Ik heb ervaring met zowel Utrecht als ook met de Ottenhorst. En ook met Dierenkliniek Emmeloord.
Ik vind dat ze mij (nou ja, mij... Stig dan) niet leuk en begripvol behandeld hebben in Utrecht. Hij werd daar veel te veel bekeken alsof hij weer een interesant medisch object was. Met name omdat hij Maligne Lymfoom in de nieren had, wat maar bij (ongeveer) 1 op de 50 katten voorkomt (van de katten die Maligne Lymfoom krijgen) en die maar een overlevingskans van 15-20% hebben (bij de 'gewone' variant hebben ze een kans van 50-60%).
Ook vond ik dat er met de daar voorgestelde behandeling teveel naar de medische kant gekeken werd, en te weinig naar het dier zelf.
Via via ben ik diezelfde week nog bij Dr. Johan de Vos van de Ottenhorst terecht gekomen. Was voor mij 3 uur heen rijden, en ook weer 3 uur terug. En ik kan zeggen, wat was het dubbel en dwars waard, en zou het weer doen als het nodig is.
Hij mag zichzelf geen oncoloog noemen, want zo'n titel krijg je dacht ik alleen als je er ook daadwerkelijk op promoveert ofzo (ben niet zo thuis daarin). Maar hij is zeker heeel kundig en ervaren en heeft een aantal jaar geleden als enige arts uit Europa meegewerkt aan de ontwikkeling van een medicijn tegen snel delende cellen (wat kanker tenslotte is) in Amerika. Hij heeft dat medicijn ook aan Stig gegeven die er vrijwel direkt van opknapte. Ook stelde hij voor Stig chemobehandeling voor waar ik persoonlijk ook nogal huiverig voor was ivm de bijwerkingen. Hij heeft mij verzekerd dat Stig (en nu spreek ik even specifiek voor katten) daar niet half zoveel last van hebben als mensen.
Geen last van de darmen, geen last van haar uitval, niet hele dagen ziek, etc. Wél hoge kosten :-\
Ik heb er even over nagedacht en besloten met Stig het behandeltraject in te gaan, omdat ik hem op dat moment nog 'te goed' vond om em dan maar te laten inslapen. Gelukkig konden die behandelingen in Emmeloord, wat 'nog maar' een uur rijden was (elke week).
En inderdaad, Stig heeft vrijwel geen last gehad van de bijwerkingen. De eerste dag was hij altijd was slapjes en lusteloos, maar dat was vaak de volgende dag al helemaal weggetrokken en was hij m'n vertrouwde ventje. Hij kreeg preventief Primperid tegen de misselijkheid, maar ik heb nooit de indruk gehad dat hij echt heel misselijk was of geen eetlust had, dus op den duur hebben we die dosering dus ook afgebouwd.
Wat voor Stig nog het ergste was, is dat hij altijd de eerste 4 dagen na de behandeling in z'n eentje op de kattenkamer moest blijven, omdat z'n lichaam in die periode nog (giftige) afvalstoffen uitscheidde die weer gevaarlijk voor mensen en dieren waren.
Afgezien daarvan heb ik echt niet opvallend nadelige dingen bij hem bespeurd.
Ik wist van te voren dat hij een venijnige vorm van kanker had die moeilijk te bestrijden was, en dat is ook gebleken toen hij in 5 dagen tijd door m'n vingers heen glipte wegens mega-uitzaaingen opeens. Het heeft in zijn geval dus niet mogen baten, maar het was een risico wat ik van te voren wist. Mocht 1 van m'n andere katten ooit weer met chemo behandeld moeten worden, dan zou ik het weer doen (maar niet in Utrecht).
Enige voorwaarde is dat ze van te voren al een grotere overlevingskans moeten hebben (ook ivm de kosten die er aan vast zitten, hoe lullig het ook klinkt...).
)
