Nu maar eens een reactie van mij via Bp.
De afgelopen week erg met Do meegeleeft. Hoorde natuurlijk het verhaal van Erwin en zijn zorgen en dan begint er zo'n scheurend gevoel bij mij persoontje
Ik wil Do troosten maar kan het gewoon niet
Het is oneerlijk om haar troostende woorden toe te spelen terwijl het er niet goed uitzag. Natuurlijk weet je het pas zeker als er een diagnose is gesteld........
Gister de pathaloog aan de telefoon gehad en dan wordt de hoop op iets positiefs bijna 0%. Om het zeker te weten moesten we nog een dag langer geduld hebben en dan komt de uitslag.
Vanmiddag heel wat telefoontjes gepleegd (btw een heerlijk meewerkende UKG, maar niet heus
) en nog wat collega da aan de telefoon gehad. Ook wij geven niet zomaar op en waren vandaag opzoek naar een plek voor Lupa waar ze geholpen kan worden.
Wat willen we Do en Lupa graag helpen! Maar we zijn beperkt in ons menszijn en, helaas in dit soort gevallen, god niet