Daar heb je denk ik gelijk in, het is een kwestie van wat moet dat moet.
Ik denk dat ik het niet zou kunnen, teveel een muts, en nog een stadse muts ook.
En toch ga ik niet over m'n nek als ik in het slachthuis de lammeren zie hangen of het bloed weggespoeld zie worden na een slachting. Maar ik eet ze dan ook niet zelf op.
En toch is er heel veel voor te zeggen om het in eigen hand te houden vind ik. Dan weet je hoe je deren geleefd hebben, je kunt ervoor zorgen dat ze een dierwaardig leven hebben en een goeie slachter uitzoeken die het netjes en snel en zonder stress doet. Liefst thuis. Wat ik ervan gezien heb lijden dieren het meest door het uit hun vertrouwde omgeving gesleurd en in veewagens geschopt worden, op elkaar gestapeld het land door gereden bij vrieskou of 40º, die wagens weer uit geschopt en een naar dood stinkende slachterij in gedreven te worden. Het doden zelf gaat meestal (maar niet altijd) erg snel en voor zover je dat kunt beoordelen pijnloos.
Toch zit een mens raar in elkaar moet ik zeggen. Mijn vriendin met de boerderij is vaak eindeloos met zielige en zieke kalfjes en lammeren in de weer, met de fles voeden, infecties bestrijden, eindeloos proberen die beestjes in leven te houden ... totdat een paar maanden later de veewagen komt. En dan gaat het niet om het geld, ze investeert er vaak meer in in geld en moeite dan het beest ooit oplevert. Terwijl ik de muts dan zou zeggen, genoeg is genoeg, het beestje wordt waarschijnlijk nooit echt gezond, einde verhaal. Voor de honden. Idem trouwens met de volwassen dieren, het moet echt wel heel slecht met ze zijn wil zij er een eind aan maken. Zo had ze een kalf dat waartschijnlijk door de moeder geplet was en een gebroken bekken had. Beest kon nauwelijks lopen, had veel pijn, kon niet in de kudde, voor mij zou het heel duidelijk zijn geweest. Maar zij lapt hem dan zo goed en zo kwaad als het kan weer op, totdat hij een beetje door de grote schuur kan scharrelen, tussen de schapen, de botten zitten weer aan elkaar dus veel pijn heeft hij niet meer, maar een koe-waardig leven eerlijk gezegd ook niet.
Kennelijk ben ik dan toch veel harder daarin dan zij.
Maar net niet hard genoeg vrees ik
Ik heb het althans nooit durven proberen, konijnen aanschaffen voor de slacht. Met kippen heb ik niet zoveel, ja, ik vind ze leuk hoor, net als alle beesten, maar ze zitten bij mij echt niet op schoot. En toch kan ik het dan niet over m'n hart verkrijgen om een overleden kip aan de honden te voeren. Schapen en koeien, ik vind het beste beesten maar heb er geen band mee. Ook niet met lammeren en kalveren trouwens, dus zo gezien zou ik het best moeten kunnen. Maar ik durf het niet aan.
