Hier nog zo eentje. Toen ze haar nest had was het bijna iedere dag raak ;-)
Vooral met parelhoenkarkas.
En een lol dat ze had als ik het wel door had, maar niet had gezien waar ze het verstopt had. Deed ze verdorie een zoekspelletje met míj.
Naar allerlei plekjes stuiterend mij überblij aankijkend...ligt het hier?? Heey vrouwtje....ligt het hier?? Misschien HIER?
En ik maar: Pak en geef Yanthe, pak en geef. Whahaha. En gewoon vertikken te geven (uiteraard).
Gelukkig ging ze ook regelmatig een inspectierondje lopen, dus dan stond ik achter het raam te koekeloeren waar ze haar buit controleerde
Maar ook zij at het met plezier een dag of twee later op.
Ze verstopte al gedroogde oren toen ze nog een hele jong pupje was, erg schattig; gat graven, oor erin duwen en dan met de neus aarde aanbrengen.
Als ze dan niet buiten mocht gerust binnen... in mijn bed, tussen de kussens van de bank.....
Ik zou me er niet zo druk om maken inderdaad, tenzij zoals al gezegd is de tuin in een karkaskerkhof verandert.