nike schreef:
wat een vreselijk verhaal, en ook zo snel, gelukkig heb je het goede besluit genomen, toen ik las dacht ik hij zou toch niet gebeten zijn door een slang.
Ik wens je heel veel sterkte met dit verlies van je maatje en je collega
Daar hebben wij ook aan gedacht. Maar het is niet zo waarschijnlijk omdat er volgens mij geen adders of andere slangen voorkomen in de gebieden waar hij de laatste tijd had gewerkt. En ik heb tijdens het werk ook niets gemerkt pas de volgende ochtend en kon toen absoluut geen gaatjes of enige anders uitwendig letsel aan zijn pootje ontdekken. Hij gaf toen ik het ontdekte allen pijn aan, flinke pijn.
En twee dagen later, ondanks direct aan de max anitbiotica (ook interveneus) was het feitelijk al onomkeerbaar ...
Vandaag is het een week geleden dat ik hem heb laten inslapen. Ik heb afgelopen week wel van alles gedaan (moet wel het schapenwerk gaat door) maar kan me nauwelijks herinneren wat ik wanneer heb gedaan. Ik zit steeds te piekeren over HOE dit nu kon ? en wat het geweest is en wat nu voor de toekomst? En wat als ik zondag al direct naar de DA was gegaan hoe was het dan met dwan afgelopen ..... Van de laatste gedachte wordt ik wel paniekerig en verdrietig .... al denk ik inmiddels dat het niets had uitgemaakt omdat je toch niet direct de hele poot eraf haalt.
De werkhonden hier verzwikken wel eens een pootje, of lopen een doortje op en dat betekent niet direct dood. Ze lopen even mank ik verzorg het pootje goed en houd het goed schoon en in een paar dagen is het over. Krijgen ze een ontsteking die niet over gaat en een paar dagen (heeft dwan als jonge hond gehad) dan is het moment daar om naar de DA te gaan voor antibiotica etc.
Ik mis hem natuurlijk, het is hier rustig, niet meer mijn waakhond met zijn zware woef-woef-woef (altijd 3 keer en dan weer stil) s'nachts als hij iets hoorde dat niet gewoon was, niet meer mijn neuroot die van hot naar her vliegt en rent en overal en nergens tegelijkertijd wil zijn. Niet meer het zwarte koppie dat me van onder het bankje aankijkt "gaan we?". Niet meer het hondje dat zicht tegen me aanvleit zonder zich op te dringen (daar heb ik Tynn al voor
)en met zijn koppie omhoog tegen mijn been aan gaat zitten voor een aai.
Ik hoef ook niet meer op te letten dat hij vreemden, kinderen, even bijt (nipt) of gevaarlijk gromt en opspringt in zijn bench in de auto als er een onbekende iets in de auto komt pakken.
Op de wandeling hoef ik ook niet meer zo op te letten. Dwan had veel leiding nodig en rende(hij was supersnel) altijd vooruit ri. "gevaar", wat ik niet zo handig vond
.
Tja me knulletje, hij heeft best een bewogen leven gehad en was nu eindelijk, de laatste anderhalf jaar, in wat rustiger vaarwater, kwam meer tot zichzelf, ging steeds beter met me samenwerken ipv zich afsluiten en zelf maar wat doen. Ik kon ook steeds beter met hem omgaan, liet hem in het werk meer vrijheid en stelde geen hoge eisen maar wachtte wat meer af wat hij te bieden had..... En dan verbaasde hij me de laatste tijd meer en meer ....
Dag knul ik heb veel van je geleerd.
