Vorige week, op naar het zh voor mn nieuwe heup, ik had er wel zin in, eindelijk pijnvrij
Na de operatie, ruggenprik, dacht ik nou dat valt niet tegen...
Op zaal gekomen begon de ellende..
Een klein uurtje erna stond de fysio er..
'Komt u maar uit bed mevrouw, probeer t maar'
He, huh...hoe dan?
Ging niet, het ging de hele dag niet..
Geen pijn in mn heup maar mijn hemel t gevoel of ze de spieren zo uitgerekt hadden dat ze naast m'n bed lagen.
Ik kan niet tegen morfine dus moest het met minder doen.
Nachtje mogen blijven, a night from hell, wat een pijn het heeft me veel tranen gekost.
Nachtdienst ging overleggen en ik kreeg een soort van cocktail via het infuus en zou er halverwege de nacht nog 1 krijgen.
Pijn was iets dragelijker en toen het erger werd vroeg ik om deel 2.
Helaas hadden ze besloten het bij die 1ne te houden
Eenmaal thuis begint t, revalideren, pillen, spuiten...fysio laat nog steeds op zich wachten
Pijn, ongemak, mega vocht vasthouden daardoor benen die lijken op die van een olifant..
En vooral...t ergste...afhankelijk zijn
Ik kan gewoon nog niet alles, bukken, omdraaien, mn been omhoog doen(hoog leggen, vocht, stijf), sokken en schoenen aandoen, het continu vragen om hulp enz enz
Ik wil zo graag maar t lukt me niet.
Zit me vreselijk te ergeren (aan mezelf, situatie ed), teleurgesteld, boos, chagrijnig..
Nu alleen thuis, beetje getracht op te ruimen, vergeet dat mn ene kruk er stond en uiteraard flikkert die op de grond..
Was opruimen, zonder krukken ff los staan en draai me om terwijl ik vergeet mn been te helpen om mee te draaien.
Ik stop er maar mee, merk dat ik in een negatieve spiraal zit
Teveel, te snel, te ongeduldig en zoveel frustratie..
Heel vaak denk ik, had ik t maar niet gedaan..
Maar t moet he....de fysio belde(vorige week was iedereen schijnbaar op vakantie) dus ze komt vanmiddag langs, ben beetje bang dat ze vind dat ik te weinig kan.
Ik ga t zien, doe braaf de oefeningen die ik mee heb gekregen van t ZH.
Maar de moed zakt me af en toe wel in mn schoenen( oh nee want die pas ik niet meer met dat vocht)..
Oke en nu moet ik ook wel sorry zeggen dat ik mn beklag hier neer zet.
Mn schouders eronder, op mn lippen bijten, tranen verbergen en weer gaan met die banaan
1 troost geen bloedprikken meer want zelfs daar ben ik niet geschikt voor....iig mn aders niet