Wat een werk en wat schrik ik van de resultaten. Ik heb het grootste gedeelte uitgeprint om straks op mijn gemak te lezen. (als het hier moet lezen drogen mijn lenzen uit). Ga het boek ook bestellen.

Ik had trouwens vandaag ook een verschrikkelijk iets gehoord van een klant die in het ziekenhuis heeft gewerkt. Ze is aanwezig geweest bij een abortus en ze vertelde dat het hoofdje van de foetus gewoon gekraakt wordt , dat laat de vrucht vanzelf los en heb je een bevalling. Hier kreeg ik het dus echt koud van. En een andere patient die een gehandicapt kind zou krijgen liet het na vijf maanden aborteren en wilde het nog vasthouden ook. ook had ze het "vermoorde"kind een naam gegeven.

Ik denk dat er hier binnenkort wel een stuk over geschreven staat

Groetjes barbara

Komt ie dan, weer een lang stuk:

DEEL 1:

Middelen tegen artritis

Met betrekking tot artritis heeft de medische aanpak iets radeloos. Niet alleen weten de artsen niet hoe ze het probleem moeten verhelpen, ze modderen dikwijls maar wat aan, smijten een lading potentieel dodelijke geneesmiddelen in de ring en moeten dan weer nieuwe middelen voorschrijven tegen de bijwerkingen van de 'behandeling' . De conventionele geneeskunde huldigt over het algemeen het standpunt dat er geen oorzaak van noch een geneesmiddel tegen artritis bekend is, en dat verlichting van uw pijn daarom het enige is dat ze met zekerheid voor u kan bereiken.
Het meest algemeen gebruikte voorhoedemiddel tegen zowel reumatoïde als osteoartritis was vroeger aspirine in hoge doses. Deze is nu zo goed als vervangen door de 'non-steroïdal anti-inflammatory drugs' , of NSAIDs zoals ze in de wandeling heten. In de VS zijn minstens 14 van dergelijke middelen op de markt: verscheidene jaren geleden werd een daarvan (ibuprofen) van de lijst van alleen op recept verkrijgbare middelen gehaald werd en vrij verkrijgbaar gemaakt (kleine aantekening van Eva, in Frankrijk zijn de hogere doses, 400mg, nogsteeds alleen op recept verkrijgbaar, al houden niet alle apotheken zich daar aan). Thans zoeken artsen steeds meer in eerste instantie hun heil bij NSAIDs; in 1984 werd bijna 1 op de 7 Amerikanen met deze mmiddelen behandeld, een percentage dat nu volstrekt achterhaald is aangezien ze vandaag de dag voor alles vanaf hoofdpijn tot aan menstruatiekrampen worden voorgeschreven. Artritis brengt farmaceutische bedrijven een omzet van $10 miljard alleen in NSAIDs.
Deze middelen werken voornamelijk doordat ze de synthese van prostaglandinen remmen, en aldus de ontsteking onderdrukken. (Ze doen ook een hoop andere dingen zoals de enzymproductie verstoren, waarvan we nog niet weten wat dat voor implicaties heeft). Het probleem is dat de middelen niet alleen maar de prostaglandine remmen die met uw gewrichtspijnen te maken heeft; ze blokkeren alle formatie ervan, vooral in zulke hoge doses. Aangezien deze stof een belangrijke rol speelt bij het normale functioneren van het spijsverteringskanaal wordt dat uiteraard door NSAIDs verstoord. Dit kan leiden tot aantasting van de maagwand, de vorming van maagzweren, maagperforaties, bloedingen in in het bovenste deel van het maagdarmkanaal, en ontstekingen en veranderingen in de permeabiliteit van de darmen. (*1)
Wanneer u eenmaaal aan de NSAIDs begint, verzevenvoudigt u uw kans te moeten worden opgenomen vanwege de kwalijke effecten van deze middelen op uw maag en ingewanden. Deze statistische cijfers zouden heel conservatief kuunnen zijn; de nauwkeurigste schatting van de Amerikaanse Food and Drug Administration is dat er zich elk jaar zo'n 200.000 maagbloedingen voordoen, waarvan er 10.000 tot 20.000 tot de dood leiden. In Engeland sterven er elk jaaar zo'n 4.000 mensen door het gebruik van NSAIDs - tweemaal zoveel als aan astma.
Vooral bejaarden of mensen die al eens een maagzweer hebben gehad lopen gevaar. De Amerikaanse Food and Drug Administration zet nu een waarschuwing bij elk recept voor NSAIDs:'Bij langdurig met NSAIDs behandelden kunnen met of zonder waarschuwende symptoen op elk moment ernstige maag/darm vergiftigingsverschijnselen zoals bloedingen, zweervorming en perforaties optreden.'
Met of zonder waarschuwende symptomen; omdat NSAIDs pijnstillend werken, vooral in hoge doses, maskeren ze dikwijls ook elk waarschuwingssignaal dat er iets niet in orde is. Veel patiënten merken pas dat ze een maagzweer hebben wanneer zich een levensbedreigende situatie aandient.

Hoi Eva, het volgende vond ik op www.bol.com!
Het is een resensie van het boek!
Ik vind het wel eerlijk, om het hier neer te zetten, daar daarin het verschil tussen Amerika en Nederland wordt weergegeven!

Recensie('s):

Dit boek heeft twee aspecten die haaks op elkaar staan. Aspect 1: het is toe te juichen dat patiënten goede voorlichting kr3gen over alle aspecten van de geneeskunde, dus ook over b3werkingen, ongewenste resultaten, complicaties etc. De emancipatie van de patiënt wordt daardoor zowel mogel3k gemaakt als versterkt. De bibliotheek heeft daarb3 een voortrekkersrol en boeken als het onderhavige z3n daar zeer gewenst. Maar dan komen we b3 aspect 2. De titel klopt niet: veel artsen willen juist veel vertellen over alle aspecten van hetgeen de patiënt en z3 samen gaan ondernemen. In Nederland z3n de medici niet erop uit om informatie achter te houden, te verdraaien of eenz3dig te hanteren. Wanneer dingen fout lopen, zal er meestal open over gesproken worden. Hier komen we op de Amerikaanse wortels van het boek: in de VS is een situatie ontstaan waarin de patiënt zich wantrouwig tegenover de arts opstelt en meningsverschillen voor de rechter uitvecht. Dat is hier gelukkig niet zo. Het boek is goed vertaald, ook in medisch opzicht, goed van vormgeving en bevat veel noten.

DEEL 2:

Naast maagzweren kan zelfs de 'veiligste' van de NSAIDs, ibuprofen, colitis (ontsteking van de dikke darm) veroorzaken, en de middelen indomethacin, naproxen en een langzaam afgegeven ketoprofenpreparaat perforaties van de dikke darm. (*2) Omdat deze middelen de hoeveelheid prostaglandine in het slijmvlies doen afnemen, kan de darmwand gaan 'lekken', wat leidt tot een verhoogde gevoeligheid voor er doorheen passerende giftige stoffen - hét recept voor aandoeningen zoals colitis. (*3)
NSAIDs kunnen ook een wazig of verminderd gezichtsvermogen veroorzaken, de ziekte van Parkinson, en verlies van haar en vingernagels; ze kunnen ook de lever en de nieren beschadigen. Artsen van ettelijke medische centra, waaronder het Beth Israël in New York en de Medical School van Harvard in Boston, hebben zeven gevallen van 'significante hepatitis' en een sterfgeval door diclofenae natrium (Voltaren) gemeld, ofschoon ze niet wisten of dit middel als enige deze problemen veroorzaakte of dat het ook door een van de anderen kon ontstaan. (*4)
Bij artritispatiënten die NSAIDs gebruikten hebben hepatitis tests vals-positieve uitslagen opgeleverd, wat op mogelijke schade aan de lever wijst. (*5)
NSAIDs kunnen ook het risico hoge bloeddruk (hypertensie) te krijgen verhogen, vooral als ze in grote doses worden ingenomen. Bij een onderzoek van bijna 10.000 patiënten in Boston, Massachusetts, die kort daarvoor bloeddrukverlagende middelen waren gaan innemen, bleek 41% het vorig jaar NSAIDs te hebben geslikt. Uit deze resultaten kwam naar voren dat NSAIDs de kans dat de gebruiker hypertensie ontwikkelde meer dan verdubbelden. (*6)
Colitis en de ziekte van Crohn blijven voor de meeste artsen een mysterie. Eén aanwijzing voor de oorzaak vormt het door de meeste internisten nog niet erkende verband tussen ontstekingsremmers zonder steroïden en het ontstaan van deze ziekten, al is van NSAIDs wel degelijk bekend dat ze het slijmvlies van de dikke darm beschadigen en zweren veroorzaken. Van de 60 nieuwe gevallen van colitis en andere dikke darmproblemen die tussen maart 1991 en juni 1994 in het algemeen ziekenhuis in Jersey werden onderzocht hadden zich 23 (ofwel 38%) ontwikkeld terwijl de patiënt een NSAID slikte. Geen van deze 23 patiënten had al eerder darmproblemen door onntstekinngen gehad.
Ofschoon hierbij een groot aantal NSAIDs waren betrokken, waren diclofenac en mefanamic-zuur (Ponstan) het vaakst de boosdoeners. De middelen waren gewoonlijk oraal ingenomen, maar zelfs de rectale en intramusculair toegediende variëteit veroorzaakte al binnen enkele dagen na het begin van de therapie colitis.
In sommige gevallen was de colitis niet ernstig en trad snel verbetering op wanneer het middel niet meer werd gebruikt, en weer een ander middel, zoals sulphasalazine of mesalazine, werd toegediend. Maar sommige patiënten oontwilkkelden een complete colitis met zweren die behandeling met systemische en topische steroïden vereiste, en bij een van hen moest de dikke darm langs operatieve weg worden verwijderd, nadat hij een toxische megacolon had ontwikkeld na intramusculair toegediende doses diclofenac. (*7)
Ondanks al hun bijwerkingen bieden NSAIDs niets méér dan eenvoudige pijnstillers zoals aspirine en paracetamol. Bij een onderzoek bleken grote (2.400 mg) en kleine (1.200 mg) dagelijkse doses ibuprofen ongeveer net zo goed te werken als hoge dagelijkse doses (4.000 mg) acetaminophen om pijn en ontstekingen onder controle te krijgen. (*8 )

Hierna gaat het verder over anti-reuma middelen (SAARDs, slow-acting, anti-rheumatic drugs) die ingezet worden tegen artritis.

Eva je bent een schat  :-* .

Helaas heb ik nu geen tijd om het allemaal te lezen ( moet zo naar mn werk ), maar zal het vanmiddag eens rustig doorlezen allemaal .

Liefs barbara

Das nou ook toevallig. Lees ik eerst in dat boek een heel stuk over de behandeling van kanker, slechte voorlichting over chemotherapie en zo, risico's.... Wat lees ik vanmorgen in de emailkrant van de trouw:

"Kankerartsen informeren patiënten onvoldoende
AMSTERDAM - Patiënten met een ongeneeslijke vorm van kanker worden onvoldoende voorgelicht over de behandelingsmogelijkheden. Oncologen (gespecialiseerde kankerartsen) leggen in hun consulten veel te veel nadruk op chemotherapie, terwijl dat voor doodzieke patiënten niet altijd de beste behandeling is.

Chemotherapie / Niets doen is het moeilijkst
Kankerpatiënten die niet lang meer te leven hebben, ondergaan in de laatste maanden vaak nog een zware chemokuur. Genezen kan niet meer. Waarom slaan dan toch zo weinig patiënten chemotherapie af? Omdat artsen het alternatief ten onrechte 'niets doen' noemen."

Ik zal eens een kijkje nemen bij het hele artikel.
groetjes Eva

Nou, dit is dus uit de Trouw van vandaag, en komt eigenlijk op hetzelfde neer als een aantal onderzoeken in het boek van Lynne McTaggart.

Kankerartsen informeren patiënten onvoldoende
door Eveline Brandt
2003-09-23
AMSTERDAM - Patiënten met een ongeneeslijke vorm van kanker worden onvoldoende voorgelicht over de behandelingsmogelijkheden. Oncologen (gespecialiseerde kankerartsen) leggen in hun consulten veel te veel nadruk op chemotherapie, terwijl dat voor doodzieke patiënten niet altijd de beste behandeling is.


Dit blijkt uit het proefschrift van dr. N. Koedoot, die afgelopen vrijdag promoveerde aan de universiteit van Amsterdam. Artsen vertellen bijna niets over 'afwachtend beleid', ontdekte zij. Dit beleid houdt in dat er geen zware medicijnen zoals chemo meer worden toegediend. In plaats daarvan wordt de patiënt nauwkeurig in de gaten gehouden en behandeld met pijnstillende middelen. Aan ongeveer de helft van de patiënten wordt over deze mogelijkheid helemaal niets verteld. Ongeveer een kwart krijgt van zijn arts een enkele zin over deze mogelijkheid te horen. Slechts een kwart van de patiënten ontvangt iets meer informatie over afwachtend beleid. ,,Maar áltijd wordt dit 'niets doen' genoemd'', zegt Koedoot. ,,Waardoor het net lijkt of de patiënt in de steek gelaten wordt.''

Tachtig procent van de 140 terminale kankerpatiënten die Koedoot interviewde, koos dan ook voor chemo. Die behandeling geeft slechts een paar maanden levensverlenging, maar dat vertelt de arts doorgaans niet. Ook gaat die onvoldoende in op de -soms zware- bijwerkingen van de chemokuur als misselijkheid en kaalheid.

Meer en betere informatie over de voor- en nadelen van chemotherapie én van afwachtend beleid zou veel patiënten kunnen doen besluiten geen chemokuren te volgen.

Dit blijkt uit een onderdeel van Koedoots onderzoek, waarbij zij de patiënten eerst uitvoerig informeerde over de beide behandelingen. Vervolgens werd de patiënten gevraagd wat zij een (fictieve) vriend met terminale kanker zouden adviseren. Bijna de helft van de patiënten vond een halfjaar levensverlenging onvoldoende om hun vriend een behandeling met chemo te adviseren. Terwijl voor henzelf de verwachte levenswinst veel minder dan een halfjaar bedroeg en 80 procent van hen toch voor chemo had gekozen.

,,Dit zijn zulke belangrijke beslissingen, die moeten weloverwogen genomen worden'', stelt Koedoot. Oncologen, vindt zij, zouden patiënten hierin beter moeten begeleiden. ,,Afwachtend beleid moet net zoveel aandacht krijgen in het gesprek met de patiënt als chemotherapie en het moet niet opgevoerd worden als 'niets doen'. Want dan lijkt het voor de patiënt geen gelijkwaardige optie, terwijl het dat wel is. Soms is afwachten zelfs beter voor de kwaliteit van het leven dat de patiënt nog rest.'

Deze hoort er nog bij (deel 1):

Chemotherapie / Niets doen is het moeilijkst
door Eveline Brandt
2003-09-23 - geef uw reactie op dit artikel
Kankerpatiënten die niet lang meer te leven hebben, ondergaan in de laatste maanden vaak nog een zware chemokuur. Genezen kan niet meer. Waarom slaan dan toch zo weinig patiënten chemotherapie af? Omdat artsen het alternatief ten onrechte 'niets doen' noemen.

Ze was altijd zo vitaal, mevrouw B. Altijd gewerkt, eerst als verpleegkundige, later bij haar man in zijn bedrijf. Drie jaar geleden voelde ze zich niet goed. Duizelig, algehele malaise. Later werd dat vooral maagpijn. De diagnose kwam toch nog als een mokerslag: maagkanker. Mevrouw B. werd geopereerd en voelde zich daarna beter. Maar zoals vroeger werd het niet meer.

Niet lang na de operatie bleken er dan ook uitzaaiingen te zijn. In de botten. Nu, op haar 78ste, is het dus echt mis. Mevrouw B. wordt doorverwezen naar de oncoloog, een kankerspecialist die de patiënt zo goed en zo kwaad als dat gaat, het laatste stadium door helpt.

Mevrouw B. is een van de honderdveertig patiënten met een ongeneeslijke vorm van kanker die dr. Nelleke Koedoot, medisch psycholoog, interviewde voor haar proefschrift over chemotherapie. 'Against a Sea of Troubles', heet het proefschrift, waarin zij onderzocht waarom kankerpatiëntne die niet lang meer te leven hebben, toch zo vaak kiezen voor de belastende behandeling met chemotherapie. Waarom nemen zij het nog op tegen die onverslaanbare 'zee van problemen'? Afgelopen vrijdag promoveerde zij op het onderzoek aan de universiteit van Amsterdam.

Koevoet interviewde de patiënten vóór zij dat beladen bezoek aan de oncoloog brachten. Dat bezoek, waarin de arts duidelijk zal moeten maken dat de patiënt niet lang meer te leven heeft. De kanker is terrein aan het winnen, de patiënt zal de strijd met zekerheid verliezen. In het gesprek moet vervolgens de vraag beantwoord worden: wat te doen? De tumor nog één keer een beetje tegenwerken met chemotherapie, in de hoop op enkele maanden tijdwinst -of niet? Dit gesprek tussen arts en patiënt beluisterde Koedoot via een bandopname, en een paar weken of maanden later ging ze nog een keer terug naar de patiënt.

'Palliatieve chemotherapie' is de medische term voor chemotherapie in het laatste stadium, wanneer vaststaat dat er geen redden meer aan is, maar wanneer de kans op nare bijwerkingen -misselijkheid, kaalheid, vermoeidheid- er niet minder om is. Is het misschien tegen beter weten in, of met de moed der wanhoop, dat deze patiënten nog de wapens opnemen zoals Shakespeares Hamlet deed 'against a sea of troubles'?

Mevrouw B. is door de chirurg naar de oncoloog verwezen, om -met haar instemming- over chemotherapie te praten. Haar huisarts raadde haar af om met chemo te beginnen omdat je er zo ziek van wordt en je er zo weinig langer door leeft. Dat was haar ook al door de chirurg gezegd. Die had daar expliciet aan toegevoegd dat het misschien vier maanden tot hooguit een jaar zou zijn, het uitstel dat de chemokuur haar kon bieden.

,,De meeste patiënten", vertelt Koedoot, ,,kiezen bijna vanzelfsprekend voor behandeling met chemotherapie. Terwijl dat niet altijd het beste is voor de kwaliteit van het leven dat hun nog rest. Chemo kan patiënten zó onderuit halen dat ze alleen nog maar op bed kunnen liggen, terwijl hun leven onder hun vingers afbrokkelt en ze daar geen aandacht meer voor hebben."

Bijna tachtig procent van de patiënten in haar onderzoek koos na het gesprek met de oncoloog voor chemotherapie. Een eerste verklaring die Koedoot daarvoor geeft is dat de meeste mensen al vóór het consult hun voorkeur hebben bepaald: behandelen. Zij blijken voor die keuze vooral irrationele, emotionele motieven te hebben, zo blijkt uit de interviews met hen. Zoals: ik hoop toch nog op een wonder. Of: ik wil mijn kleinkinderen zien opgroeien. Of: iets doen is beter dan niets doen.

De patiënt, doodziek als hij is, wil leven, leven, leven. Dan komt de oncoloog in beeld. Die is arts, en die wil doen, doen, doen. Met als uiteindelijke doel natuurlijk: goed doen. ,,En als een patiënt niet meer te redden is, dan wordt het doel diegene nog zo lang mogelijk in leven te houden door de tumorgroei te remmen", schetst Koedoot.

deel 2:
De oncoloog, blijkt uit haar onderzoek, verzuimt allereerst om goed door te vragen naar de voorkeur van de patiënt. ,,Dat zou hij wel moeten doen", stelt de medisch psycholoog. ,,De voorkeur voor chemo van de patiënt kan gebaseerd zijn op verkeerde informatie van bijvoorbeeld internet. Of op het verhaal van een kennis, die net een andere vorm van kanker had. Als arts moet je respect hebben voor wat de patiënt wil, maar je moet iemand ook helpen door informatie aan te bieden, aanvullingen te geven, vooroordelen te ontzenuwen. Pas dan kan het afwegingsproces oprecht beginnen."

De meeste patiënten denken dus bij binnenkomst al dat 'iets doen' (behandelen met chemo) het beste is; die voorkeur blijft onweerlegd, en vervolgens worden ze daar verder in bevestigd. ,,Want het gesprek'', zegt Koedoot een beetje boos, ,,gaat alleen maar over chemotherapie. In consulten van 45 minuten ging het niet zelden 43 minuten over palliatieve chemotherapie. Soms werd daarna nog even door de oncoloog gezegd: u kunt ook niets doen.''

Terwijl 'afwachtend beleid', het alternatief voor chemotherapie, iets heel anders is dan 'niets doen', benadrukt Koedoot. ,,Dat betekent dat er regelmatig contact is tussen arts en patiënt, dat er aan pijnbestrijding wordt gedaan. En natuurlijk schrijdt de ziekte voort, maar zonder de bijwerkingen van de chemo.''

Ook artsen, zo is de onontkoombare conclusie, laten zich leiden door irrationele motieven. In bijna de helft van de gevallen gaven de oncologen toe dat 'iets doen is beter dan niets doen' een rol speelde bij het aanbieden van chemotherapie. Dat geeft hen, vermoedt Koedoot, meer gevoel van controle. ,,En spreken over 'niets doen' is ook toegeven dat het leven afloopt. Dat is een naar gesprek, dat je vermijdt door over chemotherapie te praten."

De patiënten gaan graag mee in deze samenzwering van stilte, want die willen het eigenlijk niet horen. ,,Hen is verteld: u kunt niet meer genezen. Toch vormen velen die boodschap om tot: je weet maar nooit."

De oncoloog van mevrouw B. bespreekt met haar de mogelijkheid van chemotherapie. In het consult van bijna drie kwartier wordt voornamelijk gesproken over wat de behandeling inhoudt, hoe die gegeven wordt en welk effect verwacht kan worden. De dokter waarschuwt mevrouw B. dat ze misselijk kan worden en dat haar haar kan uitvallen. Dat laatste vindt ze niet erg, de pruik ligt al klaar. Mevrouw hoeft niet lang na te denken en heeft min of meer meteen besloten om met chemo te beginnen. Ze zou zo graag haar kleinkinderen zien opgroeien en haar dochter heeft het moeilijk - ze wil er zo graag voor haar zijn. Dan moet ze toch alles geprobeerd hebben?

Slechts in zeven procent van de consulten, en over deze bevinding is de onderzoekster wel wat onthutst, werd de patiënt verteld dat diens conditie achteruit gaat door chemotherapie. Met klem: ,,Dat moet je als arts wél vertellen. Want misschien denkt de patiënt dan: daar heb ik geen zin in. Palliatieve chemotherapie kan de kwaliteit van leven wat verbeteren en kan een paar maanden levenswinst geven. Maar het houdt het sterven niet tegen. Ondertussen geeft het wel bijwerkingen, al kunnen die verschillen per middel en per patiënt. Er is dus veel onzekerheid, en je kunt als patiënt de vreselijke pech hebben dat de tumor niet reageert op het middel terwijl je wel last van allerlei nare bijwerkingen krijgt."

Wanneer afwachtend beleid helemaal niet wordt genoemd door de arts, of wordt gepresenteerd als 'niets doen', is het geen wonder dat patienten daar niet voor kiezen. Want niets doen, dat klinkt als opgegeven worden. Koedoot: ,,Een patiënt die voor chemo koos, zei letterlijk: ik heb geen keus, ik sta met mijn rug tegen de muur. Terwijl er wel een keuze is, en afwachten soms zelfs beter is voor patiënten. Als je wilt dat zij een weloverwogen keuze kunnen maken, dan moet je als arts beide alternatieven voldoende aandacht geven.''

Deel 3:

Aan de arts van mevrouw B. is gevraagd waarom hij deze patiënte chemoherapie heeft aangeboden. Hij geeft aan daarover geaarzeld te hebben. Gezien de leeftijd van mevrouw, 78 jaar, zou hij eerder voor afwachtend beleid kiezen. Maar de patiënte had zelf zo'n sterke behandelwens. Bovendien maakte ze een sterke en vitale indruk.

De -kleine- groep patiënten die kiest voor een afwachtend beleid, blijkt daarvoor rationele argumenten te hebben, heeft Koedoot ontdekt. Zij vinden de bijwerkingen van chemotherapie niet opwegen tegen de geringe levensverlenging, en realiseren zich dat genezing onmogelijk blijft. Hen is kennelijk wel goed uitgelegd dat afwachten niet betekent dat ze in de kou komen te staan. 'Best supportive care' is de Engelse term voor afwachtend beleid, de beste ondersteunende zorg. Dat geeft wat duidelijker aan dat de patiënt nauwkeurig in de gaten gehouden en medisch ondersteund wordt.

De chemotherapie is mevrouw B. niet meegevallen, zo blijkt uit het gesprek met haar een paar weken na de behandeling. De misselijkheid is erger dan ze had gedacht. Haar haar is inderdaad al behoorlijk aan het uitvallen. Ze heeft helemaal geen eetlust meer en ligt voornamelijk op bed omdat ze zo moe is. Of ze nog een volgende kuur kan volgen weet ze niet. Als ze zich nog zo voelt als nu, kan ze het eigenlijk niet aan. Toch is ze blij dat ze voor chemotherapie heeft gekozen. Als ze dat niet had gedaan, had ze nooit geweten of het misschien toch had geholpen...

,,Het besluit om wel of niet te behandelen moet veel meer sámen genomen worden'', vindt Koedoot. ,, Ik denk dat er dan moeilijker gesprekken zullen komen die beide partijen echter meer voldoening geven omdat de arts zijn patiënt dan beter begeleidt. Nu is het zo vaak een monoloog van de dokter. Wanneer er geen 'beste' behandeling bestaat, is gezamenlijke besluitvorming ideaal voor arts en patiënt. Maar dit ideaal staat ver af van de huidige praktijk.''

Ik had trouwens vandaag ook een verschrikkelijk iets gehoord van een klant die in het ziekenhuis heeft gewerkt. Ze is aanwezig geweest bij een abortus en ze vertelde dat het hoofdje van de foetus gewoon gekraakt wordt , dat laat de vrucht vanzelf los en heb je een bevalling. Hier kreeg ik het dus echt koud van. En een andere patient die een gehandicapt kind zou krijgen liet het na vijf maanden aborteren en wilde het nog vasthouden ook. ook had ze het "vermoorde"kind een naam gegeven.

Ik vind zelf dat je als buitenstaander het recht niet hebt om over een dergelijke beslissing te oordelen. Want het kan net zo goed zijn dat deze mevrouw haar kind een leven vol operaties, ziekenhuizen, medicijnen en pijn wilde besparen en wie kan dat beter inschatten dan een moeder. Nee, ikzelf zou het lef niet hebben om het woord vermoord in de mond te nemen. Waarom zou ze haar kind niet vast mogen houden en een naam mogen geven???? Dat is misschien haar manier van afscheid nemen. Nee, ik hou niet van dergelijke waardeoordelen.

groetjes Helen

Das nou ook toevallig. Lees ik eerst in dat boek een heel stuk over de behandeling van kanker, slechte voorlichting over chemotherapie en zo, risico's.... Wat lees ik vanmorgen in de emailkrant van de trouw:

"Kankerartsen informeren patiënten onvoldoende
AMSTERDAM - Patiënten met een ongeneeslijke vorm van kanker worden onvoldoende voorgelicht over de behandelingsmogelijkheden. Oncologen (gespecialiseerde kankerartsen) leggen in hun consulten veel te veel nadruk op chemotherapie, terwijl dat voor doodzieke patiënten niet altijd de beste behandeling is.

Chemotherapie / Niets doen is het moeilijkst
Kankerpatiënten die niet lang meer te leven hebben, ondergaan in de laatste maanden vaak nog een zware chemokuur. Genezen kan niet meer. Waarom slaan dan toch zo weinig patiënten chemotherapie af? Omdat artsen het alternatief ten onrechte 'niets doen' noemen."

Ik zal eens een kijkje nemen bij het hele artikel.
groetjes Eva

Ik ben het niet eens met de slechte voorlichting in de gezondheidszorg. Ik werk zelf in de gezondheidszorg en mijn vriend is arts. Momenteel heb ik ook veel te maken met psychiatrische medicatie. Er wordt ontzettend veel voorlichting gegeven, maar het feit is dat veel mensen daar op het moment dat ze ziek zijn gewoon geen interesse in hebben. Ze willen geholpen worden met hun klachten. Geloof me als je bijvoorbeeld depressief bent, kan het je geen kloot schelen wat voor bijwerkingen de medicijnen hebben, als ze je ziekte beeld te goede kunnen beinvloeden gebruik je dat. Vaak als de stijgende lijn erin zit toon je interesse in zaken als medicatie ( die je dan al een poos gebruikt). Ook artsen geven veel voorlichting. Wat vaak bij artsen gebeurt is dat patienten veel stress hebben als ze naar een arts gaan en dat maar de helft ze bijblijft of de arts vraagt of ze nog vragen hebben mbt de medicatie en die stellen ze niet op dat moment om welke reden dan ook en later denken ze laat maar.
En ja, wanneer hou je je bezig met bijwerkingen, als je er last van hebt en ja, dan pas verdiep je je er vaak pas in....


groetjes Helen

Nogmaals, dergelijke verhalen vind je overal, niet alleen in de gezondheidzorg en zullen ook altijd blijven bestaan. Ja, fouten worden gemaakt en ook regelmatig overbelicht

groetjes Helen