[dinky89]

prachtige foto van jullie meisje waar jullie veel te plotseling afscheid van hebben moeten nemen

[Lizzy]

Vandaag had mijn prachtige meisje twaalf moeten worden... Helaas hebben we elf dagen geleden plotseling afscheid van haar moeten nemen. Ze was zo lief, zo mooi, zo zacht, zo knuffelig... Het doet zo'n pijn dat ze er niet meer is.


Laika met uitzicht (3).JPG

Ohw lieve Anne

[sam28]

Sterkte Anne!!

[Charlie Angel]

Anne en meneer Anne, een dikke knuffel.

[Anne in Zweden]

Dank allemaal voor de knuffels; ik kon ze goed gebruiken vandaag.

Hebben jullie dat nou ook (gehad), dat je weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt voor je geliefde dier maar dat je desondanks het gevoel hebt dat je bent tekortgeschoten? Dat je te vroeg hebt opgegeven? Ik weet honderd procent zeker dat dat niet zo is, en ik denk dat voor iedereen hier geldt dat we dat weten van onszelf, maar waarom houden we toch dat knagende gevoel dat we meer hadden moeten proberen te doen?

[Kaela]

Dank allemaal voor de knuffels; ik kon ze goed gebruiken vandaag.

Hebben jullie dat nou ook (gehad), dat je weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt voor je geliefde dier maar dat je desondanks het gevoel hebt dat je bent tekortgeschoten? Dat je te vroeg hebt opgegeven? Ik weet honderd procent zeker dat dat niet zo is, en ik denk dat voor iedereen hier geldt dat we dat weten van onszelf, maar waarom houden we toch dat knagende gevoel dat we meer hadden moeten proberen te doen?

Omdat je ze niet missen wilt. Het gevoel is zo herkenbaar. Het komt omdat je de keuze hebt gemaakt op basis van het belang van Laika en je verstandelijke kennis van haar prognose. Maar je hart zegt dat ze nog bij je had moeten zijn, dat er misschien nog een medicijn was wat je had kunnen proberen. De hoop fluistert je in dat een paar dagen langer wachten haar misschien beter had gemaakt. Je weet dat het niet zo is. Vertrouw op je liefde voor haar, dat heeft mij ontzettend geholpen om dit gevoel wat te laten slijten

[Siberienne]

Dank allemaal voor de knuffels; ik kon ze goed gebruiken vandaag.

Hebben jullie dat nou ook (gehad), dat je weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt voor je geliefde dier maar dat je desondanks het gevoel hebt dat je bent tekortgeschoten? Dat je te vroeg hebt opgegeven? Ik weet honderd procent zeker dat dat niet zo is, en ik denk dat voor iedereen hier geldt dat we dat weten van onszelf, maar waarom houden we toch dat knagende gevoel dat we meer hadden moeten proberen te doen?

Ja. Bij de honden, bij mijn vader. Het is gewoon moeilijk om te accepteren dat je het leven niet in de hand hebt. Dat alle moeite die je doet om ze zo lang mogelijk bij je te houden, toch ineens vergeefs kan blijken. En dat doet zeer.

Een klein beetje troost; dat je je schuldig voelt komt ook omdat je zoveel van haar houdt. En dit is bewust in de tegenwoordige tijd want houden van stopt niet met de dood

(Mooi beschreven ook in deze blog https://www.patriciamcconnell.com/theot ... -dogs-down)

[smulpaap]

Omdat je ze niet missen wilt. Het gevoel is zo herkenbaar. Het komt omdat je de keuze hebt gemaakt op basis van het belang van Laika en je verstandelijke kennis van haar prognose. Maar je hart zegt dat ze nog bij je had moeten zijn, dat er misschien nog een medicijn was wat je had kunnen proberen. De hoop fluistert je in dat een paar dagen langer wachten haar misschien beter had gemaakt. Je weet dat het niet zo is. Vertrouw op je liefde voor haar, dat heeft mij ontzettend geholpen om dit gevoel wat te laten slijten

Dat dus . Ik ben zelf iemand van liever twee weken te vroeg , dan een uur te laat
Ik heb ook heel vaak gedacht , ach het had nog wel even gekund . Maar als de scherpe randjes er weer af zijn kom ik altijd tot de conclusie dat ik weer tijdig de juiste beslissing heb genomen

[Eef+Stippels]

Ook sterk, ik zie jou berichtje Sam, moest even nadenken, schakel door naar facebook en zie (echt waar!) zonder te scrollen direct dit staan:

Het slijt niet
Het verdriet
Het slijt in
Tot niemand het nog ziet

Het slijt niet
Het gemis
Het slijt in
Omdat het er vaak nog is

Het slijt niet
Het gaat niet voorbij
Het slijt in
Tot herinneringen diep in mij

Hoe toepasselijk.

Ik heb al weer een tijdje (weekje of twee) een terugval. Het gemis en het verdriet is er altijd maar ik had wat leuks om naar uit te kijken dus dat gaf afleiding. Dat ging niet door en sindsdien is het weer huilen-met-de-pet-op . Ik probeer er nu wat vrede mee te krijgen middels een soort meditatie/mindfulness. Mocht het helpen laat ik het je weten Sam

Dan hoor ik het ook graag...

[Lizzy]

Dan hoor ik het ook graag...

ook voor jou en ik laat het jou ook weten

[KarenH]

Het is gewoon ruk. Dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft.
Het is vandaag 5 weken geleden dat ik Pr1mo heb moeten laten gaan en ik weet gewoon niet waar ik het zoeken moet.
Hij was 13 1/2, prachtige leeftijd, maar ik vind het zo oneerlijk dat honden niet minstens 50 jaar oud worden.
Dit boek ben ik inmiddels aan het lezen:

https://www.bol.com/nl/p/it-s-ok-that-y ... 1046/?s2a=

[Eef+Stippels]

Dank allemaal voor de knuffels; ik kon ze goed gebruiken vandaag.

Hebben jullie dat nou ook (gehad), dat je weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt voor je geliefde dier maar dat je desondanks het gevoel hebt dat je bent tekortgeschoten? Dat je te vroeg hebt opgegeven? Ik weet honderd procent zeker dat dat niet zo is, en ik denk dat voor iedereen hier geldt dat we dat weten van onszelf, maar waarom houden we toch dat knagende gevoel dat we meer hadden moeten proberen te doen?

Wat een prachtige foto van Laika


Ik heb eigenlijk meer het gevoel dat ik tijdens hun leven tekort ben geschoten
Dat ik nu achteraf dingen bedenk die ik (anders) had willen doen.

Ik mis Xindy verschrikkelijk
Ze hield zo van mooi weer en had een hekel aan regen en kou. En nu de lente eraan komt doet het extra pijn dat ze die niet gehaald heeft.
Wat dat betreft had ik haar misschien voor de winter moeten laten gaan, maar ik kon (en kan) haar niet missen

[Ronald]

Dit soort beslissingen worden uit liefde genomen. Uit liefde voor je dier, niet uit liefde voor jezelf. Bij Nox heb ik ook wel eens gedacht, zeker toen ze de laatste injectie kreeg, "heb ik niet te lang gewacht". Achteraf gezien? Ja. Heb ik er vrede mee? Mwa... ik kan er niets aan veranderen.

Ik kan nog steeds aan haar denken met een glimlach om haar rare streken en haar liefdevolle tongzoenen. En ik kan om haar huilen om het verlies, het gemis. Ja, het is bijna 5 jaar geleden. Maar toen ik laatst haar evenbeeld tegenkwam, ging er zowat een atoombom af in mijn hoofd, zeker toen die ook nog een reageerde zoals zij ook altijd deed.

Hee, het slijt niet, het slijt in. Ik vind het een prachtig gedicht, Lizzy, en het is o, zo waar.

Voor iedereen die het kan gebruiken, een dikke knuffel.
En je hebt hier het voordeel dat je niet alleen bent.

[Siberienne]

Wat een prachtige foto van Laika


Ik heb eigenlijk meer het gevoel dat ik tijdens hun leven tekort ben geschoten
Dat ik nu achteraf dingen bedenk die ik (anders) had willen doen.

Ik mis Xindy verschrikkelijk
Ze hield zo van mooi weer en had een hekel aan regen en kou. En nu de lente eraan komt doet het extra pijn dat ze die niet gehaald heeft.
Wat dat betreft had ik haar misschien voor de winter moeten laten gaan, maar ik kon (en kan) haar niet missen

Ik denk dat we dat allemaal wel hebben, die gedachtes. Bij elke verlies. Maakt ons menselijk toch? Soms zou ik willen dat ik iets meer honds was, die hebben dat niet, denk ik zomaar, spijt achteraf...

Ik denk trouwens dat van de honden hier.. ze niks echt tekort zijn gekomen

[Anne in Zweden]

Ik hou het er maar op dat ons verdriet en onze twijfel achteraf, of we alles wel goed hebben gedaan, vooral betekent dat we verschrikkelijk veel van onze dieren hielden, en dat betekent op zijn beurt weer dat we waarschijnlijk alles goed hebben gedaan, dat we in elk geval ons stinkende best hebben gedaan om zowel het leven als het levenseinde van onze knuffels zo aangenaam mogelijk te maken.