[Parelridder]

Even delen, nu op Marktplaats:

Hallo beste mensen,
We hebben hier een loopband van het merk Weslo.
Deze heeft jaren goed gedaan. Laatste tijd doet het beetje raar.
U kunt wel heel goed gebruiken om u huisdieren op te laten lopen / trainen. ( )
Het is vooral handig bij weer en wind, als u geen zin geeft om met uw hond de deur uit te gaan.
Als deze loopband geen mankement had, levert zeker 299 euro op. ( ) Deze mag nu weg voor 100 euro.
Ik heb in verleden bod van 120 euro geweigerd. Maar voor 100 euro mag u ophalen. Als u technisch bent, misschien kunt u het maken en zo heb he een elektrische loopband voor een prijs van een magnetische loopband.
Groeten,

Maar er staat op dit moment ook een loopband te koop daar die op de FFL lijkt. Geen merk, lengte en mogelijkheden (helling, snelheid..) vermeld, maar de moeite van navraag waard als je er eentje zoekt.

[Lida. S]

Het is een ffl. 1.30 lang vr.pr 500

[Parelridder]

Dit is degene uit de advertentie:


En dit is de FFL Medium, nauwelijks enig verschil tot eerdere modellen overigens:


Ik heb sterke twijfels of het een FitFurLife is, want hij zou tevens z.g.a.n. zijn en zowel het model wat nieuw verkocht wordt áls ook het oudere model op youtube, zien er anders. Bijv. geen zilverkleur op de rollen aan de voorkant, geen zilverkleurig hek, veel robuustere kwaliteit hek, ander onderstel (mede wgns opvouwbaar en mogelijkhid tot helling instellen), geen paaltje aan de achterkant en het bedieningspaneeltje ziet er ook anders uit.
Van de FFL bestaat er qua kleine loopvlakten eentje met een loopvlak van 1,20 (Small, bedoeld tot formaat Cocker, max. 10 km/u) en eentje met een loopvlak van 1,60 (Medium, meest geschikt voor honden tot middelgroot formaat maar kan eventueel ook tot huskyformaat, max. 12 km/u).
Dus wie interesse heeft, even goed navragen wat het nou precies is wat je voor dat geld krijgt

Iets heel anders, even een ideetje delen: ik beloon Daantje nogal op de loopband, o.a. met lekkers. En gezien haar beperkte beweging kan ze natuurlijk niet eindeloos veel snoepen zonder aan te komen... Haar porties (en samenstelling) heb ik een poosje geleden al aangepast en juist daarom wil ik het 'snoep' niet ruimhartig toestoppen, want dan zou de maaltijd nog verder moeten zakken. Daar voel ik niks voor, ze moet ook genoeg voeding binnen krijgen voor haar herstel! Ze snoept nu tijdens 1 van de loopbandwandelingen gekookte groenten, zoals plakjes warme wortel. Vindt ze erg lekker

[Parelridder]

Enkele dagen geleden kreeg ik de indruk dat het 'lekkerste' wandeltempo op de loopband wat minder ideaal begon te worden, in positieve zin. Ik heb 'm 0,1 km. p.u. verhoogd. Dat lijkt niets, maar je ziet en hoort het aan het lopen én het zag er idd comfortabeler uit Uit voorzichtigheid loopt ze nu de 1e helft die tiende harder en de 2e helft nog op het eerdere tempo. Maar het lijkt er dus op dat ze ondanks dat ze 'gewoon wandelt' op de loopband, even lang als eerder door de wijk, er al een betere conditie op krijgt.

Gisteren heb ik - opnieuw omdat het tempo net niet helemaal lekker meer leek - het tempo van wandelen met 0,1 km.p.u. verhoogd. Ze loopt nu dus 5,5 km. p.u. (na warmlopen en voor het afbouwen) en ik kan nu met zékerheid zien en voelen dat de bespiering op haar dijen toegenomen is.

[Parelridder]

Na het ietsje verhogen van het looptempo, is het voor Daantje lastig om bij de 2e loopbandwandeling (de 4e wandeling v/d dag) aan het eind in draf te blijven op 4,4 km.p.u. We bouwen af van 5,5 naar 5, naar 4,7 naar 4,4, naar 3, naar 2 en dan for fun op 0,4.
Het in draf/kruisgang kunnen blijven lopen - ook als het tempo daalt naar 4,4 - hangt sterk samen met de mate van vermoeidheid is me opgevallen. Erg leuk dan ook om te zien dat ze al na 2 dgn. weer wél beide wandelingen op laag tempo in draf kan blijven en dat zélfs een minuut langer vol houdt! De reden de duur er van te verlengen is dat ik zag dat ze het nog met gemak deed. Ik heb dus geen 'planning', maar kijk naar hoe het gaat, hoe ze loopt en reageer daar op. Het ziet er nu uit alsof ze zelfs langer dan die 4 minuten zou kunnen draven in dit lage tempo, maar dat probeer ik niet uit, ik vind dit al een pracht prestatie Aanvankelijk liep ze 2 minuten op 4,4 km.p.u. in draf, later 3 minuten en nu maar liefst 4! Als ze moe is, het eens niet gaat, dan slaan we die stap natuurlijk gewoon over. Ik train het vanuit wat ik leerde van mijn eigen fysio, na het auto ongeluk: "Use it, or loose it". Ze kon het van nature heel goed, tot de orthomanuele 'behandeling', en het is kennelijk (nu) trainbaar/verbeterbaar. Ik weet niet wat ze er concreet aan 'heeft' om in laag tempo te kunnen draven, maar ik denk dat hoe breder de training is, hoe degelijker het herstel.
Zoals ze ook geen officiele coordinatie en balans oefeningen meer doet, maar we wel onderweg over betonrandjes stappen, ze in huis met enorm grote beren sjouwt en schudt, met haar voorpoten tegen haar kameraden slaat, etc. Ik denk dat dit uitstekende 'coordinatie & balans' oefeningen zijn. Ze geeft zelf aan wat ze kan en ik stimuleer dat vervolgens. Ik vind dat een stuk leuker en relaxter dan een vaste oefening, die je 'goed' moet uitvoeren.

[Kaela]

Wat is je motivatie om draf op laag tempo te willen?

Oh wacht, ik lees dat je het niet weet. In dat geval, een stukje kennis uit de paardenwereld:

Ik denk dat langzaam draven belastender is voor spieren en pezen. Want langzamer gaan in een gang betekend verzameling en verzameling betekend de achterbenen verder onder het lijf zetten. Hierdoor komt er meer gewicht op de achterbenen en moeten de achterbenen meer kracht zetten. Ter illustratie twee plaatjes:

Normaal tempo draf:



Piaffe, een zeer verzamelde draf op de plaats:



Dit is best een extreem verschil in de foto's (en ook net niet helemaal vergelijkbaar qua moment in draf, maar het geeft een idee), maar je ziet op de tweede foto dat de spieren van het achterbeen heel zwaar aan het werk zijn. Hoe langzamer je draf, hoe langer het moment van de achterpoot aan de grond ook duurt, je zweefmoment wordt korter. Dus de belasting van de achterpoot duurt per stap langer en is dus belastender. Om een idee te geven, de oefening op de tweede foto kan een paard pas goed na meerdere jaren opleiding. Voor die tijd zijn ze er bij lange na niet sterk genoeg voor en is de oefening fysiek veel te zwaar. Je ziet in deze twee foto's ook heel veel verschil in lengte in het lijf, redelijk uitgestrekt (voorwaards) op de eerste en heel erg verzameld (samengedrukt, achterbenen zo dicht mogelijk bij de voorbenen, opwaards) op de tweede. Het verschil in belasting zit hem precies daarin.

Als ik mijn paardenkennis projecteer op honden, zou ik nog niet teveel langzame draf vragen, in ieder geval niet als ze moe is. Het lijkt me zeker niet verkeerd om het vragen/zoeken, want wat je zegt, het is een verbreding van de opbouw. Uiteindelijk moet die pees ook weer veel en veel verschillende belasting aankunnen. Maar ik denk dat deze kennis van paarden minstens gedeeltelijk projecteerbaar op honden is en dan is het goed je te realiseren wat het doet.
Met het oog op later: bij paarden worden tempowisselingen gebruikt om ze sterker te maken. Dit kan bij Daantje natuurlijk ook goed. Dus even een vlotter tempo lopen, dan weer zakken tot een vrij laag draftempo, om dan na een korte tijd (20-30 sec) weer te versnellen. Vooral het vertragen is een echt trainingsmoment, waarin het lichaam die verzameling gaat opzoeken.

My 2 cents, voor wat ze waard zijn.

[Parelridder]

Ah TOP! Dank je wel voor je info en uitleg!!!!
Daantje heeft qua pijn in de achterpoot steeds klachten terug gekregen n.a.v. versnellen. Wandeltempo ging dan prima, maar een rustig drafje (20 mensenstappen a 7 km p.u. naar schatting) veroorzaakte weer een stijve poot. Passend bij dat het strekken van de poot in rust pijn doet en de pijn aangejaagd wordt door springen en sprinten. Ik ben daarom banger voor het opbouwen van het tempo, dan voor het vast houden van de kruisgang/draf in wandeltempo. Omdat ze dat verloor toen de rugklachten werden veroorzaakt, vermoed ik dat ik hiermee ook de rug train.
Maar ik ga nogmaals, met jouw info er bij, goed kijken naar hoe ze haar poten belast bij de 4,4 p.u. Echt heel handig de kennis vanuit de paardensport!!
Oh en als ze moe is, dan slaan we die stap dus ook over. Ze geeft dat zelf goed aan, omdat ze dan op dat tempo in telgang lopen gaat. Hetzij meteen, hetzij nadat ze het even wél volbracht. Doet ze dat, dan kán ik haar daar wel uit halen, maar dat laat ik, om niets te forceren. We gaan dan meteen over naar de stap van 3 km.p.u. (telgang, beetje na sukkelen). Maar het gaat dus steeds gemakkelijker, het in 4,4 in draf/kruisgang blijven. Ik was ook totaal niet van plan om de tijdsduur daarvan op te bouwen, maar eerder zag je haar het echt met enige moeite volhouden en nu was het "Huh? Is de tijd al om? Ze kan nog makkelijk..". Vandaar dat ik besloot haar iets langer zo te laten lopen, maar ze stopt nog steeds voor ze 'op' is, voor ze zelf in telgang gaat.

[Kaela]

Hartstikke fijn dat mijn stukje je helpt! Uiteindelijk is het bij alles zo dat kennis moet worden toegepast op de specifieke situatie en jij houdt Daantje zo nauwkeurig in het oog dat dit helemaal goed komt!

[Parelridder]

'k Heb net een serie foto's gemaakt van haar gangwerk op de loopband middels zo'n 'sport'stand, waarbij veel kiekjes achter elkaar genomen worden. Dat bij 3 verschillende tempo's gedaan, zodat ik kan zien hoe verschillend ze haar poten daarbij zet. Benieuwd!
Goed om bewust gemaakt te zijn van de mate waarin de poten onder haar lijf komen te staan en dat oom dát eventueel klachten kan triggeren. Ik vermoed dat het mee valt, omdat het op zich voor velen normaal wandeltempo is (4,4) het bijzondere er van is dat ze weer het in kruisgang/draf kan. Maar goed om toch even goed naar te kijken!!

[Parelridder]

Draf in 3 tempo's:

[A] Ze loopt 5 km. p.u. bij aanvang van de wandeling.




Ze loopt 5,5 km. p.u. gedurende het grootste deel van de wandeling. Dit is het voor haar meest comfortabele tempo momenteel: in werkelijk beweging goed zichtbaar. De voeten raken elkaar (bijna)




[C] Ze loopt 4,4 km. p.u. gedurende maximaal enkele minuten aan het eind van de wandeling. De voeten raken elkaar (bijna) Voor alle duidelijkheid: ze loopt geen helling op, de fotograaf hing scheef




De voet van de achterpoot wordt bij alle tempo's ter hoogte van ongeveer de zwevende ribben geplaatst.
De wijze van bewegen is iets afwijkend bij de 1e foto's, waar ze 5 km.p.u. loopt en lijkt dus meest beinvloed door het net van start gaan, het nog moeten 'in komen' of warm lopen.

[Parelridder]

Wie het topic volgt over Daantjes poot/rugklachten zal wat overlap zien in mijn berichtjes, maar ik wil de loopbandervaringen hier graag bij houden voor wie daarvan zelf ooit eens gebruik wil/moet maken t.b.v. revalidatie.

Afgelopen vrijdag is de snelheid van lopen weer met 0,1 km.p.u. opgebouwd. Met het opbouwen van 5,7 naar 5,8 heb ik ook haar 'loopschema' (van wat ze per loopbandwandeling doet) omgegooid. Het warm lopen en ook het uit lopen doet ze nu uitvoeriger: eerder liep ze een kwartier in het snelste tempo, nu 10 minuten. De tijdsduur van de totale wandeling is ongewijzigd (mag pas opgebouwd worden over ruim 5 wkn). En de totale afstand is nauwelijks verandert. Aanvankelijk liep ze bijna 2,5 km. per half uur en nu zit ze er een fractie boven, maar nog onder de 2,6 km.

Wat de inspanning betreft: Ze hijgt wel tijdens het lopen, maar dat is over als de wandeling gestopt is, dus de mate van vermoeidheid/inspanning valt mee. We doen rek/strek oefeningen voorafgaand, ter voorbereiding, maar ze heeft geen neiging tot rekken & strekken na rust, dus ook de spierpijn moet erg beperkt zijn. Al met al denk ik dat we vooralsnog dus slagen in het heel geleidelijk, bijna onmerkbaar, opbouwen.

Het gedurende 4 minuten 4,4 km.p.u. lopen doet ze sinds ze 5,8 p.u. loopt nog 1 maal daags. Tijdens de 2e loopbandwandeling, aan het eind van de dag, kost haar dat meer moeite. Ze moet n.l. erg attent blijven om niet gedachteloos in telgang te gaan. Opdracht van d.a. Maarten was om zo mogelijk in een kalm drafje te laten lopen, het enkele minuutjes in zo laag mogelijk tempo laten draven heb ik er zelf aan toe gevoegd, om breder te trainen, dus een 'extraatje'. Om die reden denk ik dat ik heel tevreden moet zijn met de dagelijkse 4 minuten.

Uit 'Hondse hoogstandjes' van Marcel Nijland, pag 118-119:
Sprintvermogen is in belangrijke mate afhankelijk van kracht. (...) Daarnaast versterkt krachttraining de pezen en gewrichtsbanden waardoor de blessuregevoeligheid afneemt (...) Wanneer je langzaam beweegt kun je veel kracht zetten. Naarmate de spier sneller moet samentrekken neemt de kracht af. (...) Probeer in de training te kiezen voor een middelmatige weerstand waarbij de hond toch nog vlot en soepel beweegt. (...)
De voorbeelden die hij geeft om e.e.a. te trainen zijn op dit moment nog niet toegestaan voor Daantje (ondermeer op specifieke wijze hellinkjes op - en af lopen) maar zijn toelichting op wat er nodig is om te kunnen sprinten (verschillende vormen van kracht) en hoe je die onderdelen kunt trainen, zijn heel interessant. T.z.t. zeker bruikbaar in de verdere opbouw v/d belasting op de loopband!

[Parelridder]

Zoals ik vermoedelijk al eens vertelde, kreeg ik van de Dierfysiotherapeut een trainingsschema voor Daantje. Hetzelfde schema als je veel op het www vindt. Ik heb daar vanaf gezien, omdat het mij verstandiger leek op een andere wijze op te bouwen. Het veel geadviseerde schema is n.l. een intervaltraining, waarbij dus enkele minuten wandeltempo wordt afgewisseld met (iets minder) minuten hard lopen. In de loop van de weken wordt het aantal minuten opgevoerd. Dit leek mij ongeschikt als revalidatie.
Ik doe het andersom: ik voer in de loop van de weken het tempo kalm op, met stapjes van 0,1 km.p.u. Daarbij loopt ze eerst 10 minuten goed warm, loopt daarna 10 minuten het max. tempo en loopt daarna nog 10 minuten goed uit in prettig wandeltempo.
Natuurlijk lees ik met regelmaat al wat ik kan vinden over revalidatie/training om te kunnen bijstellen waar nodig. Nu trof ik info over intervaltraining:

Een intervaltraining heeft een aantal voordelen:

Grotere toename in VO2max (maximale zuurstofopname vermogen)
Hogere lactaatdrempel (je raakt minder snel verzuurt)
Grotere toename anaërobe capaciteit
Hogere rustmetabolisme
Hoge vetverbranding

Nadelen van een intervaltraining:

Grotere kans op blessures
Zwaar voor beginners
Vergt veel motivatie
Timing van rustperiodes kan lastig zijn

De nadelen van het geadviseerde interval-trainingsschema zijn hiermee bevestigd. Voor een hond m.i. nogal zwaar wegende nadelen:
- ze geven pijn vaak pas laat aan,
- de motivatie is nooit het beoogde einddoel dus extra lastig goed te houden,
- zien aan gedrag hoe lang de rustperiode zijn moet na intensieve inspanning is m.i. niet haalbaar want de motivatie zal dit verbloemen,
Dus een bijzonder lastige training om goed uit te voeren met een hond, laat staan voor een revaliderende hond!

[Hope]

Wat is je motivatie om draf op laag tempo te willen?

Oh wacht, ik lees dat je het niet weet. In dat geval, een stukje kennis uit de paardenwereld:

Ik denk dat langzaam draven belastender is voor spieren en pezen. Want langzamer gaan in een gang betekend verzameling en verzameling betekend de achterbenen verder onder het lijf zetten. Hierdoor komt er meer gewicht op de achterbenen en moeten de achterbenen meer kracht zetten. Ter illustratie twee plaatjes:

Normaal tempo draf:



Piaffe, een zeer verzamelde draf op de plaats:



Dit is best een extreem verschil in de foto's (en ook net niet helemaal vergelijkbaar qua moment in draf, maar het geeft een idee), maar je ziet op de tweede foto dat de spieren van het achterbeen heel zwaar aan het werk zijn. Hoe langzamer je draf, hoe langer het moment van de achterpoot aan de grond ook duurt, je zweefmoment wordt korter. Dus de belasting van de achterpoot duurt per stap langer en is dus belastender. Om een idee te geven, de oefening op de tweede foto kan een paard pas goed na meerdere jaren opleiding. Voor die tijd zijn ze er bij lange na niet sterk genoeg voor en is de oefening fysiek veel te zwaar. Je ziet in deze twee foto's ook heel veel verschil in lengte in het lijf, redelijk uitgestrekt (voorwaards) op de eerste en heel erg verzameld (samengedrukt, achterbenen zo dicht mogelijk bij de voorbenen, opwaards) op de tweede. Het verschil in belasting zit hem precies daarin.

Als ik mijn paardenkennis projecteer op honden, zou ik nog niet teveel langzame draf vragen, in ieder geval niet als ze moe is. Het lijkt me zeker niet verkeerd om het vragen/zoeken, want wat je zegt, het is een verbreding van de opbouw. Uiteindelijk moet die pees ook weer veel en veel verschillende belasting aankunnen. Maar ik denk dat deze kennis van paarden minstens gedeeltelijk projecteerbaar op honden is en dan is het goed je te realiseren wat het doet.
Met het oog op later: bij paarden worden tempowisselingen gebruikt om ze sterker te maken. Dit kan bij Daantje natuurlijk ook goed. Dus even een vlotter tempo lopen, dan weer zakken tot een vrij laag draftempo, om dan na een korte tijd (20-30 sec) weer te versnellen. Vooral het vertragen is een echt trainingsmoment, waarin het lichaam die verzameling gaat opzoeken.

My 2 cents, voor wat ze waard zijn.

Ik ben het hier niet mee eens.

Tempo en verzameling zijn twee verschillende dingen.
Verzameling bij paarden krijg je door het onderplaatsen van het achterbeen door het aanspannen van rug- en buikspieren. Een uitgestrekte drag hoort nog steeds een dragend (verzameld) achterbeen te hebben en een piaffe kan volledig op de plaats gereden worden terwijl het achterbeen met de hak richting staart gaat ipv het been onder de massa.

Neem een manegepaard. Die dieren gaan echt niet fijn voorwaarts in een vlotte draf, neuhj, die sukkelen wat aan. Lopen die verzameld? Nee! De ruiter laat het paard in een houding lopen die het zelf kiest: hoofd in de lucht, rug weggedrukt, hak van het achterbeen gaat richting staart, been treedt niet onder de massa. Heeft niets met verzameling te maken.

Tempo heeft wel invloed op balans. Loopt een dier snel uit balans (naar voor duiken, zich verkeerd buigen in bochten, het idee hebben om te vallen) mag je zo'n dier nooit in een hoog tempo laten lopen. Laat ze maar sukkelen, sjokken bijna. Daarmee krijgen ze veel meer gevoel voor balans.
Tempowisselingen zijn bij paarden alleen nuttig als het paard het gewicht daarbij op het achterbeen plaatst. Laat je hem dan vanuit dat evenwicht weer vlotter bewegen krijg je een moment waarop het achterbeen het lichaamsgewicht draagt om tempo te maken en dát maakt ze sterker. Maak je een tempowisseling in disbalans dan dient het geen enkel ander doel dan gehoorzaamheid.

Een actief achterbeen kan je krijgen in zowel een hoog als een laag tempo, bij paarden dan. Honden lopen altijd in hun zelfgekozen houding en dus heb je geen invloed op de plaatsing van de achterpoot. Ik denk niet dat de vergelijking van een paard waarbij houdingcontrole wordt toegepast te vergelijken is met een vrijbewegende hond.

[Kaela]

Een actief achterbeen kan je krijgen in zowel een hoog als een laag tempo, bij paarden dan. Honden lopen altijd in hun zelfgekozen houding en dus heb je geen invloed op de plaatsing van de achterpoot. Ik denk niet dat de vergelijking van een paard waarbij houdingcontrole wordt toegepast te vergelijken is met een vrijbewegende hond.

Vooropgesteld dat je uiteraard volledig gelijk hebt in je betoog tot verzameling en tempo bij paarden, bedoelde ik het net iets anders. Uitgelegd aan iemand die niet in de paarden zit, dus dat jij het zo leest snap ik en klopt ook.

In de revalidatie met Oscar heb ik geleerd dat je tot op zeker hoogte wél invloed hebt op de plaatsing van de achterpoot, zeker op een loopband. En vaak zie je bij een langzamer tempo of het vertragen van het tempo dat de achterpoot net iets verder onder het lichaam geplaatst wordt. Iets waar je bij een gezonde hond geen seconde over nadenkt, maar wat bij een dergelijke revalidatie wel van belang kan zijn. Bij een loopband trek je de poot ook nét iets verder naar achteren in de beweging. Dat was waar we bij Oscar gebruik van hebben gemaakt, omdat hij voor zijn heupoperatie zichzelf had aangeleerd zijn poot niet goed meer ver naar achteren te durven strekken. En de pijn van de operatie maakte dat nog erger. Aangezien wij 3 maanden lang bijna elke week een half uur met de dierenarts bij de hydrobak stonden, heeft hij veel uitgelegd over het lopen, wat je wil zien en hoe dat werkt op de loopband. Het is absoluut niet precies hetzelfde als bij paarden met ruiterinvloeden, maar ik heb er mijn verhaal aan opgehangen om het uit proberen te leggen.

[Parelridder]

Eerder plaatste ik foto's bij 5 tempo's, waarvan de eerste foto genomen tijdens de warming-up

Draf in 3 tempo's:

[A] Ze loopt 5 km. p.u. bij aanvang van de wandeling.


Ze loopt 5,5 km. p.u. gedurende het grootste deel van de wandeling. Dit is het voor haar meest comfortabele tempo momenteel: in werkelijk beweging goed zichtbaar. De voeten raken elkaar (bijna)


[C] Ze loopt 4,4 km. p.u. gedurende maximaal enkele minuten aan het eind van de wandeling. De voeten raken elkaar (bijna) Voor alle duidelijkheid: ze loopt geen helling op, de fotograaf hing scheef


De voet van de achterpoot wordt bij alle tempo's ter hoogte van ongeveer de zwevende ribben geplaatst.
De wijze van bewegen is iets afwijkend bij de 1e foto's, waar ze 5 km.p.u. loopt en lijkt dus meest beinvloed door het net van start gaan, het nog moeten 'in komen' of warm lopen.

Vanmorgen maakte ik foto's bij 6,2 km.p.u.


De plek waar ze haar poten zet zowel onder haar lijf, als de mate waarin ze zich achter zich strekt lijkt niet beinvloed te worden door de snelheid die ze maakt, want is bij 4,4 niet anders dan bij 6,2 km.p.u.
Goed om attent gemaakt te zijn op de mogelijkheid dat dit verandert o.i. van het tempo en het daardoor nauwkeuriger bekijken hiervan middels foto's!!