Wat voor naam je er ook aan geven wilt (teelbalkanker, testikeltumoren, wat dan ook), het is de reden dat ik Gizmo morgen laat 'castreren'.
Gizmo is een cryptorchide reu van 9 jaar oud.
De naam chryptorchide zegt het al, beide ballen zijn niet ingedaald.
'Vroeger' voelde je de een in de buik makkelijk en de ander wat moeilijker maar met een beetje moeite toch wel, nu is de ene plots 'gedeeltelijk ingedaald' en voel je de ander makkelijk (nog steeds wel in de buik), ze voelen ook verschillend van grootte/vorm aan.
Daarnaast hangt de koker ineens een stuk lager, is dikker/gerimpeld/opgezet en volgens mij zijn de tepels ook wat groter geworden.
Hij is verder nog in 'goede doen', tenminste in het dagelijkse leven, in de sport (behendigheid) is hij gedregadeerd van een van de snelste honden tot een van de langzaamste honden.
Toendertijd heb ik heel bewust gekozen om hem niet te laten castreren, ondanks dat hij een cryptorchide reu was.
Ik wou niet laten snijden in een hond als dat niet medisch noodzakelijk was en cryptorchie vond ik geen medisch noodzakelijke reden.
Maar zo heb ik nu ook besloten dat het tijd is om het zaakje daar weg te laten halen.
In de hoop dat het goedaardig is en dat met het verwijderen van de ballen de zaak afgedaan is...
Zoniet, dan kijken we wel weer verder...
Maarrr, wel tot een bepaalde hoogte.
Verstandelijk en gevoelsmatig wisselen de emoties en gedachten elkaar af.
Tot hoever ga je, wat kun je er nog aan doen, wat is nog hondwaardig?
Nu is het niet alleen de cryptorchie en de mogelijke tumoren (ik zeg mogelijk, want het is pas zeker als ze er uit zijn en onderzocht zijn, maar het kan haast ook niet iets anders zijn met deze ontwikkelingen) die hem parten speelt, hij kampt van jongs af aan al met allerlei problemen.
Een paar kleine en een paar grotere (zo heb ik ook al voor de afweging gestaan om zijn anaalklieren te laten verwijderen, dit is uiteindelijk niet nodig geweest doordat we het toch op een andere (experimentele) manier hebben op kunnen lossen).
Er stond hem nog een andere operatie in het verschiet, maar die is nu uitgesteld in afwachting van het verloop van deze.
Meneer heeft namelijk ook mond en tandproblemen (en niet een klein beetje ook), een deel van zijn gebit is al verwijderd en een ander deel stond op hem te wachten.
Aan de ene kant oogt hij gezond, maar aan de andere kant is hij dat dus helemaal niet.
Dat bepaald mede hoe ik er over denk, over/mee worstel, wat we nog wel/niet laten doen.
Buiten dat, ook bij een verder gezonde hond, is er op een gegeven moment een punt om 'stop, tot hier en niet verder' te zeggen, dat is per eigenaar en per hond verschillend, maar ik denk dat we bij deze hond eerder bij dat punt komen na alles wat we met hem meegemaakt hebben maar ook als eigenaar zijnde.
Ergo, een andere eigenaar zou er misschien al lang mee gestopt zijn.
De dierenartsen en assistenten in de praktijk kennen ons (mij en Gizmo) al vrij goed, ik hoef mijn naam en die van de hond vaak al niet eens meer te noemen als ik daar binnen wandel, ze kennen ons al van de vele keren dat we daar zijn geweest.
Ook weten ze hoe ik over bepaalde dingen denk, hoe ik handel en omga met dieren en dat soort dingen.
Ze weten dat ik niet voor ieder wissewasje kom, dat als ik bel of langs ga het ook menens is.
Ze weten ook hoe Gizmo in elkaar steekt, dat hij met de staart tussen de benen de behandelkamer binnen komt en zonder aanwijzingen van hun of mij richting de tafel loopt, dat hij er op loopt en gaat zitten als de tafel laag staat zodat hun de tafel weer hoog kunnen zetten of dat hij er tegen aan gaat staan als die hoog staat zodat ik hem er op kan tillen.
Dat hij van alles toelaat zonder al te veel morren, dat hij niet gromt, snauwt, hapt of iets in die richting, dat ze bij hem dingen kunnen doen zonder verdoving/narcose wat ze bij een andere hond niet voor elkaar zouden hebben gekregen (mijn andere hond bijvoorbeeld).
Het is zo krom, zo dubbel, waarom moet hij er dit ook nog eens bij krijgen? Heeft hij al niet genoeg te verduren gehad?
Zijn karakter is top, zijn gezondheid niet om over naar huis te schrijven.
Wanneer zeg je stop, wanneer ga je toch net nog dat ene stapje verder, tot hoever ga je, in meerdere opzichten?
Castreren heeft voor en nadelen, de nadelen vind ik altijd nog zwaarder wegen dan de voordelen als er verder niks medisch aan de hand is wat dat betreft.
De kans op zoiets is klein, de kans op andere dingen is groter.
Maar hoe klein die kans ook was, het heeft hem dus wel getroffen.
Mijn Gizmo, mijn maatje, mijn allessie.
Een dag voor de operatie komt het voor mij toch ineens wel erg dichtbij.
Het is niet alleen de operatie opzich (sowieso kan daarbij ook van alles misgaan, alleen de narcose al...), maar ook de reden er achter.
Het vliegt op mij af.
En daarom dit lange epistel, het even van mij af kunnen schrijven...