Onze poes Minou hebben we nu al 15 jaar. Toen we haar kregen was ze 2 jaar en bang voor alles en iedereen. Ze verstopte zich altijd en kwam alleen tevoorschijn om op de kattenbak te gaan of om te eten en drinken. Haar vacht zat vol met dode haren. Eenmaal haar vertrouwen een beetje gewonnen liet ze zich borstelen. Ze genoot er zichtbaar van maar als je te lang doorging kreeg je een flinke mep. Nooit kwam ze op schoot, verdween als er bezoek was en als ze al miauwde was het heel zacht. Haar naam kent ze niet en bij een onverwachte beweging duikt ze in elkaar of gaat er als een speer vandoor. Het eerste jaar droomde ze vaak, het leken wel nachtmerries. In de dromen had ze nogal wat stuiptrekkingen en ze eindigden altijd door hard miauwend op te springen en bescherming bij ons te zoeken.
Het afgelopen jaar is ze begonnen met dementeren. In de holst van de nacht begint ze heel hard te miauwen, ze komt opeens uitgebreid op schoot liggen en laat zich knuffelen, ze kijkt uit het raam naar vuurwerk, als er bezoek is komt ze om zich te laten aaien en de kieskeurige mevrouw die eerst alleen maar brokjes wilde hebben steelt nu van de kippenkarkasjes van Benjy.
Het is nooit leuk wanneer je dier dementeert maar ik denk echt dat het leven voor Minou nu aangenamer is dan voorheen. Ze ziet er zelfs gelukkig uit! Zolang het hierbij blijft, maar dat zal wel niet, vind ik dat dementie haar goed doet.
