Afgelopen woensdag vertrokken manlief en ik met ons paard naar Roosendaal voor een internationale (observatie)wedstrijd.
Het was voor Aerro zijn eerste internationale wedstrijd, en het is altijd even de vraag hoe een paard erop reageert. Aerro is thuis niet snel ergens van onder de indruk, en dat was op het wedstrijdterrein niet anders. Hij vond het vooral allemaal heel erg gezellig geloof ik. Hij had een mooie stal met een buitenluik en kon daardoor de boel fijn in de gaten houden. Het was een redelijk klein terrein, wat betekende dat het best wel druk was. Ik vind dat voor de paarden nooit zo fijn, maar de stewards hielden alles goed in de gaten en zo kregen de paarden toch hun benodigde rust.
Wat me steeds opvalt op deze wedstrijden, is dat het echt goed geregeld is als het gaat om dierenwelzijn. Er is een veterinaire keuring van de paarden voor aanvang, er zijn continu stewards aanwezig die staan te controleren. Bij de stallen, maar ook bij de trainingsbanen. Paarden worden na afloop van elke wedstrijddag gecontroleerd in de mond of ze geen ongeoorloofde bitten in hebben en of de mond er netjes uitziet. Sporen, zwepen, alles wordt uitvoerig gecontroleerd door de stewards. Gebruik je ze niet netjes, dan krijg je een waarschuwing of je word gediskwalificeerd.
Ja, ik weet het, het kan altijd beter. Maar op deze wedstrijd heb ik geen misstanden gezien, en dan is het zo genieten. Het is jammer dat de paarden er niet vrij kunnen/mogen bewegen. Dat zou betekenen dat ze 23 uur per dag op stal staan. Het tegendeel is waar.
Overal zie je mensen in de weer om hun paarden optimaal de dag door te laten brengen. Er wordt met paarden gewandeld, paarden lopen aan de hand te grazen, ze worden gelongeerd, geborsteld, krijgen ruwvoer uit hooinetten om verveling te voorkomen en ruiters en grooms helpen elkaar met voeren en water geven. Soms vraag ik me af of dit bij de reguliere ruiters ook zo is. Deze wedstrijd was vooral ontzettend gezellig. Iedereen praat met elkaar, helpt elkaar, doet leuk. Alle ruiters hebben een beperking en hebben respect voor elkaar, helpen elkaar waar dat kan en geven elkaar de ruimte. De grooms helpen niet alleen hun eigen ruiter en zorgen niet alleen voor hun eigen paarden. Het is de normaalste zaak van de wereld dat we elkaars kruiwagens, bezems en andere spullen lenen en onbeschadigd terugbrengen. Natuurlijk wordt dat netjes gevraagd, maar je hoort nooit 'nee, ik wil het niet hebben'. De sfeer is er zo ontspannen. De para-ruiters zijn duidelijk conculega's van elkaar. Je hoeft er echt niet bang te zijn dat iemand je paard iets aandoet of je proef opzettelijk verpest. Gebeurd gewoon niet.
Na de wedstrijddag zitten alle landen door elkaar aan één tafel te eten. Eigenlijk is het bizar dat het zo bijzonder is, maar ja, je ziet het niet zo vaak. Iedereen komt er met hetzelfde doel: leuke dagen hebben en een mooie prestatie neerzetten.
Wij hebben zelf vijf keer per dag gezorgd dat het paard uit stal kwam, en het liefst ook regelmatig voor iets anders. Wandelen, grazen, longeren, rijden, baan verkennen.
Het was genieten. Aerro gedroeg zich, ondanks het onstuimige weer, voorbeeldig. Manlief had nog één score nodig om te worden opgenomen in het kader. Hij moest daarvoor 68% halen. Helaas haalde hij op dag één 67,8% en op dag twee 67,7%. Maar het mocht de pret niet drukken, want hij stond telkens bij de beste vijf en mocht daarmee ook de kür op muziek rijden. Hier haalde hij een dikke 69%, alleen telt die score niet mee voor kadervorming. Voor een eerste meerdaagse wedstrijd zijn wij hoe dan ook super tevreden.
Aerro is nu lekker een paar dagen vrij, halverwege de week gaan we weer rustig met hem trainen. Over zes weken gaan we naar Duitsland voor een wedstrijd. Hopelijk halen we dan de benodigde score.
