HARTWORMZIEKTE
Gevaarlijke ziekte die veel voorkomt in warmere gebieden. Behandeling is mogelijk maar is niet altijd succesvol. Er zijn goede preventieve medicijnen. De Worm wordt verspreid door muggen.

Besmetting

Hartwormziekte, ook wel dirofilariose genoemd, wordt veroorzaakt door de worm Dirofilaria Immitis, die wordt overgebracht door verschillende muggensoorten.

De levenscyclus van de hartworm begint wanneer een reeds be­smette hond wordt gestoken door een mug. Met het bloed neemt de mug ook wormlarfjes op, die vervolgens in het muggenbloed na 2 à 3 weken een nieuw stadium bereiken. Wanneer de besmette mug daarna een gezonde hond steekt, wordt deze nieuwe generatie larven overgebracht in het bloed van de hond. In de maanden die volgen, vestigen de larven zich in het hart en in de grote bloedvaten daaromheen en groeien ze uit tot wormen van enige decimeters lang. Honden kunnen de hartwormziekte alleen oplopen door een beet van een besmette mug, niet via het bloed van een andere besmette hond. Ook kan een drachtige teef de ziekte niet doorgeven aan haar puppy's, want het stadium waarin ze tot wormen uitgroeien, kunnen de larven alleen bereiken via een muggengastheer.

Symptomen

Hartwormziekte is een akelige ziekte, die grote schade veroorzaakt aan het hart en andere vitale organen. Vaak komen de eerste symptomen pas na enige tijd aan het licht, als de ziekte zijn verwoestende werk al heeft gedaan. De kwaal leidt er al gauw toe dat de hond de rest van zijn leven last blijft houden van hart en longen. Wanneer zij onbehandeld blijft, is de afloop vaak dodelijk.

Het beeld van een klont 20 tot 30 cm grote wormen in een hon­denhart is schrikaanjagend. Zo'n klont hindert de bloedstroom, waardoor het hart extra hard moet werken. Dit heeft weer een hart­vergroting tot gevolg en afwijkingen aan de longen en de lever. Het eerste duidelijke symptoom is vaak dat er vocht in de longen komt, waardoor de hond moeilijk ademhaalt en gaat hoesten. Deze zachte, diepe hoest, die klinkt alsof de hond iets uit wil hoesten en die soms gepaard gaat met bloedverlies, is kenmerkend voor de ziekte. Daarnaast verliest de hond zijn eetlust, vermagert hij en is hij snel moe. Na een kort wandelingetje moet hij soms zo hoesten dat hij het bewustzijn verliest.

Diagnose en behandeling

Hartwormziekte kan worden vastgesteld met een bloedtest die de larfjes aantoont. Deze test heeft echter pas zin wanneer de wor­men volwassen zijn en voldoende larfjes produceren: op zijn vroegst een halfjaar na de besmetting. Doet men de test binnen een halfjaar na de besmetting, dan is de kans groot dat hond onterecht gezond bevonden wordt.

Verwarring kan ook ontstaan wanneer een hond Heartgard krijgt. Dit middel is preventief bedoeld: het maakt de vrouwelijke wor­men steriel maar doodt ze niet. De standaard bloedtest zal bij een besmette hond geen larfjes aantonen, terwijl het de volwassen wormen zijn die de problemen veroorzaken. Er is in dat geval een andere bloedtest, die volwassen hartwormen aantoont; het is aan te raden deze test te gebruiken voordat men de hond een Heartgard-kuur geeft.

Om de wormen te doden is een streng gecontroleerde serie injec­ties nodig en moet de hond worden opgenomen in een dierenkli­niek. Het is een precaire behandeling, die veel van de inmiddels sterk verzwakte hartworm patiënten niet overleven. Pas na 7 tot 17 dagen zijn alle volwassen wormen gedood en door het bloed afgevoerd. De restanten van de wormen kunnen bloedvaten blokkeren en daarom moet de hond zich heel rustig houden. Zou hij gaan rennen, dan zou zijn hart sneller gaan pompen en zouden grote hoeveelheden dode wormen tegelijk richting longen spoelen, wat levensgevaarlijk is. De honden die het overleven, moeten thuis 4 weken in een kennel blijven en zich zomin mogelijk bewegen.

Preventie

Gelukkig zijn er goede preventieve medicijnen tegen hartworm­ziekte. Het meest toegepast worden Heartgard (ivermectine) en Interceptor (milbemycin oxime). Beide middelen doden allerlei larven, ook die van andere wormensoorten. Een dosis blijft 45 dagen werkzaam en moet maandelijks worden ingenomen, zodat men 15 dagen speling heeft wanneer een dosis vergeten wordt. Wanneer de hond kort na inname moet overgeven of diarree krijgt, zijn de werkzame stoffen waarschijnlijk niet goed opgenomen en is het raadzaam een dierenarts te raadplegen.

Honden die in een risicogebied wonen, moeten 1 maand vóór het muggenseizoen van start gaat beginnen met slikken en daarmee doorgaan tot 2 maanden na afloop van het muggenseizoen. Honden die naar een risicogebied reizen, moeten hun eerste pil 1 maand voor aanvang van de reis toegediend krijgen en daarmee doorgaan tot 2 maanden na terugkeer. Is de hond al eens in een ge­bied geweest waar hartworm heerst, dan moet zijn bloed van tevoren op wormen onderzocht worden (zie boven).

Heartgard en Interceptor zijn niet perse gevaarlijk voor een hond die korter dan een halfjaar besmet is. Heeft de hond echter een dosis gemist, dan is het aan te raden hem na 6 maanden een bloedonderzoek laten ondergaan. Want voor honden die langer dan 6 maanden geïnfecteerd zijn, kan de preventieve medicatie gevaarlijk en zelfs dodelijk zijn.

Verspreiding en risicoperiode

De hartworm leeft in warme gebieden, vooral in de tropen maar ook in het Middellandse-Zeegebied en in de Verenigde Staten. Net als bij veel andere subtropische ziektes breidt het verspreidingsgebied zich geleidelijk uit naar gematigder klimaatzones. Een tijdlang leefde men in de veronderstelling dat de hartworm niet tegen kou kon, maar het drukke 'honden verkeer' tussen noord en zuid en mutaties in de hartworm zelf hebben ervoor gezorgd dat de worm nu ook voorkomt in vrij noordelijke gebieden, tot in Canada toe.

De ziekteperiode is gebonden aan het muggenseizoen. In tropische gebieden heerst dus permanent besmettingsgevaar, terwijl de hond in meer gematigde streken de ziekte alleen kan krijgen in de periode dat muggen actief zijn. Ook in berggebieden is het risico kleiner - vermoedelijk komt de ziekte in gematigde streken niet voor op hoogten boven de 600 meter.

Verspreiding Europa: Alle eilanden in en landen rond de Middellandse Zee, met name de kuststrook;

Noord-Amerika Verenigde Staten: overal, met name in Florida en aan de Atlantische kust;

Canada: Zuidelijk Ontario, Centraal Manitoba (vooral rond Winnipeg) en aan de westkust (vooral rond Okanaga);

Zuid-Amerika: Geen gegevens, vermoedelijk wijdverbreid.

Afrika: Noord-Afrika: Middellandse-Zeestrook; West-Afrika: Atlantische kust; alle landen ten zuiden van de evenaar;

Azie: Afghanistan, China, India, IraK Iran, Pakistan, Turkije en alle landen in Zuidoost-Azië;

Australië en Nieuw-Zeeland: Geen gegevens.


bron:http://users.pandora.be/ferdinand.le.sa ... ziekte.htm