[cairodyn]

Ik wil er alleen maar meer 

Plus 1 volgend jaar komt er een kaninchen ruw haar teckel dametje de mannen onder de duim helpen houden:-)

[monster]

Wij zijn een tijd hondloos geweest, omdat we een groenendaeler hebben gehad, met ernstige geestelijke problemen.
Pas toen Dribbel op onze weg kwam, merkten we weer hoe leuk het leven met een hond kan zijn. Toen zijn ook Monster en Lodi erbij gekomen. Nu merk ik tot mijn schrik, dat je heel snel in een situatie kunt komen, waarin je niet meer voor je honden kunt zorgen. Als ik alleen zou zijn, had ik nu een groot probleem.

[Borke]

Heb mijn hele leven dieren gehad, maar dit heeft er zo ingehakt dat ik niet meer durf

Herkenbaar!
Bij mij is het ook de angst dat ik niet meer zoveel onvoorwaardelijk van een hond kan houden, dat ik hem tekort zou doen.
Altijd die vergelijking en het zou nooit zijn zoals het met Borke was, niet zo intens.

Zelfs bij Sofi heb ik dat al, het idee haar tekort te doen.
Gelukkig komt ze niets tekort, want ze heeft Leo en dat is haar alles 
Net zoals ik dat voor Borke was.

Borke, daar kon ik blind op vertrouwen.
Hij was mijn eerste hond, dus vaak wist ik ook niet wat handig was in situaties met andere honden.
Dan liet ik hem zijn gang gaan en dat ging eigenlijk altijd goed.
Heel raar als ik er achteraf op terug kijk.

Die onbevangen manier om met een pup om te gaan, ik zou dat niet meer kunnen.
Zou steeds bang zijn dat het mis zou gaan, nu ik zoveel beter weet wat er allemaal mis kan gaan.

Lastig om het uit te leggen...
Misschien begrijpen jullie het?
Als ik het zo nalees dan staat het heel dom en tuttig en ik ben verre van dat 

[MargaS]

Dat ene plekje in je hart blijft voor altijd voor Borke, geen enkele hond kan hem vervangen. Maar denk je niet dat er nog een ander plekje in je hart is voor een andere hond?
Wij hebben door de jaren heen van 15 honden afscheid moeten nemen. Bij iedere hond mooie herinneringen, maar van de honden die we nu hebben hou ik net zo veel.

[Pauline]

Ik begrijp wel wat je bedoelt Astrid. Bij mij zit het "probleem" in het gegeven dat J&J zo'n geweldig team zijn en zo goed luisteren enz. enz. dat ik niet weet of ik dat weer voor elkaar ga krijgen en als mevrouw perfectionist kan ik daar nu al van in een soort van paniek raken. 

[millyckk]

Herkenbaar!
Bij mij is het ook de angst dat ik niet meer zoveel onvoorwaardelijk van een hond kan houden, dat ik hem tekort zou doen.
Altijd die vergelijking en het zou nooit zijn zoals het met Borke was, niet zo intens.

Zelfs bij Sofi heb ik dat al, het idee haar tekort te doen.
Gelukkig komt ze niets tekort, want ze heeft Leo en dat is haar alles 
Net zoals ik dat voor Borke was.

Borke, daar kon ik blind op vertrouwen.
Hij was mijn eerste hond, dus vaak wist ik ook niet wat handig was in situaties met andere honden.
Dan liet ik hem zijn gang gaan en dat ging eigenlijk altijd goed.
Heel raar als ik er achteraf op terug kijk.

Die onbevangen manier om met een pup om te gaan, ik zou dat niet meer kunnen.
Zou steeds bang zijn dat het mis zou gaan, nu ik zoveel beter weet wat er allemaal mis kan gaan.

Lastig om het uit te leggen...
Misschien begrijpen jullie het?
Als ik het zo nalees dan staat het heel dom en tuttig en ik ben verre van dat 

Nee, niet tuttig, dat is precies wat ik ook voel.. dat en de angst dat er weer zoiets vreselijks kan fout gaan. Ik weet wel dat dat niet reëel is, maar dat zit diep in mijn ziel gevreten..

[Borke]

Nee, niet tuttig, dat is precies wat ik ook voel.. dat en de angst dat er weer zoiets vreselijks kan fout gaan. Ik weet wel dat dat niet reëel is, maar dat zit diep in mijn ziel gevreten..

Dat inderdaad ook nog ja!

@Marga: in de afgelopen 35 jaar hebben we wel meer dan 20 katten gehad en ik heb dierbare herinneringen aan allemaal, een paar waren heel speciaal. Een daarvan is nu gelukkige nog bij ons. Ik zou zeker weer van een kat kunnen houden, maar om praktische redenen (vakanties als we over 9 jaar niet meer werken), wil ik geen katten meer.
Een hond is echter toch anders, omdat je daar ook zo sterk een team mee vormt.

Het is precies wat Pauline zegt. Het is naast die speciale liefde ook de perfectie van het teamverband samen. Dat zie ik nooit meer zo gebeuren als met Borke.
Ik prijs me heel gelukkig ooit zoiets bijzonders mee te hebben gemaakt 

[Summerditches]

De gedachte ooit weer afscheid te moeten nemen vind ik misselijkmakend..als ik hier de verhalen van "ervaringsdeskundigen"lees groeit er een enorme bal in mijn maag..
Ik ben zo hysterisch gek van Boy dat ik dacht..als er ooit iets gebeurt..toedeloe.dan is het voor mij ook over.....dan schaam ik mij ook weer dan denk ik jeetje doe normaal..sommige mensen verliezen hun kind en moeten/gaan verder..Maar t is zeker wel o.a. een reden geweest om een 2e hond te nemen dan kan ik mijn overdaad aan liefde iets beter doseren en verdelen. En ik hou een hele mooie uitleg van een andere hondenbezitter in ere..die zegt..het verlies is verschrikkelijk maar had je dan echt alle herinneringen en de ervaringen willen missen..die zijn toch ook heel veel waard..
Ik denk dat zolang het kan er altijd honden zullen zijn..maar er komt natuurlijk een moment dat we mogelijk voor een andere ras moeten kiezen..ooit heeeeeeeeeeeeeeeeeeel ver weg ..omdat dit beter bij je situatie/leeftijd van dan past..Zelfs dat vind ik al balen..
Op mijn oude kat van 20+ ben ik mega trots..ik moet soms vreselijk om hem lachen hoe hij met het oude krakkemikkerige lijf 80 kilo aan bulldoggen de baas is..maar voorlopig zal dit wel mijn laatste kat zijn..Was kattenmens maar ben toch wel echt naar hond geswitched. Katten zouden makkelijker zijn maar dat is hier echt niet het geval..ik heb echt mega veel last van hem..dat mag..en tolereer ik omdat hij al oud is..maar hij weigert b.v. om uit een waterbak te drinken hij wil alleen buiten uit de gieter maar ook midden in de nacht..en gaat dan keihard mauwen..ik niet toegeven want dan ben ik natuurlijk iedere dag de pineut..nou..daar weet hij wel wat op..dan gaat hij beneden voor de kamer deur mauwen en dat zie Jane precies vanuit de bench en die slaat dan aan..dat soort dingen..dan wil hij opeens weer een periode op mijn hoofdkussen slapen en dat probeert hij dan eindeloos ..de kattenbak..allemaal van dat soort dingen..dat vind ik dan echt wel een belasting worden..

[bloemetje]

Ik vind katten ook echt niet makkelijker.  mijne is een irritante schreeuwlelijk met een eigenwijs karakter. Maar ook zij is nu 12/13 jaar dus tja..

@Borke. Ik herken dat wel. Maar ik heb geleerd dat t niet zo werkt.  Een hond heeft ook nog een eigen wil en karakter!  Daarnaast is hoe hij is/doet ook nog eens situatie gebonden.. Ik heb twee grote liefdes gekregen in mijn leven tot nu toe (Noah, Guus) dus ik geloof dat dat vaker kan. Met mijn honden zijn er dingen goed gegaan maar ook verkeerd. Soms was dat mijn schuld en soms ook niet. Je kunt ze niet helemaal naar je ideaalbeeld vormen!  Dus het is niet erg als er eens wat mis zou gaan. We leren er wel mee omgaan op dat moment en ervan houden zullen we zeker.

[Borke]

@Bloemetje - een hond heeft zeker een eigen wil en karakter en Borke had dat zeer zeker, als een echte Fries was hij heel erg eigenwijs en stiekem vond ik dat prachtig.
Ik kon ook nooit echt kwaad op hem worden, al kon ik hem soms achter het behang plakken ;-)

Sofi is eigenlijk veel liever en veel gehoorzamer dan Borke.
Borke kwam echter nooit in de problemen, die kwam overal mee weg, bij andere mensen of dieren. Wist het altijd zo te plooien dat het goed uitpakte, daar waar Sofi die handigheid nu pas een beetje krijgt.

En als ze dan naar me toekomt om gedag te zeggen en ik helemaal weg smelt om haar lieve ogen, dan zegt dat stemmetje in mijn hoofd 'hoe lang nog...' , ze is immers al bijna 10...

[Mieke L.]

Als het even kan wel! Hoe of wat weet ik nog niet. Toen Skik en Ramses hier kwamen werkten Rudi en ik minder er was altijd 1 van ons thuis. Nu zijn we meer gaan werken maar de kinderen zijn ook groter en mijn moeder woont in dus alleen zijn ze nooit. Maar hoe we het ooit moeten regelen hierna? Geen idee! Maar ik hoop echt wel dat er na Skik en Ramses hier nog honden in huis komen.

[Irta]

Ik herken wel een beetje wat sommigen hier zeggen. Met sommige honden heb je gewoon een enorm hechte en sterke band die geen enkele andere hond kan vervangen of evenaren. Maar ik geloof ook dat het wel mogelijk is dat je ook weer een andere hond tegen komt waar je een even speciale band mee hebt. Wel op een hele andere manier maar niet minder hecht of waardevol. Het hangt denk ik meer af van of je je er al voor open kunt stellen en of je er al aan toe bent. En sommige mensen zullen misschien nooit op dat punt komen (wat natuurlijk helemaal prima is, het een is niet beter dan het andere), maar het is denk ik wel iets dat meer in jezelf zit dan ergens anders in. Ergens op deze wereld (en ook wel ergens bij je in de buurt) zijn denk ik echt wel meer honden die je helemaal perfect "passen".

Zelf heb ik zoiets met Tadej gehad. In principe is het best een kreng soms maar oh wat vind ik het een heerlijk beest (inclusief haar nukken, heerlijk, zo'n karakterhond!). Ik heb het een tijdje erg moeilijk gehad met het feit dat ze niet het eeuwige leven heeft, want ik zou nooit meer zo'n geweldige hond kunnen vinden en alleen het idee al dat het op een gegeven moment gewoon ophoudt... Ik kan het niet onder woorden brengen en het klinkt miss heel overdreven maar dat deed echt pijn aan mijn hart en maag en heeft me heel wat tranen gekost 
Op een gegeven moment kwam plots Dushi in the picture. Ze is in feite een zusje van Tadej (ander nest, Dush is 2 jaar ouder) en ze hebben wel een aantal overeenkomsten, maar nog veel meer verschillen. Dushi is in principe veel liever dan Tadej, in de zin dat het de goedheid zelve is. Heel eerlijk en verstandig. Maar ja, het is geen Tadej.... Dush woont hier nu bijna een jaar, en kort geleden merkte ik dat Dushi beetje bij beetje een heel speciaal plekje in mijn hart aan het veroveren is. Daarbij ben ik haar alles, vanaf de eerste dag dat ze hier is is ze alleen maar op mij gericht. Ik kan nu niet meer zeggen dat Tadej absoluut mijn nr 1 is. Ze delen die plek inmiddels. Ze zijn alletwee even speciaal en bijzonder, op een hele andere, unieke manier. Hierdoor heb ik wel geleerd dat ik zowel Tadej als mezelf te kort doe door me druk te maken om wat ooit onvermijdelijk gaat komen ipv met volle teugen te genieten van het hier en nu en alles wat haar zo bijzonder maakt. En dat doe ik dan ook, ook zodat ik er later (als er weer 1 of 2 andere geweldige honden rondlopen) met een lach aan terug kan denken, met een goed gevoel over de tijd die we samen gehad hebben en wat een heerlijke dieren het waren.

[pearlsofpassion]

Ik zie de jongens ook graag, maar ik weet dat de relatie met hun nooit zo intens zal zijn als met mijn meisje.  Kleintje is net 10 nu en de schrik slaat me om het hart dat er al wonderen moeten gebeuren als ze nog langer meegaat dan dat ze er al is.  Het is of het een keerpunt is, over de heuvel heen, nu op weg naar af. En das heel stom, want voor hetzelfde geld gaat ze nog 9 of 10 jaar mee en dan is het heel mooi geweest voor een kat. En dan loop ik me zo lang 'zorgen' te maken en al voor te bereiden op het verlies, ipv ervan te genieten dat ze er nog is.
Ale, ik geniet er wel van natuurlijk, maar blijft dat ik schrik begin te krijgen.

Ik weet hoeveel pijn het doet om een huisdier te verliezen, en wennen doet het nooit, maar je leert er wel steeds beter mee om te gaan.  Ik weet alleen dat Kleintje meer pijn gaat doen dan wie dan ook.  Ze is in alle opzichten uitzonderlijk, gewoon omdat ze mijn gezellin was in de meest bepalende jaren van mijn leven.  Ze kwam toen ik 16 was, is mee gaan samenwonen, altijd mee verhuisd, heeft me gekend als ik nog jong en puberachtig was en zal me kennen wanneer ik (hopelijk binnenkort) een eerste kindje krijg.  Ze heeft me geholpen met mijn partnerkeuze, in die zin dat ze ook meteen gek was op mijn man en er dus geen twijfel over liet bestaan dat ze bij ons kwam wonen als wij samen gingen wonen. 

Ze was toen al speciaal. Maar toen ik besliste om er op haar 5 jarige leeftijd nog een kittentje bij te nemen en ze daar ontzettend bang voor bleek, zijn we helemaal naar elkaar toe gegroeid in de strijd om daarmee te leren leven.  Ik geloof echt dat het nu beter is omdat ze niet alleen alleen is als we er niet zijn, en ik geloof dat ze terug gelukkig is, maar ik heb haar wel iets meer dan een jaar iets aangedaan. Ik heb niet altijd begrip opgebracht voor haar situatie als ze zo onredelijk leek maar eigenlijk gewoon echt bang was.  Maar we hebben er samen zoveel uit geleerd en erdoor gekomen.  Dat maakt zo'n band nog een stuk sterker....

Toch zullen er hier altijd katten zijn, daar ben ik van overtuigd.
Ik ben ooit gestopt met konijntjes, maar dat ging me ook niet echt af.  Nu staan we op het punt een heel grote permantent ren in de tuin te installeren (samen met een hoge afsluiting en schrikdraadje voor de katten), dus is de knoop wel doorgehakt dat er minstens nog heel lange tijd konijntjes en katten zullen zijn.  Konijntjes komen er 8 of 10, nu heb ik er 4.
Katten zullen er altijd 2-4 zijn.  Ik wil geen katten alleen laten vallen en ik wil ook geen kitten meer alleen laten opgroeien.  En ookal kom ik soms volwassen katten tegen die ik dolgraag een thuisje zou willen bieden, zowel mijn man als ik blijven toch gek van de kittenperiode.  Dus doorgaans zullen er 2 kittens bijkomen om het moment dat er nog 2 volwassen katten over zijn, voordat er eentje helemaal alleen valt.

De gerbils heb ik dit jaar ook in geinvesteerd met de aankoop van een grote glazen bak en ik ben dus ook niet van plan daar snel mee te stoppen. Als ik daarmee stop zal het zijn dat ik hen toch te snel achter elkaar verlies en het daar lastig mee krijgt (denk ik niet) of dat we het huis anders willen inrichten en ik geen goede plaats meer voor hen kan vinden.

Een hond of twee zal er in de toekomst waarschijnlijk ook wel komen. Maar waarschijnlijk pas over een jaar of 10-15.  Het kriebelt wel al, maar eerst eens kijken wat kindjes geeft met de dieren die we nu al hebben.
Niet alles tegelijk.
Als er een hond komt zal er zeker eens een golden komen omdat mijn man daar gek van is.  Ikzelf ben nu erg into de Barbets.  Ik weet niet, ze hebben me geraakt (thanks Alba  ).  Een dalmaat of een RR blijft ook in mijn achterhoofd want van beide ben ik erg gek, maar das zeker niet als eerste of tweede hond.  Newfie's vind ik ook geweldig, maar een iets kleiner formaat zou eigenlijk leuker zijn... 

Qua katten zullen het waarschijnlijk voornamelijk asielkatjes blijven.  Misschien dat ik ooit een Ragdoll aanschaf, want die vind ik geweldig, maar dan zal ik de juiste fokker moeten vinden en over het juiste poesje moeten vallen...

[Kaela]

Ik herken wel een beetje wat sommigen hier zeggen. Met sommige honden heb je gewoon een enorm hechte en sterke band die geen enkele andere hond kan vervangen of evenaren. Maar ik geloof ook dat het wel mogelijk is dat je ook weer een andere hond tegen komt waar je een even speciale band mee hebt. Wel op een hele andere manier maar niet minder hecht of waardevol. Het hangt denk ik meer af van of je je er al voor open kunt stellen en of je er al aan toe bent. En sommige mensen zullen misschien nooit op dat punt komen (wat natuurlijk helemaal prima is, het een is niet beter dan het andere), maar het is denk ik wel iets dat meer in jezelf zit dan ergens anders in. Ergens op deze wereld (en ook wel ergens bij je in de buurt) zijn denk ik echt wel meer honden die je helemaal perfect "passen".

Mooi gezegd Irta en zo voel ik het ook. Met alle respect voor iedereen die het anders voelt, voelen is persoonlijk en niet goed of fout ofzo.

Ik denk dat mijn hart groot genoeg is en er altijd plek is voor een ander individu. Ik heb ook nooit zo de neiging gehad tot vergelijken. Wel soms zo van jeetje dit doet Oscar heel anders dan Harry/Isa/Rosco, maar meer als constatering, nooit als waardeoordeel. Ik zie ze daarvoor teveel als individu.

Ik begrijp wel wat er bedoeld wordt met de pijn van het missen. Oscar en Kaela zitten dieper in mijn hart dan mijn andere dieren. Geen idee hoe dat komt, want ik hou ook zielsveel van Charlie en de katten. Het idee dat zij dood zouden gaan geeft nu inderdaad al buikpijn en paniek. Maar als ik dan verder nadenk, dan weet ik dat ik daar wel weer voorbij kom en er op een juist moment ook wel weer plek komt voor nieuwe liefde. Zo had ik vroeger een konijn die zo diep zat en na haar dood kon ik ook verder. Want het feit dat ik zoveel van ze hou, vind ik zó veel mooier, fijner, waardevoller enz dan dat het missen ooit naar en verdrietig kan zijn. Ik kan ze alleen maar zo missen als ik zoveel van ze gehouden heb en dat vind ik het allermooiste en meest positieve wat er is in het leven.

Natuurlijk heeft dat allemaal zijn tijd nodig, rouwen kost tijd, verwerken kost tijd en je hart weer open stellen kan alleen als je er klaar voor bent. En op het moment dat je in de fase van het missen zit, zal ik er misschien ook een poosje anders over denken. Simpelweg omdat je dan die tijd nodig hebt. Maar ik denk dat ik dan toch weer hierbij terug ga komen, dat missen het mooiste is door de liefde die er de reden van is.

En Borke, ik denk dat je het best goed uitgelegd hebt. Ik begrijp het ook wel, ook al ervaar ik het voor mezelf heel anders. Ik heb ook, al heel lang geleden, met mezelf afgesproken dat ik me zo min mogelijk wil laten leiden door angst. Best moeilijk en nu ook makkelijker gezegd dan na een afscheid.

[Lonaa]

Ik denk het niet. Ik hoop dat ik van mijn huidige beestjes nog zo'n 10 jaar veel liefde kan ontvangen, maar daarna hoeft het geloof ik even niet meer.