[Deesje]

Ik ga hem even hier in de groep gooien want wij weten het even niet meer.....

Tuwi, thai ridgeback van ruim 11,5 jaar heeft al lang, heel lang, een gek hoestje... daar hebben meerdere dierenartsen naar gekeken, bloed getest, vanalles wat en is tot dit jaar nooit iets uitgekomen. Tot dit jaar, of eigenlijk september/oktober 2019 hadden we ook geen reden om verder te zoeken, hij was topfit en had geen problemen met lange wandelingen, rennen...
Vorig jaar augustus is Kito overleden nadat zijn hartfalen bij klepprobleem twee keer tot een decompensatie geleid heeft en we voor hem (en voor ons) grenzen hebben gesteld aan wat leefbaar was. Daarna hebben we besloten Tuwi toch ook even goed door de molen te halen, echo, bloed en ontlasting (beiden incl hartworm).

Resultaat is een zeer lichte ruis, met een toch wel forse mitralisdegeneratie met vergroot linkeratrium (wel goede flow), tevens ligt zijn hart gedraaid in de borstkas (dat blijkt af en toe zo te zijn). Thoraxfoto toonde een iets vreemd beeld waarvoor geen duidelijke verklaring was, aansluitend 6 weken later keel/trachea verder op de foto gezet en nogmaals thoraxfoto gemaakt. Zelfde beeld en geen bijzonderheden aan trachea/keel te zien. Ook bij palpatie door internist en cardioloog over keel/halszone geen afwijkende bevindingen.

De cardioloog/longarts denkt aan mogelijk bronchitis-achtig beeld, of evt toch na verder overleg ook larynxparalyse (ik vroeg of de gedraaide positie van het hart in combinatie met vergroot linker atrium een inwerking op de n laryngeus recurrens kon hebben - die loopt vanuit de keel als aftakking van de n vagus om de aortaboog heen en dan terug om de larynx/keel te innerveren) met als gevolg uitval en stembandproblematiek, hier kon ze niet echt verder op in gaan/was te onbekend)

Nu het warmer wordt neemt zijn kuch/hoest (schrapend, kokhalsneiging) toe, tevens kost zijn inspiratie (fors) meer moeite in rust, en bij inspanning hoor je hem 'ratelen'/rochelen (bij inademing).

De cardioloog/longarts stelde voor ofwel een bronchoscopie met lavage (spoelsel) en/of een MRI of CT, de lavage zou spoelsel met cellen uit longen kunnen voortbrengen maar is ook niet zeker (en scopie toont natuurlijk ook keel/stembanden enz). Voor beiden moet Tuwi met zijn hartklepprobleem onder narcose.... tot dit moment waren zijn klachten te beperkt om voor deze (onzeker of het iets zou opleveren) opties te kiezen.

Maar nu, moeten we iets doen... en ik weet het niet zo goed... ik zou eventueel een scopie willen laten doen met de mogelijkheid direct een ingreep als blijkt dat dat nodig is bij stembandparalyse. Is er een goede specialist op dit gebied? (ik las dat de wagenrenk goede recensies had?) Zijn er zaken die ik over het hoofd zie?

Hartworm is zowel in bloed als ontlasting getest (en negatief), en bij hartfalen vind ik de narcose echt wel spannend, maar zo verder is ook niet echt meer een optie.

[MillyMol]

Poeh, wat heb je al veel gedaan om te achterhalen wat de oorzaak van Tuwi’s probleem is zodat je hem kunt helpen.

Ik heb denk ik geen medisch relevant advies voor je, anders dan dat zijn ernstige mitralisklepdegeneratie op zichzelf wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van zijn klachten, of dit nu komt door een verdrukking / verlamming van de n. recurrens, of door iets van een ‘backward failure’ van het hart. Een nauwelijks hoorbare ruis is bij vergevorderd hartfalen een slechter teken dan een goed hoorbare ruis. Het betekent namelijk vaak dat er niet zo veel flow meer mogelijk is langs de kleppen. In rust misschien wel, maar bij inspanning niet meer. En als het linker atrium verdikt is, dan is er toch al langere tijd behoorlijk wat pompkracht nodig geweest om het bloed lang die kleppen te stuwen. De kans dat er dan sprake is van pulmonale hypertensie is niet ondenkbaar. En dat kan best leiden tot dat kuchje.

Ik denk dat je goed moet overwegen waar je hem het meest mee helpt, gezien zijn aandoening(en) en zijn leeftijd. Gezien zijn ras is hij hoogbejaard. De kans dat hij niet meer wakker wordt uit de narcose is zeer reëel. Wil je dat? Voegt het iets toe om te weten wat hij precies mankeert? Of is het misschien beter om de winter van zijn leven zo comfortabel mogelijk te maken zonder dat precies te weten, en te handelen op basis van het klinisch beeld?

Het beantwoorden van die vragen helpt je misschien bij het nemen van de voor Tuwi juiste beslissing, wat die ook moge zijn. Daar wens ik je sterkte bij.

[Deesje]

Thanks, we hebben echter met de cardioloog bekeken en de kans dat dit kuchje cardiaal is lijkt niet zo groot. Vooral omdat in de echo alleen backflow in linker atrium is, de output zonder medicatie nog prima was en er geen pulmonale hypertensie lijkt te bestaan. Daarnaast zijn er nog nooit tekenen van oedeem of andere stuwingsproblematiek geweest, is de lever zonder problemen en zijn conditie te goed. De ruis is door 2 andere artsen niet gehoord (in oktober 2019 topfit verklaard omdat er een verzoek tot inzetten als dekreu was) en klepproblematiek dus enkel gevonden omdat we op zoek waren naar wat het iets afwijkende thoraxbeeld kon verklaren.

Inmiddels echter lijkt het hem meer in de weg te zitten, en als het een parese van de larynx is (en inderdaad met een vergroot linker atrium en tevens zijn gedraaide positie van het hart waarschijnlijk daardoor de recurrenscompressie), moeten we hem dan nu laten aanhobbelen met benauwdheid? Of moeten we het risico nemen en de kans hebben dat hij met fors betere levenskwaliteit met een hechtinkje vooruit kan.... dat we in ieder geval weten waar we mee dealen, en wat we kunnen en moeten verwachten... het lijkt ook niet eerlijk om nu maar te zien waar het schip strand

[Kaio]

Best lastig die 2 problemen tegenlijk.
Nou kan ik al je medische termen niet geheel volgen, maar begrijp eruit dat zijn hartafwijking tot maar weinig klachten lijdt en dat zijn hoest benauwdheid waarschijnlijk van larynxparalyse moet afkomen.
Nu hebben we hier ook beide gehad, Kaio stembandverlamming, Maci hartfalen.
Het klonk anders.

Bij Kaio ontwikkelde het zich door de jaren heen (achteraf), inderdaad af en toe wat keelschrapen. ook juist in rust als ie op zijn zij lag bijv. Dat werd steeds erger , inderdaad schrapen en zo een beetje kokhalzen erbij. Later kwam inderdaad moeite met inspanning erbij, alsof ie door een rietje moest ademhalen. Ik vond het stemband problemen, da 1 hart.
Nou nadat door specialist geen hartprobleem werd vastgesteld, was de conclusie op grond van de symptomen dat ie larynxparalyse moest hebben. Kan door verschillende dingen komen, daarvoor moet hij inderdaad het luchtpijp onderzoek doen (in geval van operabel dan doen ze dat dan ook meteen), maar dat werd ons wel afgeraden gezien zijn leeftijd (12) en gezien dat het best een heftige operatie is, het is niet helaas even een hechtinkje. Blijkbaar zitten er best wat risico's aan vast en een behoorlijke hersteltijd. Daarnaast kan het zo zijn dat ze bij drinken doordat de stembanden niet geheel meer sluiten zich vaak verslikken wat weer longontstekingen kan veroorzaken. Dat is wat toendertijd werd verteld, en wij hebben er voor gekozen om er niks aan te doen ook gezien zijn leeftijd.
Maci had echt een ander soort hoesten, dat kwam plots op. En het klonk vanuit dieper. Ook vochtiger, ik weet niet hoe ik dat moet omschrijven. Maar goed aangezien ie toen haast 13 was (en ook al veel andere ouderdoms problemen had) hebben we alleen medicatief behandeld zonder veel onderzoeken. Hij is er dus uiteindelijk ook aan overleden.
Helaas bij beide aandoeningen komen de honden in ademnood. Zuurstof te kort. En het wordt steeds erger. En zeker zomerse temperaturen doen er geen goed aan.

Het is voor jullie nu een heel moeilijke keuze. Het is een afweging maken van ga ik er wat aan doen, wat zijn de risico's , wat als het toch van het hart komt, voegt het iets toe om alles precies te weten, voegt de operatie iets toe aan kwaliteit? Hoeveel kwalitatieve kwantiteit voegt het dan uiteindelijk toe vs het niks doen? En inderdaad het mogelijk niet meer onder narcose uit komen. Maar ook wat willen jullie, wat voelen jullie? Wat is zijn gehele gezondheidstatus.

Ik wens jullie heel veel stekte met jullie beslissing en met Tuwi. Dit is altijd zo moeilijk.

[Angelique]

Ik kan je de Kompaan aanbevelen. Die bekijken met een lichte roes of er daadwerkelijk sprake is van een LP en dan kan hij aansluitend geopereerd worden. De chirurg die daar de operatie doet is zeer ervaren. Daarbij zullen ze je eerlijk adviseren of het allemaal wel haalbaar is. Operatie is een kostbare aangelegenheid en moet wel lonend zijn qua levensverwachting.

Een kleine zelftest is te doen door te kijken wat de lichaamstemperatuur doet als zijn klachten verergeren. Doordat hij zijn warmte door hijgen moeilijk kwijt kan loopt de lichaamstemperatuur op, hierdoor wil hij nog meer hijgen en zwellen de stembanden op waardoor hij het nog benauwder krijgt. Dit is dus een neerwaartse spiraal die je moet doorbreken door de hond te koelen cq zo koel mogelijk te houden op warme dagen. Dat oplopen van de temperatuur bij LP kan vrij snel tot een oververhitting leiden en is dus niet iets om te onderschatten.

[Angelique]

Aan laten hobbelen met benauwdheid is eigenlijk geen eerlijke optie. Er komt een moment dat de hond ernstig in de problemen komt en dan kom je in een hele nare situatie terecht.
Het minste wat je kan doen is middels een scopie laten vaststellen dat het idd om een Lp gaat en dan kun je ervoor kiezen, als je niet wil opereren, om met een door cortisonen naar huis te gaan die op lastige momenten ingezet kunnen worden om de zwelling te verminderen en zo dus ook de benauwdheid.

[Eef+Stippels]

Pfff... jeetje wat moeilijk

Hoe is Tuwi over het algemeen met onderzoeken?
Vindt hij die een beetje te doen?

En denkt de cardioloog dat hij veilig onder narcose kan?

Als je zegt dat zo verder geen optie is, bedoel je dan dat hij momenteel geen goed leven heeft?

En hoe is zijn gezondheid verder?

Er weegt zoveel mee.
Sterkte met beslissen

[Deesje]

eigenlijk is hij nog heel fit.... vindt niet alleen ik maar de cardioloog ook (gelukkig)
sinds dit seizoen echter merken we dat de ademhaling meer in de weg zit, maar hij doseert goed..

hij wandelt prima 15 kilometer of meer, heeft een rustige ademfrequentie (maar dus wel met meer ademarbeid), daagt puppenpuber hier bijna dagelijks zelf uit tot spel, jaagt hem buiten (ook eigen initiatief) ook regelmatig achterna en doseert verder goed. Hij is vrolijk en blij, eet goed, slaapt een beetje meer maar gezien de leeftijd vind ik dat niet vreemd.

alleen bij onze andere thai ridgeback hebben we gezien hoe het ogenschijnlijk beter kan lijken dan dat het is.. die ging ook prima, tot hij decompenseerde en toen (gelukkig) in korte tijd - 6 maanden - de mist in ging. maar zijn laatste dag wandelde hij 5 km (als normaal), waarna hij wel 23 uur moest slapen met een hf van >200 en ademfrequentie van >50 (laatste dag). Dus we zijn iets 'voorzichtiger' of beter oplettender want juist omdat het hele lijf eigenlijk nog topfit is (okt 2019 HD fotos perfect, volledige wervelkolom prachtig, bloedwaarden super).. en toen bleek die mitralisklep toch wel beroerd te zijn (wat de cardioloog ook niet echt verwacht had).

maar ik wil hem niet met benauwdheid laten lopen als er een kans is dat we zijn kwaliteit van leven aanzienlijk kunnen verbeteren als blijkt dat het larynxparalyse is, de cardioloog beschrijft het risico van narcose... dat weten we... dat maakt het zo moeilijk.

Vetmedin zijn we gestart omdat uit onderzoek blijkt dat de symptoomvrije levensduur daarmee aanzienlijk verlengd kan worden.. ik heb het idee dat hij op iets minder vetmedin beter gaat dan iets meer (volgens cardioloog kan dat niet), en vraag me dan toch af zorgt de positie van zijn hart met de vergrootte boezem voor de klachten??? dus op zijn minst kijken of het een larynxparalyse is ;ijkt ons handig.. maar als hij dan onder zeil is... dan wil ik ook kunnen doorpakken als dat zinvol is.

hij is prima bij de onderzoeken, niet happy maar met mij erbij kunnen we alle fotos, echo enz zonder roes doen zonder problemen..

[Eef+Stippels]

Ik weet niet of het kan dat hij het op minder Vetmedin beter doet (ik zag/zie bij mijn meisje geen enkel verschil met Cardisure, ook pimobendan), maar als jij dat wel ziet, dan zou ik nogmaals over de dosis overleggen, want jij hebt er het meeste zicht op.

Wat ik me zit af te vragen, is het een idee om furosemide te gaan geven en te kijken of dat helpt tegen de benauwdheid?

Fijn dat hij verder zo goed te pas is