Meneer Anne komt morgenavond, dus ik hoef het in elk geval niet alleen te doen. Betekent dat ik nog twee nachtjes met haar heb, in plaats van eentje.
Ik vind het extra moeilijk omdat Lupi nog best kwiek is en veel dingen wil. De buuf - haar lievelingsbuuf, die haar meteen in het hart sloot toen ze onze Loep leerde kennen en ik weet niet hoe vaak met haar heeft geapporteerd - kwam vanmiddag nog even langs, en Lupi stond net als de andere drie honden om haar heen te dansen voor snoepjes. Als er buiten iets te blaffen valt, doet Lupi gewoon mee. Dat maakt het zo onwerkelijk. Toen Scotch, Max en Laika gingen, waren ze echt op, dat kon je zien, ze gingen ineens hard achteruit en het was duidelijk dat het afscheid een zegen zou zijn. Maar met Lupi... Als ik af en toe naar haar kijk, denk ik: nah, die kan echt nog wel een paar jaar mee. Maar dan zie ik die buik (ze is in tien dagen 2 kilo aangekomen, ondanks dat ze minder at
), en ik heb de röntgenfoto's gezien, en dan weet ik dat het eind er toch echt aankomt.
Bedankt voor de lieve woorden allemaal. Ik dacht, nadat Laika in maart vorig jaar stierf, dat we nu toch wel een tijdje verschoond zouden blijven van verdriet, met vier relatief jonge honden. Man, wat is dit k*t...
Heel veel sterkte met het afscheid en de leegte die volgt. 
