[Femke]

houden zo meid!! Ik blijf doorduimen dat snuf een hele oude, wiebelige dame mag worden

[wenne]

Ik blijf doorduimen dat snuf een hele oude, wiebelige dame mag worden

Dat vind ik een heel mooi streefdoel Ik duim verder mee!

[Femke]

hoe is 't met de wiebeldame?

[Nelly]

Ik duim ook mee hoor! En nogmaals,Tim heeft ook nog een aantal jaren doorgewiebeld, al had zijn wiebelen ook een andere oorzaak.

[Lizzy]

Nou, ze wiebelt nog steeds. Ze eet nog steeds wel wat en volgens mij doen de Fortekor pilletjes haar goed. Evenals de Solidago. Maar, ik vind haar vacht echt heel slecht. Heel droog en schilferig en vaal en fluffy. Niet goed. Ze gilt ook nog steeds en dat lijkt ook weer erger te worden. Ze is onrustig en eigenlijk is niks goed. Zit ze op de grond, wil ze op de trap. Aangezien ze daar zelf niet meer op kan lopen, moet ik haar helpen. Zit ze op de trap, wil ze er af. Kan ze niet, dus moet ik haar helpen. Dan wil ze naar de hal. En aangezien dat haar eten daar staat, zit de deur dicht (vanwege de honden). Dus, door open, Snuf erin. Zit ze in de hal, wil ze direct weer uit de hal (naar de woonkamer). Zit ze in de woonkamer, wil ze naar buiten. Moet ik haar helpen want ze gaat zelf niet meer door het kattenluik. Zit ze buiten, wil ze weer naar binnen. En als ik niet direct op haar klagelijke toontje reageer, dan gaat ze gillen. Dus zo loop ik continue de kat achterna en eerlijk gezegd word ik er ook wel eens een beetje moe van...... .

[sylvia]

Lijkt wel dementie, misschien moet je daar ook wat homeopatisch voor geven Liz, het is mij met mijn Shih tzu toen ook opgevallen dat de dementie harder lijkt toe te slaan als er lichaamlijk iets achteruit gaat, als of ze dan een bepaalde energie voor het lichaam nodig hebben en dat aan de geestelijke kant moeten laten vallen.

[Lizzy]

Ja, krijgt ze ook maar het lijkt niet te helpen... Soms vraag ik me ook echt af of het dementie is. Ik krijg eerder de indruk dat het onrust is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel. Ze voelt zich (voglens mij) gewoon niet echt lekker/goed.

[Femke]

Ja, krijgt ze ook maar het lijkt niet te helpen... Soms vraag ik me ook echt af of het dementie is. Ik krijg eerder de indruk dat het onrust is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel. Ze voelt zich (voglens mij) gewoon niet echt lekker/goed.

als je nou eens met een bach aan de gang gaat? Tis natuurlijk niet niks allemaal, voor zo'n ouwetje...

[sylvia]

Ja, krijgt ze ook maar het lijkt niet te helpen... Soms vraag ik me ook echt af of het dementie is. Ik krijg eerder de indruk dat het onrust is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel. Ze voelt zich (voglens mij) gewoon niet echt lekker/goed.

Ja dat kan ook , dat ze haar draai niet kan vinden ofzo, dan zou je iets moeten geven om te relaxen (een bakje wiet ipv kattengras ofzo hahahaha)

[Nelly]

Je zou denken dat ze toch ergens pijn heeft en door steeds ergens anders te willen zijn probeert om er vanaf te komen.

[Lizzy]

Ik weet niet of ze pijn heeft... (we zijn natuurlijk ook al -tig keer naar de DA geweest en er is verder niks te vinden). Als ze pijn zou hebben, zou ze dan nog eten? Misschien moeten we anders toch maar pijnstillers proberen.... (die zijn overigens weer slecht voor haar nieren en daarom hebben we daar vanaf gezien, de DA en wij).

Overigens...., ik moet echt heel eerlijk bekennen dat ik er zo langzamerhand echt helemaal gek van word.... Ik ben al de hele ochtend bezig om haar van hot naar her te slepen. Van de hal naar buiten naar de kamer terug naar de hal en ze doet niks zelf meer. Als ze naar buiten wil dan gaat ze gewoon voor de deur zitten bleren.... Als ze naar binnen wil: idem dito. Als ze de trap op wil: gillen. Als ze eraf wil (en dat wil ze 1 seconde later): gillen.

Ik weet het, het klinkt echt afschuwelijk maar zo langzamerhand zijn er momenten dat ik het niet heel erg zou vinden als ze dood gaat... Ik schaam me wel voor die gevoelens.... Maar het vliegt me soms echt naar mijn strot....

[sylvia]

Je hoeft je voor die gevoelens niet te schamen hoor Liz, die zijn namelijk heel normaal. Als ik dit zo lees zou je misschien ook eens moeten denken of dit nog wel een katwaardig bestaan is. Ik heb met Sheba toen ook ooit die beslissing moeten nemen , zij was lichamelijk nog in topconditie alleen geestelijk niet meer, dit is andersom , maar ik vraag me af of snuf ook nog wel zo veel plezier beleeft aan haar leven, dit gedrag geeft duidelijk aan dat ze het ook niet echt heel erg naar haar zin heeft.
Succes meid, en geloof me neem jezelf niets kwalijk.

[Ster]

Nee, je hoeft je daar idd echt niet voor te schamen! en ik vind het reuze knap dat je het zo verwoordt. Ik heb zelf enkele jaren terug ook mijn kat in laten slapen, die blind en dement was en kanker had. Ze had zoveel aandacht en verzorging nodig, en had veel last van angsten, mauwde me snachts doorlopend wakker, dat ik er af en toe echt zat van had. De beslissing om haar te laten inslapen was wel dubbel, aan de ene kant vond het geen katwaardig bestaan meer, aan de andere kant vond ik het voor mezelf erg belastend worden. Ik heb het wel echt een moeilijk besluit gevonden en nog steeds een beetje, of ik het niet teveel voor mezelf heb gedaan zeg maar. Maar goed, t ging niet over 1 nacht ijs, ben er 3/4 jaar mee bezig geweest. In overleg met mijn DA heeft ze voor haar euthanasie een of ander paardemiddel gehad, waardoor het een week of 6 een stuk beter met haar ging en we nog even van elkaar hebben kunnen genieten. Das voor mij wel echt belangrijk geweest en voor haar misschien ook wel. Onze katten zijn natuurlijk huiskatten, maar in de natuur krijgen dit soort ziektebeelden de kans niet eens om op te duiken, want ver daarvoor hebben ze het al niet meer gered. Zucht, wat een lastig onderwerp. Sterkte hoor!

[Borke]

Ik weet het, het klinkt echt afschuwelijk maar zo langzamerhand zijn er momenten dat ik het niet heel erg zou vinden als ze dood gaat... Ik schaam me wel voor die gevoelens....

Ach Lizzy, daar hoef je je toch niet voor te schamen, er verdriet over hebben ja, maar schamen?!
Weeet je, het zou best kunnen dat Snuf zelf er ook zo over denkt, had je daar al eens aan gedacht?

Wij hadden het toen ook met onze huiskat van 16 jaar, alweer 9 jaar geleden, maar ik herinner het alsof het gisteren was (de kanker was teruggekomen na zijn operatie 1.5 jaar daarvoor). We hebben hem toen eens een paar dagen helemaal met rust gelaten. Dus niet meer geprobeerd of hji wilde eten of bij ons wilde zitten, gewoon pure privacy. Hij trok zich helemaal terug in zijn schulp in een kattenmandje. De andere katten reageerden niet eens meer op hem (en hij was altijd de baas in huis).
Ik heb toen op vrijdagmiddag de dierenarts aan huis voor hem besteld voor de maandag erna, zodat we in het weekend aan het idee konden wennen.
Nadat ik heb opgehangen, heb ik zitten brullen van verdriet en wat doet die malle kat, hij komt ervoor naar beneden. Toen hebben we hem het hele weekend volgepropt met gistsnoepjes (het enige wat hij nog wilde eten) en is hij maandag waardig vertrokken. Sectie wees later uit dat hij helemaal verkankert was, dus het was een goede beslissing.

Wat ik dus wil zeggen is dit, als je alles al gedaan hebt en ik geloof dat dat zo is.
Kijk dan naar de kat zelf, kijk naar hoe de andere dieren reageren en vraag je af wat voor Snuf het beste is?

[Lizzy]

Nou ja, ik ben wel blij met jullie berichtjes.... Ik voel me namelijk echt afschuwelijk. Tenslotte dien je ook van je dieren te houden in moeilijke tijden... als ze ziek en oud worden.... Je hoort dan met liefde voor ze te zorgen. Toch? Nou, dat gaat me dus echt moeilijk af. Ik merk dat ik me vaak aan haar irriteer. Ik ben raak kribbig. Natuurlijk reageer ik dat niet op haar af ofzo en doen we ook niet lelijk tegen haar. Maar ik vind het wel zielig. Tenslotte is ze 18 jaar lang de leukste kat van de wereld geweest! En dat is tevens de reden dat ik vind dat we ook alles voor haar over moeten hebben. Pfff, zoveel tegenstrijdige gevoelens... We doen echt ons best voor haar, maar ze is niet tevreden. Ze heeft het ergens niet naar haar zin. En ik weet gewoonweg niet meer waardoor.... En dat maakt me ook wel moedeloos. Morgen moeten we toch met Brutus naar de DA (ik laat toch zijn voorpootjes nakijken). Dan ga ik er weer met hem over praten. Misschien dat we pijnstillers kunnen proberen. Als ze dan ergens pijn heeft, dan zou dat minder moeten worden en gaat ze zich misschien lekkerder voelen..... Als dat niet helpt moeten we misschien gaan kijken of er iets als prozac voor katten is? En anders vrees ik dat we een serieus gesprek met de DA moeten gaan hebben.... Weet je, als ze kanker zou hebben dan zou voor mij de situatie anders zijn. Want dan kun je er wel vanuit gaan dat je kat echt ziek is of pijn heeft. En dat gevoel heb ik dus nu niet met Snuf. Ja OK, haar nieren doen het niet goed meer. Maar daar kan ze nog wel even mee vooruit met solidago en fortekor. Denk ik. En ze heeft natuurlijk die rare zenuwziekte gehad, maar ook daar is ze weer 90% van opgeknapt. Dus al met al snap ik gewoon niet waarom ze zich zo rot voelt