Sorry dat het een tijd duurde voor ik weer reageer. Heb tijd genomen om alles te overdenken en daarbij heb ik jullie meningen, aandachtspunten en vragen meegenomen.
We hebben thuis even lekker gespuit. Conclusie is dat we eigenlijk een goede relatie hebben, maar we ons feitelijk verloren in de drukte en stress wat we meemaken en meegemaakt hebben. Feitelijk zaten we beide op een nulpunt en daardoor niet in staat om aandacht te hebben voor de frustraties van de ander omdat je het zelf te hard nodig hebt. De held in het verhaal is altijd de vrouw, want eerst moet de man spuien en zijn dingen zeggen, dan pas komt de vrouw. Wij zetten het blijkbaar toch makkelijker opzij, mannen zijn echt veel egoïstischer (eigenlijk in positieve zin omdat ze zo beter opkomen voor zichzelf) op dat gebied merk ik. En dat heb ik hem ook verteld achteraf, want dat frustreert mij ook.
Nee, honden zijn en blijven niet zijn ding. Zullen het ook nooit worden. Maar ze de deur uit doen zal ons huwelijk kosten omdat ik het hem altijd zal verwijten. Komt nog eventueel wel een staartje: meneer snottert veel de laatste tijd, ik hoop dat het gewoon zijn hooikoorts is zoals altijd. Maar hij wil zich laten testen op hondenallergie. En als daar uitkomt dat hij inderdaad allergisch is.... weet ik niet wat hij vindt/zegt. Maar ik hoop dat hij op dit punt laks is en zich niet laat testen.
