Het hoopvolle verhaal van Hope
Onze Hope. Als pup was het eigenlijk al ons zorgenkindje. Altijd had hij last van schilfers, jeuk, vieze ogen en ontstoken oren. We kwamen de eerste vier jaar van zijn leven bijna maandelijks bij de dierenarts. Dan weer voor oogzalf, dan weer voor antibiotica of zalf voor zijn oren. We probeerden de ene zak brokken na de andere maar niets hielp.
Begin augustus 2011 had hij een klein korstje op zijn rug. Ik dacht dat hij zich ergens gestoten had, maakte het schoon en keek eens flink rond waar hij zich bezeerd kon hebben. Een paar dagen later had hij opnieuw een korstje, dit keer net een paar centimeter achter het eerste. Ik snapte er nies van maar maakte het weer schoon. Het begon op te vallen dat hij, naast het schudden met zijn kop wat hij bijna altijd deed vanwege oorpijn, ontzettend onrustig was in zijn lijf. Hij beet en krabde zich zichtbaar vaker dan eerder. Een kleine twee weken later had hij meerdere korstjes. De wondjes die eronder zaten zagen er niet fris uit. Ik ging met hem naar de dierenarts.
Deze vond het er ook wel bijzonder uitzien en gaf ons opnieuw andere brokken mee. Hypo allergeen dit keer. Ook moesten we hem zeker goed blijven behandelen tegen vlooien en teken en owja, nu we er toch waren, hij moest ook nog worden ingeënt. Hij kreeg de grote coctail, hij kreeg iets tegen de ziekte van weil want ja, het was levensgevaarlijk om niet in te enten en hij kreeg bij thuiskomst een pipet prac-tic. Wisten wij veel…
Een paar uur later ging het helemaal mis. Onze hond gilde het uit van pijn. De huid op zijn rug was warm en nat en hij beet zich letterlijk kapot. Ik belde de spoeddienst van de dierenarts maar die vond jeuk geen spoed. Ik kon de volgende dag komen.
Ondertussen zat ik met mijn handen in mijn haar. Ik kon nog maar één ding bedenken: die vacht moest eraf, ik wilde weten wat er aan de hand was. Het idee was om de natte vacht weg te knippen. Uiteindelijk bleek dat geen doen. Ik pakte een tondeuse en begon te scheren. Opnieuw een paar uur later zag het er zo uit.
Mijn arme, arme hond. Hij gilde het letterlijk uit van de pijn. Daar stond hij dan, in de keuken, en durfde zich van de pijn niet meer te bewegen. Ik belde een andere dierenarts. Iemand die me wél wilde helpen, en wel meteen. De man schrok zich een ongeluk en gaf diverse medicatie. Prednison, corticosteroïden en hydrocortiderm om er op te smeren. In plaats van beter leek het alleen maar slechter te worden. Het leek alsof de weerstand volledig weg was gevaagd. We hadden geen idee wat precies de oorzaak was, de prac-tic, de entingen, het voer of gewoon alles bij elkaar.
Het was een rampzalige nacht. Ik zette de hond onder de douche, smeerde hem in met de zalf en zat ondertussen op internet te zoeken naar een oplossing. Dit kon zo niet doorgaan. Ik kwam op dit forum terecht en las over het voeren van vers vlees. Het klonk interessant…
De volgende ochtend stond ik als eerste op de stoep bij de kliniek. Opnieuw kreeg Hope veel medicatie. Hij had hoge koorts, at niet meer, dronk slecht, gaf over, hijgde veel en was traag. Hij stikte van de pijn. Diverse pijnstillers, antibiotica (zijn rug was één grote ontsteking), opnieuw veel zalf op zijn rug… De pijn werd wat beter maar verder… Verder liep het etter over zijn rug en wilde hij helemaal niets meer. Onze labrador, nog maar vier jaar oud.
De dierenarts gaf het advies om over te gaan tot euthanasie. Hij zag geen oplossing meer en deze hond leed vreselijk. Ondanks het hypo-allergene voer werd het allemaal alleen maar erger. Naast zijn rug had hij twee zeer zwaar ontstoken oren, had hij een ontstoken oog en kreeg hij ook plekken op zijn buik en in zijn liezen. Het leek een zware voedselallergie die niet meer in de hand te houden was.
Ik vertelde over het voeren van vers vlees. Het werd me ten zeerste afgeraden. Het was gevaarlijk, het was niet volledig, het was een lijdensweg voor deze hond. Toch ging ik er voor. Het was de laatste strohalm die ik met beide handen vastgreep. Ik liet mijn maatje niet zomaar gaan!
Samen met allerlei hele lieve mensen op barfplaats kreeg ik een spoedcursus en werd er samen met mij binnen één dag (!) een menu samen gesteld. Omdat ik geen idee had waar Hope allergisch voor was begon ik met een eliminatiedieet van alleen konijn. Ik was streng. Geen snoepjes of koekjes, geen andere schoonmaakmiddelen, geen ander wasmiddel. Geen shampoo, geen andere kussens in huis, geen boterhamzakjes die ik opnieuw gebruikte om vlees te portioneren. Hij ging met een muilkorf om mee naar buiten zodat hij niets kon eten zonder dat ik het zag.
We gingen met hem naar het strand. Eindelijk vonden we iets dat hem echt even van de jeuk af hielp: zout water! We gingen hier thuis mee door, ik maakte een oplossing van zeezout met lauw water. Vers zeewater hielp beter, maar het was beter dan niets.
Hope kreeg de eerste 8 weken alleen maar konijn. Na 8 weken gaf ik hem er probiotica voor zijn darmen bij, iets waar hij vooral weer wat meer energie van kreeg. Ondertussen zakte zijn gewicht naar een dieptepunt van 20,2 kg, waar we van de 29 kilo afkwamen. Met zijn geschoren vacht zag hij er echt vreselijk slecht uit.
Langzaam, heel langzaam, werden de plekken op zijn rug beter. Ik besloot met hem naar een holistisch dierenarts te gaan. Daar besloten we al snel de medicatie van de reguliere dierenarts af te gaan bouwen (prednison nooit stoppen zonder begeleiding!!) en over te gaan naar een geheel ander plan: ontgiften.
We begonnen een kuur van vier weken ontgiften met groene leem. Het resultaat leek vooral een grote terugval, maar het was gelukkig van korte duur. De groene leem zorgde voor vieze ogen, stinkende oren, haaruitval, loomheid, dunne ontlasting en een vette, stinkende vacht. Ik vroeg me stiekem wel eens af waar ik aan begonnen was. Na de eerste paar weken ging het plots de goede kant op en deed de groene leem toch echt waar het voor bedoeld was: het bracht het systeem van Hope weer in balans.
Elimineren viel niet mee. We kwamen erachter dat het lang duurde voor Hope een reactie liet zien. Niet, zoals bij veel honden, al na een week, maar vaker pas na drie of vier maanden. Dat maakte het vreselijk lastig. Samen met leden op barfplaats bedacht ik keer op keer een nieuwe diersoort. Eend verzorgde jeuk, geit ontstoken oren, lam gaf hotspots. Rund ging niet en van hert raakte hij al zijn energie kwijt. Hij kreeg maag/darmklachten en was niet meer uit zijn mand te krijgen. Hij poepte soms vier dagen niet en zijn ontlasting was vaak vreselijk hard. Ik schroefde het percentage vleesbot terug naar 15%(!). We kenden pieken en dalen, waarbij ik in de dalen een doodongelukkige hond zag en ik me soms best eens afvroeg of ik hier allemaal wel goed aan deed.
Ruim anderhalf jaar ben ik bezig geweest met elimineren, tot ik uiteindelijk drie diersoorten vond waar hij tegen kan: paard, haas en konijn. Samen met sardien zit ik dan op een krappe vier diersoorten. Ook groenten zijn een serieus probleem. Hij verdraagt alleen andijvie, witlof en worteltjes. Het is een karig menu, maar hij doet het er goed op. De reacties die zijn lijf geeft op een diersoort die niet helemaal verdraagt wordt zijn zó groot, dat het ook geen optie is om af en toe eens iets anders te geven.
We moeten nog altijd heel goed oppassen. Een stukje brood langs de weg wat hij oppeuzelt of een brokje wat hij met de beste bedoelingen krijgt geven heftige reacties. Het was een periode van vallen en opstaan. Ik heb vaak de vriezer de deur uit willen smijten omdat ik helemaal klaar was met dat barf-gedoe. Dat rekenen, bestellen, dan kon hij ergens weer niet tegen en waren we terug bij af. We hebben vaak moeten ontgiften, we hebben hele potten probiotica erin gestopt, hij heeft van de holistisch dierenarts nog allerlei middelen gehad om zijn vertering weer beter op gang te krijgen en we hebben een tijd lang alles staan malen voor hem. Maar mensen, wat was het de moeite waard! Onze Hope, die het gewoon niet gered had met de reguliere geneeskunde en de brokken. Nooit komt er hier nog een zak brokken in huis. Net zoals ik heel anders omga met entingen en middeltjes tegen vlooien en teken en ik me zelfs veel bewuster geworden ben van wat we zelf allemaal eten en in onze schoonmaakkastjes hebben staan.
Hope. Hij zou maar vier jaar oud geworden zijn. Op deze foto is hij ruim 10. En wat ben ik toch trots op hem!
Wat ik gedaan heb bij jeuk:
Onder een lauwe douche zetten met de douchekop zo hoog mogelijk.
Wandelen in de regen
Zwemmen in de zee
Afspoelen met zeezout
Sokjes om alle poten zodat ze zich niet kapot krabben
Wat ik gedaan heb met de ontstekingen/hotspots:
Alle omliggende haren ruim wegknippen/scheren
Wassen met betadineshampoo
Droogblazen!!!
Hydrocortiderm erop smeren
Groene leem zalf of groene leem poeder erop
Wat ik gedaan heb met ontstoken oren:
Ontgiften met groene leem. Nu Hope ouder wordt krijgt hij 3 weken groene leem, 8 weken niets, 3 weken groene leem etc.
Schoonmaken met Puur Oor
Druppels Puur Oor. Bij zware ontstekingen oorzalf van dierenarts
Wat ik gedaan heb met ontstoken ogen:
Ontgiften met groene leem
Schoonmaken met neutraal water (verkrijgbaar bij apotheek)
Eventueel oogzalf
Wat we gedaan hebben na een diersoort waar hij niet tegen kon:
4 weken ontgiften met groene leem
Tijdens de kuur geen nieuwe diersoort toevoegen
Hoe we de diersoorten hebben gekozen
Dieren indelen in groepen. Gevogelte, eenhoevige, evenhoevige, knaagdieren, wild.
Kon hij bijvoorbeeld niet tegen eend dan koos ik daarna een dier uit de groep van eenhoevige om zo de kans op een zelfde reactie zo klein mogelijk te houden.
In de periode van 2011 t/m januari 2014 zijn we met Hope in totaal nog maar 2 keer bij een reguliere dierenarts geweest. Daarvoor gingen wij maar liefst elke maand! Ook bij de holistisch dierenarts zijn we maar 5 keer op bezoek geweest.
Hope wordt NOOIT meer ingeënt. Hij krijgt ook NOOIT meer iets tegen vlooien of teken. Hij krijgt alleen zijn eigen menu te eten, geen snacks (ook geen heel klein stukje) van iets anders. Hij wordt alleen nog ontwormt als uit wormonderzoek blijkt dat dit noodzakelijk is. Hope is een levendige, vrolijke, grote pup. Hij speelt graag, rent graag door het bos of doet met zijn baas een zoekspelletje. Het is een geweldige hond, die sinds hij barf krijgt nooit meer ziek is geweest en er letterlijk een paar jaar heeft bijgekregen.
Nu ik hier toch een stukje schrijf wil ik iedereen op het forum die ons geholpen heeft met Hope nogmaals heel hartelijk bedanken!
Dankjewel!!
die dierenarts, je euthaniseert toch ook niet zomaar een mens omdat ie helemaal onder de plekjes zit 
bijna van je had afgepakt 
