Het gaat niet goed met Buffy
Ze blijft pijn houden. En ze gaat nog slechter lopen. Eerst mankte ze 'gewoon'. Nu draait ook haar hele bekken mee tijdens het manken. Je mag ook niet aan haar komen. Aaien, kriebelen strelen mag dus niet meer. Wel komt ze op schoot liggen. Maar dan moet je doodstil blijven zitten, anders gaat ze grommen en blazen en springt ze van schoot.
Tijdens het zitten en liggen zie je dat ze haar achterpoten zo draait dat die ontlast worden.
We moeten gaan beslissen. Maar hoe je beslis je. Wilde dat ik dit niet met mijn gevoel moest doen. Dan wist ik het wel. Als het meiske me aankijkt, kijkt een frisse blik mij aan. Haar velletje glanst. Ze wast zichzelf nog. En heeft zelf besloten dat ze geen maagtabletten meer nodig heeft. Ze eet ze gewoon niet op. Maar ze eet wel haar voer. En kotst dit ook niet meer uit.
Hoe lang moet ik haar nog zo laten lopen. Is dit al lijden? of ben ik nu veel en veel te vroeg. Mij lijkt het dat ze stikt van de pijn. Maar toch gewoon maar doorgaat. Hoe eerlijk is het nog om dit voort te laten duren?
Ik heb nog nooit een knoop als deze door hoeven hakken. Ik weet het altijd zo goed voor anderen. Maar nu het mezelf betreft...