Heel herkenbaar! Als halve husky verstond onze Scotch de kunst van het Oost-Indisch doof zijn toch al als geen ander, maar een jaar of 1,5 geleden moest ik constateren dat hij toch écht oprecht doof werd. En inderdaad, meer slapen, anders eten (qua rauw wil hij alleen nog kalkoennek, en soms kan ik er wat gesneden kipfilet in krijgen als ik het meng met gekookte kipfilet uit blik, dus hij krijgt nu, afhankelijk van zijn zeer wisselende voorkeuren, graanvrije brok, goede kwaliteit blikvoer en kalkoennek en stukjes gedroogde kippennek). Gelukkig wil hij nog wel steeds mee wandelen, maar omdat hij doof is, hou ik goed in de gaten dat hij niet te ver op de rest achterblijft. Er is hier niet veel verkeer (tien auto's op een dag is reteveel), maar het zal je gebeuren dat de chauffeur denkt dat die hond de auto wel hoort en dus wel op tijd aan de kant zal gaan.
Meneer Anne heeft afgelopen zomer ook weleens gehad dat Scotch zo ver was achtergebleven dat hij gewoon was omgedraaid en terug naar huis was gelopen. Ik keek toevallig uit het raam en zag dat er een auto voor hem moest stoppen pal voor ons huis (Scotch had onze oprit gemist).
Ik geloof dat meneer Anne's oren nog steeds toeteren van de toelichting die ik hem toen heb verstrekt.
Het is confronterend, absoluut. Scotch is nu 15 jaar en bijna 4 maanden, is niet helemaal dement maar wel aardig van het padje soms, en ik zal al blij en gelukkig zijn als we hem nog 1 zomer bij ons mogen hebben. Anderzijds heeft de ouderdom hem ook aanhankelijker gemaakt. Zijn husky-genen maakten hem altijd vrij, ahum, zelfstandig, maar tegenwoordig zoekt hij me veel meer op. Als ik op de grond voor de kachel zit om die aan te steken, komt hij vaak naast me staan, kijken wat vrouwtje nu weer uitspookt, en dan knuffelen we even en krijgt ik een lebber over m'n neus. Dat maakt oude honden wel heel aandoenlijk, vind ik, die extra genegenheid.
)
