hij heeft ook echt een groot hart voor dieren, maar kan het beter van zich afzetten als het niet zijn katten zijn.
Maar hij is mij toch maar mooi komen halen op het werk en wilde dan thuis 'mijn vangst' ook wel eens bekijken.
Bij het zien van het lapje (iets wat we allebei toch wel graag zouden hebben) heeft hij zelfs een sec gedacht: oh, die wil ik wel houden. Maar heel snel weten we wel: we kunnen dat Kleintje niet aandoen. Zolang zij er is, komt er geen bij.
