[*Marga*]

Net zoals deze week ga ik met mijn dochter en kleinkinderen een midweekje weg, nu kan Jan makkelijk of mee of een dagje komen maar dan zitten we met de honden..

Nu kunnen we overal heen allebei niet meer werken maar dan moeten we altijd rekening houden met de honden, een buurman kan ze wel uitlaten maar ze trekken zo en de ene hond gaat wel goed die ze tegen kunnen komen en de ander niet en dat weten wij maar de buurman niet.

En ik vind het niet prettig dat iemand anders er voor moet zorgen.

Als een van mijn kinderen vrij zou zijn dan kunnen ze daar een dagje heen of ze komen hier maar ja zij moeten nog werken.

Ik (wij)heb(ben) daar niet goed over nagedacht dat zoiets kon gebeuren zo ongeveer 10 jaar geleden.... dat Jan nu pensioen is en dat we weg kunnen gaan wanneer wel willen maar niet doen vanwege de honden vind ik wel jammer..


Daarom zeker geen huisdieren meer...

[Irta]

Want het feit dat ik zoveel van ze hou, vind ik zó veel mooier, fijner, waardevoller enz dan dat het missen ooit naar en verdrietig kan zijn. Ik kan ze alleen maar zo missen als ik zoveel van ze gehouden heb en dat vind ik het allermooiste en meest positieve wat er is in het leven.

Natuurlijk heeft dat allemaal zijn tijd nodig, rouwen kost tijd, verwerken kost tijd en je hart weer open stellen kan alleen als je er klaar voor bent. En op het moment dat je in de fase van het missen zit, zal ik er misschien ook een poosje anders over denken. Simpelweg omdat je dan die tijd nodig hebt. Maar ik denk dat ik dan toch weer hierbij terug ga komen, dat missen het mooiste is door de liefde die er de reden van is.

Dit vind ik heel erg mooi gezegd! En zo denk ik er ook over

[Femke]

Herkenbaar!
Bij mij is het ook de angst dat ik niet meer zoveel onvoorwaardelijk van een hond kan houden, dat ik hem tekort zou doen.
Altijd die vergelijking en het zou nooit zijn zoals het met Borke was, niet zo intens.

Zelfs bij Sofi heb ik dat al, het idee haar tekort te doen.
Gelukkig komt ze niets tekort, want ze heeft Leo en dat is haar alles 
Net zoals ik dat voor Borke was.

Borke, daar kon ik blind op vertrouwen.
Hij was mijn eerste hond, dus vaak wist ik ook niet wat handig was in situaties met andere honden.
Dan liet ik hem zijn gang gaan en dat ging eigenlijk altijd goed.
Heel raar als ik er achteraf op terug kijk.

Die onbevangen manier om met een pup om te gaan, ik zou dat niet meer kunnen.
Zou steeds bang zijn dat het mis zou gaan, nu ik zoveel beter weet wat er allemaal mis kan gaan.

Lastig om het uit te leggen...
Misschien begrijpen jullie het?
Als ik het zo nalees dan staat het heel dom en tuttig en ik ben verre van dat 

Ik geloof dat ik exact begrijp wat je bedoelt.  Ik dacht altijd dat het kwam omdat ik Sunday kreeg toen ik 17 was,  dus met hem volwassen ben geworden. Ik wist niks toen ik hem kreeg,  en zag dus ook geen beren op de weg. Alles wat ik weet over honden weet ik van Sunday.  Overal waar ik woonde woonde ik met hem. En toen ik dit huis kocht wist ik dat dit 'ons' laatste  huis zou zijn.  Maar jij hebt het dus ook met Borke, terwijl jij al volwassen was toen je hem kreeg. 

Ik ben nu na 4 maanden nog amper gewend aan het feit dat ik geen hond meer heb.  Een nieuwe hond zit er dit jaar nog niet in, eerst mijn studie afmaken en omdat ik ongeveer ingestort ben na het overlijden van Sunday is dat best een kluif.  Daarna kijken we verder.

Wat ik wel fijn vind is dat de naam voor een eventueel nieuwe hond ineens ontstond tijdens het laatste weekend dat Sunday bij ons was, toen we met hen nog een heerlijk weekend in de Belgische Ardennen waren.

[sella]

Ik heb toen rakker overleed mijn geliefde etterbak, toen heb ik 4 jaar geen hond gehad, want ik wilde kinderen, en ik wilde dan niet de hond in de knoei laten komen van een jong gezin. Maar 4 jaar later en vele miskramen verder kwam het oordeel, kids niet voor mij weggelegd.
Toen ben ik meteen gaan zoeken voor een hond. Dat werd Amber, mijn geliefde takketeef, die mij ontzettend veel geleerd heeft, ze was op 4 maanden leeftijd al zo goed als blind en ze had een blind vertrouwen, we hebben nog tot 2 weken voor haar dood gefietst met haar.
Ik had Diego al uitgekozen, we wilden al 6 jaar een hond erbij, maar de natuur laat zich nu een maal niet dwingen. En wat was ik blij dat we hem al hadden uitgekozen, het verdriet na 11 jaar was zo intens, dat ik mijn hart niet durfde te vertrouwen om weer een hond uit te kiezen.
Toen Diego een jaar was zijn we op zoek gegaan naar tweede hond. De teef bleef constant leeg, en toevallig kwamen we Buffel tegen, en 6 weken later overleed Diego totaal onverwacht. We waren gebroken, maar moesten door voor de jonge garnaal. Ik durfde niet te hevig aan hem te hechten, want die pijn, nee nooit meer.
Maar gaandeweg kroop hij diep onder mijn huid, en houdt ik ook zielsveel van Buffel.
Shay is nu 19 maanden, en die heeft door een vervelende bactierie in zijn urinewegen het bijna niet gered toen hij een week of 11 was, dat zorgde toch wel dat ik even niet durfde te hechten aan hem, dacht ik, maar toen de uitslag kwam met 14 weken, zijn nieren herstellen, viel ik bijna flauw van opluchting.
Als je niet meer je hart open durft te stellen, heb ik het gevoel dat je maar half leeft.
Kan het financieel niet, dan is dat een ander verhaal, maar uit angst voor verlies niet meer de stap durven zetten, dat is zo zonde.
Ik ben toch heel blij met de herinneringen, het verdriet van Diego komt best nog weleens boven, en daarna weer snel een glimlach om zijn boevenstreken.

[Lizzy]

Toen Whoofer overleed, dacht ik serieus dat ik kapot zou gaan. 202spots heeft me van de ondergang gered en ze weet dat waarschijnlijk zelf niet eens. Maar ze vertelde dat ik naar de sterrenhemel moest kijken en dan zou Whoofer haar aanwezigheid wel bekend maken en laten zien welke ster ze geworden was. Ik ging 's nachts op mijn vensterbank in mijn slaapkamer zitten, keek naar boven en daar knipperde een ster. Mijn Whoofer. En zo heb ik alle heldere nachten naar Whoofer gekeken.

Dory vertelde me ook dat er een nieuwe hond in mijn leven zou komen en dat de dood van Whoofer (of elke andere hond) ook weer zorg draagt voor een nieuwe hond die in je leven en in je hart kunt komen. Ze maken plaats voor een nieuwe liefde in je leven. Dory zei het veel mooier.

Zo erg als bij Whoofer heb ik daarna niet meer gerouwd. Als ik nu nadenk over wat er toen gebeurde (en dat is 9 jaar geleden), moet ik weer huilen. Kan ook nog steeds niet over het gebeuren praten zonder te moeten huilen. Dat komt ook, Whoofer was nog jong (net geen 10 jaar), het was redelijk onverwachts (ze was wel ziek maar gingen we 's morgens met haar in haar kar nog naar Dodenwaard en zei de dierenarts daar "zo, die gaat nog niet dood zeg, ze ziet er zo gezond als een vis uit en haar bloedbeeld zegt hetzelfde!"), namen we haar 's avonds dood mee naar huis.

Toen Brutus en Pinkel dood gingen was dat vreselijk verdrietig. Maar zij waren beide oud, op en versleten. Zij hadden een voltooid leven. En voor mij maakt dat qua verdriet wel een groot verschil. Als morgen een van mijn jonge honden iets zou overkomen, draag me dan maar weg........... Dat trek ik gewoon niet.

Maar ik vind persoonlijk; van iedere hond houd je op je eigen manier. En niet alleen de hoeveelheid "houden van" bepaald hoeveel verdriet je hebt. Ook de omstandigheden er om heen. Een hond die voor je ogen doodgereden wordt op 7 jarige leeftijd heeft misschien meer impact dan je hond die uit ouderdom uit zichzelf in haar mandje is ingeslapen. Of niet. Of juist andersom. Of beide even erg. Dat bepaald mijn/jouw hart, wat het meest zeer doet.

Ik wil mezelf graag steeds opnieuw open te stellen voor geluk, opnieuw te houden van een huisdier. En ik ga er helemaal niet vanuit dat dit meer of minder zal zijn, ik meet dat niet af. Het zal altijd anders zijn. En dat is ook maar goed ook. Ik zoek ook geen vervanger van Whoofer of Brutus of Pinkel. Zij zijn geweest. Zij horen bij mijn verleden. Bij mijn toekomst horen Linga, Biscuit, Fritzi en Frou Frou. En kinderen (hoop ik) van Fritzi en Frou Frou. Bij mijn toekomst horen alle honden die in mijn leven gaan komen. Mijn hart is groot genoeg om levenslang van honden te houden die op mijn pad komen, al dan niet zelf op mijn pad gestuurd . Honden geven mij zoveel, ik kan het niet eens onder woorden brengen. Maar zonder honden is mijn leven niet compleet.

[smulpaap]

Hier gaan de honden altijd mee op vakantie
Er is er eentje die na 15 jaar nog steeds ""meegaat "" ...... een foto van onze Hollander reu . Ik zal en ik moet die foto bij me hebben als we van huis gaan
Ook na 15 jaar vind ik het nog steeds zeer moeilijk om een te lang verhaal neer te typen 

[S]

Toen onze vorige hond overleed, wilde mijn vriend eerst geen andere meer.
Ik ben vanaf mijn 6j zowat elke dag met honden in huis opgegroeid dus voor mij was dat een soort van afkicken en héél vreemd.
Uiteindelijk hebben we toch opnieuw een pup in huis gehaald omdat een hond zoveel meer toevoegd aan ons leven en we het echt misten.

[Irta]

Toen Whoofer overleed, dacht ik serieus dat ik kapot zou gaan. 202spots heeft me van de ondergang gered en ze weet dat waarschijnlijk zelf niet eens. Maar ze vertelde dat ik naar de sterrenhemel moest kijken en dan zou Whoofer haar aanwezigheid wel bekend maken en laten zien welke ster ze geworden was. Ik ging 's nachts op mijn vensterbank in mijn slaapkamer zitten, keek naar boven en daar knipperde een ster. Mijn Whoofer. En zo heb ik alle heldere nachten naar Whoofer gekeken.

Dory vertelde me ook dat er een nieuwe hond in mijn leven zou komen en dat de dood van Whoofer (of elke andere hond) ook weer zorg draagt voor een nieuwe hond die in je leven en in je hart kunt komen. Ze maken plaats voor een nieuwe liefde in je leven. Dory zei het veel mooier.

Zo erg als bij Whoofer heb ik daarna niet meer gerouwd. Als ik nu nadenk over wat er toen gebeurde (en dat is 9 jaar geleden), moet ik weer huilen. Kan ook nog steeds niet over het gebeuren praten zonder te moeten huilen. Dat komt ook, Whoofer was nog jong (net geen 10 jaar), het was redelijk onverwachts (ze was wel ziek maar gingen we 's morgens met haar in haar kar nog naar Dodenwaard en zei de dierenarts daar "zo, die gaat nog niet dood zeg, ze ziet er zo gezond als een vis uit en haar bloedbeeld zegt hetzelfde!"), namen we haar 's avonds dood mee naar huis.

Toen Brutus en Pinkel dood gingen was dat vreselijk verdrietig. Maar zij waren beide oud, op en versleten. Zij hadden een voltooid leven. En voor mij maakt dat qua verdriet wel een groot verschil. Als morgen een van mijn jonge honden iets zou overkomen, draag me dan maar weg........... Dat trek ik gewoon niet.

Maar ik vind persoonlijk; van iedere hond houd je op je eigen manier. En niet alleen de hoeveelheid "houden van" bepaald hoeveel verdriet je hebt. Ook de omstandigheden er om heen. Een hond die voor je ogen doodgereden wordt op 7 jarige leeftijd heeft misschien meer impact dan je hond die uit ouderdom uit zichzelf in haar mandje is ingeslapen. Of niet. Of juist andersom. Of beide even erg. Dat bepaald mijn/jouw hart, wat het meest zeer doet.

Ik wil mezelf graag steeds opnieuw open te stellen voor geluk, opnieuw te houden van een huisdier. En ik ga er helemaal niet vanuit dat dit meer of minder zal zijn, ik meet dat niet af. Het zal altijd anders zijn. En dat is ook maar goed ook. Ik zoek ook geen vervanger van Whoofer of Brutus of Pinkel. Zij zijn geweest. Zij horen bij mijn verleden. Bij mijn toekomst horen Linga, Biscuit, Fritzi en Frou Frou. En kinderen (hoop ik) van Fritzi en Frou Frou. Bij mijn toekomst horen alle honden die in mijn leven gaan komen. Mijn hart is groot genoeg om levenslang van honden te houden die op mijn pad komen, al dan niet zelf op mijn pad gestuurd . Honden geven mij zoveel, ik kan het niet eens onder woorden brengen. Maar zonder honden is mijn leven niet compleet.

Wauw, ook heel mooi gezegd! En ik denk dat het ook wel zo is dat de omstandigheden ook uitmaken. De honden die we vroeger bij mijn vader hadden zijn op een hele nare manier overleden en daar heb ik het idd jaren heel moeilijk mee gehad (is pas sinds kort dat ik het wat beter kan handelen, al geeft het me nog steeds een heel naar gevoel). Met Caleb had ik dat veel minder.

En voor mij geldt hetzelfde; mijn hart is groot genoeg voor een heel leven aan honden. Het zijn echt mijn beste vrienden, ze geven me zo veel! En ik zou me ook absoluut niet compleet voelen zonder honden.

[Pauline]

Lizzy wat heb je dat prachtig beschreven! 

[franca]

ik voel me gemiddeld 300 dagen per jaar zo rijk en dankbaar dat ik honden heb, en idd als ik eerlijk ben er zijn ook voor mij ongeveer 64,5 dag per jaar dat ik voel "hè jammer had ik nou geen honden gehad......"
dus ja, ook mijn leven is niet compleet zonder hond(en)

[- pien -]

Ik kan me geen leven zonder dieren voorstellen, dus ja, ik neem altijd weer een huisdier. Zou ik geen hond meer kunnen verzorgen en een kat wel dan is het minimaal éen kat.
Met kleinere dieren of vissen heb ik niet zoveel, het moet groot genoeg en aaibaar zijn 
Ik wilde altijd al een kat en die kwam er ook toen ik mijn eigen optrekje had. Het werden er drie, twee uit het asiel en éen die iemand 'over' had (opgevangen bij haar maar ze had er al drie).
Ze gingen dood en er kwamen twee kattenzusjes in huis. Mijn broer z'n kinderen waren allergisch dus hij vroeg of zijn twee katten bij mij mochten wonen, tuurlijk mocht dat. Toen had ik er ineens vier.
Toen mijn man heel erg ziek werd en we al een tijdje een hond op ons verlanglijstje hadden kwam er voor de eerste keer een hond in mijn leven
Een 'voorwaarde' voor een nieuwe man in mijn leven was dat ie genoeg hield van dieren om er eentje in huis te hebben
En ook al heb ik vreselijk verdriet gehad om de dieren die doodgegaan zijn, er is toch steeds weer plek in mijn hart om van een ander dier te houden !
We zijn in het weekend het liefste thuis en dat ene weekje vakantie gaat de hond gewoon mee en de katten worden thuis goed verzorgd...
Ik heb eigenlijk nooit dat ik denk 'shit, had ik nou die hond/dieren maar niet gehad dan kon ik tenminste....' We nemen de hond mee of we gaan gewoon nergens heen  of maar een uurtje of 2 of ik vraag éen van de kinderen om even 'op te passen' zodat Joep niet zo alleen is