Super Lizzy!
Mijn argument om niet verder te kijken is eigenlijk het omgekeerde, nl. niet dat het niet uitmaakt omdat de genen van generaties terug geen invloed meer zouden hebben, maar juist omdat je hoe dan ook met die genen van vroeger blijft zitten. En die honden zijn vaak allang dood. En de eigenaren niet te vinden. In mijn geval heb ik geprobeerd informatie over de voorouders van onze lijn te vinden, ondoenlijk. Mensen weten het niet meer, ja, het was een gezellige leuke hond, maar verder weten ze er niet veel over te vertellen, de fokker van de oorsponkelijke lijn is volledig uit het zicht verdwenen enz. En ja, dan kan ik wel naar een stamboom gaan zitten staren en misschien staat er ook nog een uitslag van een test of show op, maar wat ben ik daarmee? Niets. Vind ik. Een hond moet je echt wel kennen en zien en meemaken in verschillende contexten wil je er echt iets over kunnen zeggen. Vind ik. En idd, je komt telkens bij het groepje foundationhonden terecht. In geval van de malamute gaat dat zeer waarschijnlijk over iets minder dan 20 honden, waarvan enkele nog gerelateerd waren ook, als ik mijn research goed gedaan heb, dat weet ik niet helemaal zeker. Maar goed, op dat hele kleine groepje honden is dus de hele populatie gebaseerd. Tenzij er soms hier en daar vanaf de zijlijn wat nieuw bloed bijgekomen is. Maar dan nog. En hoezo zouden die eerdere genen geen invloed meer hebben? Ik geloof daar helemaal niets van. Ook geloof ik niet dat de genen altijd maar hetzelfde blijven, hoor, maar ik geloof dus dat we eigenlijk nauwelijks weten hoe het allemaal precies werkt. Ik denk dat ieder ras dat op zo'n klein pakketje genen gebaseerd is en waarna geselecteerd is op dingen die soms allesbehalve met gezondheid te maken hebben, en heel belangrijk, misschien wel het belangrijkste, die een soort leven hebben geleid wat in mijn ogen soms totaal niet aansluit bij hun behoeften en capaciteiten op allerlei verschillende vlakken (want volgens mij heeft dat vooral veel invloed op de evolutie van genen), gedoemd is te mislukken. Ook de malamute ja. Zo niet nu, dan wel over tig jaren. Maar goed, wat je dan wel moet, hoe je het dan wel goed doet, als je perse binnen een ras wilt blijven, ik weet het echt niet. En zelfs al ga je er iets anders inkruisen, dan nog, geen idee of dat dan een lange termijn oplossing is. En ik kan dit alles niet onderbouwen met stapels literatuur of wetenschappelijke kennis. Dus of het een goed argument is weet ik niet. En ik kan me afvragen waarom ik me dan eigenlijk zelf met het fokken van honden inlaat. Tja, omdat ik het leuk vind (of ben gaan vinden). Uiteindelijk is dat voor mij toch echt de enige reden. En wij kijken 'gewoon' naar het overall presteren van een hond, naar het karakter, naar zijn eetlust, naar zijn omgang met verschillende situaties, naar zijn bouw, naar zijn mentale gesteldheid en elke hond heeft minder sterke en sterkere punten en telkens is het uiteindelijk een beslissing op basis van gevoel. En als we outcross willen fokken dan kopen we dus een pup en bij die selectie doen we niet al moeilijk. Omdat we geloven dat de ontwikkeling uiteindelijk voor een heel groot deel afhangt van de situatie waarin hij ontwikkelt. Tuurlijk moeten mams en paps stevig op de poten staan en opa en oma ook en dan geen inteelt, maar sterke lijnteelt mag nog wel (omdat ik dus geloof dat je daar hoe dan ook toch niet aan ontkomt met zo'n klein clubje basishonden in het verleden). Maar verder dan dat kijken we niet. Want mams en paps leren we uiteindelijk toch maar echt kennen als we er lange tijd mee omgaan en ze bezig zien in verschillende situaties en dat is praktisch niet altijd haalbaar. En die pup laten we dan opgroeien bij ons en die trainen we en die zetten we pas in in de fok als we er een goed genoeg gevoel bij hebben gekregen. En daar gaan geen tien jaren overheen hoor, dat wordt al vrij snel duidelijk. Maar goed, nogmaals, geen idee of wij goed bezig zijn. Wij zijn tot nu toe tevreden met onze populatie honden en voor ons is dat het belangrijkste.
) dan de 7de generatie vind ik wel geschoten zo.
Nu heb ik zelf mazzel gehad en is mijn enigste nakomeling uit die combi ondertussen de 14 al gepasseerd, maar in een onlangs gepubliceerde database bleek toch wel dat anderen minder fortuinlijk waren geweest en toch tegen hd en oogproblemen zijn opgelopen. Deze zelfde hond zou ik nu, om meerdere redenen die ik hier niet ga uiteenzetten, niet meer gebruiken (niet 1 hond uit die lijnen). Maar, op één nest na, ben ik tevreden met mijn "fokproducten" en of ik het leuk vind of niet, daar is deze hond en zijn voorouders natuurlijk ook debet aan, dus het is niet allemaal kommer en kwel en nog belangrijker...it takes two to tango.
