Onze twee honden hadden in het begin ook moeite met rauwe vis. Een haringstaartje ging er altijd wel in, dus zijn ze gek op haringafval van de visboer. Maar en één keer zo'n hele rauwe vis vertikten ze. Ook de volgende dag haalden ze er hun neus voor op.
De oplossing was de vis heel even kort te koken. Dan is de buitenkant niet meer zo slijmerig en visserig. Zo zijn ze gewend aan het eten van vis. Nu eten ze dus wel rauwe vis.
De honden die ik bij de Inuit op Baffin Island zag leefden ook op rauwe vis (Arctic Char, smaakte ons ook prima trouwens) met als aanvulling af en toe een homp caribou of zeehond.
http://nanuk.nae.de/blogs/2004/04/09/040409_dogs.jpg
De honden daar stonken zelfs helemaal naar vis! Op een trektocht van 8 dagen glipte er een hond vanuit het plaatsje Pangnirtung met ons mee. Terugsturen lukte niet. Dus spaarde onze groep elke avond wat restjes bijelkaar. Dat at ze telkens met lange tanden braaf op. Behalve op de avond dat we Paëlla hadden met een blikje vis, dat werd direct naar binnen geslokt. Dit laat maar weer zien dat een hond die gewend is aan vis dat prima te eten vindt!
Lees meer over de periode die Jeroen Steenbeek in Qikiqtarjuaq doorbracht in zijn weblog
http://nanuk.nae.de
Wij komen er ook nog even in voor in de maanden augustus en september 2003.
Alles word daar gebruikt in het barre Noorden, zelfs hondenpelzen......
http://nanuk.nae.de/blogs/2004/04/16/040425_skins02.jpg
Dat klinkt voor ons hier in het eenvoudige Nederland misschien wat hard. Maar toen ik een oude Inuit met trots hoorde vertellen dat hij z'n vrouw een heerlijke warme bontmuts had laten maken toen z'n beste hond was overleden kon ik daar wel begrip voor opbrengen.
In die kou moet het een genoegen zijn om je beste sledehond na jaren nog steeds bij je te dragen als confortabele bontmuts. Het had iets heel aandoenlijks toen hij met liefde vertelde wat een geweldige hond dat ooit geweest was....
. Daarom vroeg ik al of je het in de vriezer deed.
