[Lizzy]

Ik vind de 1,5 meter in winkels ed best fijn. Gewoon het besef dat je niet in iemands nek gaat staan hijgen. Mag van mij zo blijven.

Maar bij vrienden en familie? Vreselijk. Ja normaal is het niet zo erg. Maar dan is je beste vriendin ergens verdrietig om en sta je daar op 1,5 meter te hannesen. Dat is vreselijk. Dan heb je een dikke knuffel en een arm om je schouder nodig. Dan is het feit dat je niet bij elkaar mag komen zo’n enorme afbreuk aan wat je samen mens en vrienden maakt.
En toen wij ons grote nieuws aan mijn schoonouders vertelde en ze ons zo graag een dikke knuffel wilden geven (doen ze anders nooit, was een heel bijzonder, warm en intiem moment) en dat je dan tegelijkertijd ook de “oh jee, eng, spannend, mag niet” enz merkt. Ik vind dat echt heel erg.

En nee, de eenzaamheid waar over gesproken wordt is geen keuze. Als je alleenstaand bent, mag je gewoon al 2 jaar bij niemand anders in de buurt komen. Mensen hebben fysieke aanraking nodig, dat is een vaststaand feit. Het is vreselijk om dat te moeten missen, dat heeft verregaande gevolgen. Dus of mensen worden daar letterlijk ziek van, of ze overtreden de regels. En ik snap dat volledig!

Ik zeg daarom: in winkels en horeca enzo, graag een beetje afstand houden. Concerten ed, maakt mij niet uit, dat zijn dingen waar je bewust voor kan kiezen. In huiselijke sfeer: afschaffen die handel. Geef mensen hun leven terug.

Ja, dit is echt vreselijk

Ik snap dat jij met je zwangerschap dat niet doet, knuffelen (of misschien heb je een andere reden!), maar ik ben er dus mee gestopt, met die 1,5 meter met familie en goede vrienden. Tenzij ik echt heel dicht bij mensen ben geweest, dan houd ik wel ff een paar dagen afstand van mijn moeder maar verder knuffelen wij gewoon weer met elkaar. OK, alleen met die mensen die dat zelf ook willen natuurlijk. Leo's zus bijv. vindt knuffelen nog steeds heel eng dus daar houden we netjes afstand. We vragen het dus gewoon aan elkaar. Laatst ik met mijn broer hebben gewoon gevraagd "gaan we knuffelen of niet?" en het werd dus en jaaaaa. Dat was voor het eerst in 2 jaar dat ik met mijn broer en schoonzus heb geknuffeld. Het was fantastisch . Het is mooi geweest. Zo. Ik ga ff lekker mijn moeder knuffelen (en thee drinken)!

[Ronald]

Ik heb de keuze gemaakt om alleen te zijn, niet om eenzaam te zijn. En zelfs die keuze is niet helemaal alleen gemaakt, maar die werd gemaakt.
Het niet meer hoeven aanraken van vreemden, anderhalve meter afstand en godzijdank die drie zoenen... tja, daar ben ik wel heel erg blij mee. Maar een knuffel, een arm om je schouder, lekker uit eten of naar het café... En gewoon naar het werk. Ik heb mijn collega's al bijna twee jaar niet meer in levende lijve gezien. En werken is niet alleen werken hè... Het is ook een beetje bij elkaar zijn, elkaar zien, voelen, horen, ruiken. Al is dat niet altijd even geslaagd

Eenzaamheid is geen keuze. Zeker niet als die door regelgeving wordt opgelegd.

[Kaela]

Ik leef kennelijk in een andere wereld dan. Er zijn toch ik weet niet hoeveel mogelijkheden om gewoon bij elkaar te komen? Ik ken gelukkig geen voorbeelden van mensen die door Corona eenzaam zijn geworden en het is denk ik inderdaad ook niet mijn belevingswereld. Sowieso zie ik weinig mensen, heb ik geen groot sociaal net om mij heen. Knuffelig was ik niet en ben ik niet. Dus tsja... een heel andere belevingswereld dan. Er zijn maar 2 momenten geweest dat ik voor mijn idee last had van de 1,5-meter regel en dat was tijdens uitvaarten van dierbaren. Maar verder, toen ik er eenmaal aan gewend was om echt op die afstand te letten vond ik het alleen maar fijn.
Ook als je op 10 m2 woont kun je toch ommetjes maken, mensen spreken al is dat dan op die 1,5 meter? Online kun je toch ook contacten hebben die waardevol zijn?
Misschien is het echt een gebrek in mijn inlevingsvermogen maar ik zie het niet.. echt niet.

Straks zullen honden-wedstrijden weer doorgaan. Ik kijk ernaar uit en zie ertegenop. Voor mij zijn dat (ook voor Corona) heel veel mensen met heel veel prikkels. Die paar wedstrijden met beperkingen (en regels/richtlijnen) vond ik, zeker achteraf gezien eigenlijk nog wel fijn ook.
Dus hoe het straks kan en gaat... ik ben benieuwd... Natuurlijk kan ik mijn afstand houden.. of het zo gaat werken dat anderen daar aan mee willen werken door dan niet in mijn "zone" te komen... gaan we zien. Daar staat of valt het mee voor mij.

Suzanne

Dus als jou beste vriendin volkomen onverwachts haar nog niet oude, gezonde kat in moet laten slapen en jou vraagt om haar te helpen met begraven, dan sta jij op je gemakje op anderhalve meter haar enorme verdriet aan te kijken?

Het gaat niet om ommetjes en praatjes. Het gaat om de échte momenten dat je iemand nodig hebt die je steunt, die je vasthoudt, die er is. Dat gaat niet op 1,5 meter. Never nooit niet! En dat moeten we ook niet willen voor een ziekte waar relatief gezien de gevolgen van meevallen.

[Kaela]

Kaela, ik snap dat jij met je zwangerschap dat niet doet, knuffelen (of misschien heb je een andere reden!), maar ik ben er dus mee gestopt, met die 1,5 meter met familie en goede vrienden. Tenzij ik echt heel dicht bij mensen ben geweest, dan houd ik wel ff een paar dagen afstand van mijn moeder maar verder knuffelen wij gewoon weer met elkaar. OK, alleen met die mensen die dat zelf ook willen natuurlijk. Leo's zus bijv. vindt knuffelen nog steeds heel eng dus daar houden we netjes afstand. We vragen het dus gewoon aan elkaar. Laatst ik met mijn broer hebben gewoon gevraagd "gaan we knuffelen of niet?" en het werd dus en jaaaaa. Dat was voor het eerst in 2 jaar dat ik met mijn broer en schoonzus heb geknuffeld. Het was fantastisch . Het is mooi geweest. Zo. Ik ga ff lekker mijn moeder knuffelen (en thee drinken)!

Ik ook hoor. Ja ik doe voorzichtig. Maar ook als je zwanger bent is het niet zo dat een besmetting zo vreselijk veel extra risico geeft. Ik ben geboosterd, ik vermijd drukke plekken en ik ben wel selectief, maar als ik een mooi momentje met moeders of vriendinnen heb, dan vind ik een knuffel gewoon broodnodig. Net als samen in een auto durven zitten enzo. Ik ga mezelf niet in een glazen hokje opsluiten. Ik ga ook niet op zondag naar de ikea, maar ergens wil ik gewoon wel weer kunnen leven en er me vooral niet teveel zorgen om maken. Dat is ook niet goed voor de baby!

Bij mijn schoonouders kwam dat vanuit hen. Ik vond de knuffel, die we dus wel gedaan hebben, alleen maar fijn.

[Lizzy]

Ik ook hoor. Ja ik doe voorzichtig. Maar ook als je zwanger bent is het niet zo dat een besmetting zo vreselijk veel extra risico geeft. Ik ben geboosterd, ik vermijd drukke plekken en ik ben wel selectief, maar als ik een mooi momentje met moeders of vriendinnen heb, dan vind ik een knuffel gewoon broodnodig. Net als samen in een auto durven zitten enzo. Ik ga mezelf niet in een glazen hokje opsluiten. Ik ga ook niet op zondag naar de ikea, maar ergens wil ik gewoon wel weer kunnen leven en er me vooral niet teveel zorgen om maken. Dat is ook niet goed voor de baby!

Bij mijn schoonouders kwam dat vanuit hen. Ik vond de knuffel, die we dus wel gedaan hebben, alleen maar fijn.

!!

[hannabelgje]

Ik heb de keuze gemaakt om alleen te zijn, niet om eenzaam te zijn. En zelfs die keuze is niet helemaal alleen gemaakt, maar die werd gemaakt.
Het niet meer hoeven aanraken van vreemden, anderhalve meter afstand en godzijdank die drie zoenen... tja, daar ben ik wel heel erg blij mee. Maar een knuffel, een arm om je schouder, lekker uit eten of naar het café... En gewoon naar het werk. Ik heb mijn collega's al bijna twee jaar niet meer in levende lijve gezien. En werken is niet alleen werken hè... Het is ook een beetje bij elkaar zijn, elkaar zien, voelen, horen, ruiken. Al is dat niet altijd even geslaagd

Eenzaamheid is geen keuze. Zeker niet als die door regelgeving wordt opgelegd.

Ja dat dus. Mijn werk was 80% van mijn sociale leven. En via de telefoon is niet hetzelfde als op kantoor bij je collega's zijn. Heel stiekem zak je dan in een put van eenzaamheid met alle gevolgen van dien. Ik heb daar ook last van. Ik vind het ook niet helemaal terecht dat er zo de nadruk gelegd wordt op jongeren. Ik denk dat het voor alle leeftijden moeilijk is. En als je samenleeft met een partner of gezin dan is dat zo anders dan wanneer je alleenstaand bent. Dan is het echt heel erg alleen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[Lizzy]

Ik heb de keuze gemaakt om alleen te zijn, niet om eenzaam te zijn. En zelfs die keuze is niet helemaal alleen gemaakt, maar die werd gemaakt.
Het niet meer hoeven aanraken van vreemden, anderhalve meter afstand en godzijdank die drie zoenen... tja, daar ben ik wel heel erg blij mee. Maar een knuffel, een arm om je schouder, lekker uit eten of naar het café... En gewoon naar het werk. Ik heb mijn collega's al bijna twee jaar niet meer in levende lijve gezien. En werken is niet alleen werken hè... Het is ook een beetje bij elkaar zijn, elkaar zien, voelen, horen, ruiken. Al is dat niet altijd even geslaagd

Eenzaamheid is geen keuze. Zeker niet als die door regelgeving wordt opgelegd.

Nou, dit dus exact.

[Siberienne]

Ja dat dus. Mijn werk was 80% van mijn sociale leven. En via de telefoon is niet hetzelfde als op kantoor bij je collega's zijn. Heel stiekem zak je dan in een put van eenzaamheid met alle gevolgen van dien. Ik heb daar ook last van. Ik vind het ook niet helemaal terecht dat er zo de nadruk gelegd wordt op jongeren. Ik denk dat het voor alle leeftijden moeilijk is. En als je samenleeft met een partner of gezin dan is dat zo anders dan wanneer je alleenstaand bent. Dan is het echt heel erg alleen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

Eens hoor Hannabelgje! Het is voor alle leeftijden moeilijk, mijn moeder van 80 heeft het ook moeilijk, wij hebben het ook moeilijk omdat het gewoon moeilijker is met de maatregelen een sociaal netwerk op te bouwen.

Ik wil alleen niet zielig zijn want ik heb er zelf voor gekozen om te emigreren maar het valt soms niet mee.

Wij hebben hier ook iemand opgevangen die in de lockdown naar Oslo kwam en gewoon niemand zag, alleen thuiswerken etc. Die had het echt lastig.

[pearlsofpassion]

Euhm, en jongens... Er zijn steeds meer aanwijzingen dat 1,5 m afstand noch mondkapjes omicron tegenhouden.. Dus is die hele discussie toch nutteloos.

Bovendien, Suzanne, als alles nu los gaat en iedereen elkaar gaat besmetten hoef jij maar 2 maand meer extra voorzichtig te zijn, want de verwachting is (zoals het nu loopt) dat het virus daarna een hele poos weinig tot niet zal circuleren.
Moesten we dit wel kunnen en willen tegenhouden dan zou het net als de voorbije 2 jaar een gejojo aan maatregelen blijven.
2 maand nog is dan toch een beter vooruitzicht? Zelfs als je het zeker niet wil oplopen?
Hoe meer andere mensen het oplopen door niet voorzichtig te zijn, hoe meer kans dat jij de dans kan ontspringen door wel extra voorzichtig te zijn.


Een vriendin van me haar zoontje zit in dezelfde klas als mijn jongste Maxime (3 jaar). Anderhalf jaar geleden werd bij haar lymfeklierkanker vastgesteld. Ze is ergens eind de 20 en staat er alleen voor met haar kindje. Hoef ik geen tekening bij te maken hoe erg ik met hen inzit...
Chemokuren sloegen niet echt aan. Het leek van wel, maar een paar maand later was hij toch terug. Toen moest ze een stamceltransplantatie. Maar tegen het zover was, eerst weer chemo want was teveel gegroeid. Enfin, begin dit jaar dan toch kunnen beginnen en ze is nu 3 weken terug thuis.
Haar weerstand is op dit moment 'nul'. Ze moet alles weer opbouwen, al haar vaccinatie's terug krijgen enz... In deze tijden, kan je je voorstellen...
Welnu: ik hoop van harte, maar echt uit de grond van mijn hart dat alle kindjes in de klas van haar zoontje corona gehad hebben. Zou kunnen want ik heb onze Maxime meermaals getest maar zonder positief resultaat, ondanks dat het hier minstens 3 weken in huis heeft gehangen. Maar als al die kindjes in de klas het gehad hebben, dan kan haar zoontje het al alleszinds daar niet meer oplopen (of veel minder kans alleszinds) eens hij terug naar school gaat. En elke dag dat ze het uit kan stellen is er eentje dat ze weer meer weerstand heeft dan de vorige.
Dus ironisch genoeg hoop ik voor haar dat het op school de voorbije weken grondig rond gegaan is. Er waren alleszinds gevallen genoeg.

[Kaio]

Ja joh hier willen ze dus FFP2 maskers gaan verplichten in binnenruimtes dus ook winkels. Echt waar als die shit zou werken dan had het inmiddels wel al gewerkt.
Ach ja nog meer reden om al die winkels links te laten liggen.
Maar ja eer ze weer iets beslissen is er toch weer iets anders


En ja je hoort veel over kinderen jongeren en ouderen. Maar ook heel veel ertussenin heeft het moeilijk! Dan voel je je soms ook zo vergeten.
En ook aan iedereen die zich wel eenzaam voelt:

[Laika]

Goh, dat er nog iemand is die er net zo over denkt. Ik schaar me achter Suzanne's verhaal. Door mijn angst om ziek te worden vind ik die versoepelingen ook griezelig maar ik ben gelukkig op mijn eiland en heb zeker geen behoefte om veel mensen te knuffelen of te ontmoeten. Niet in Coronatijd en niet daarbuiten. Ik vind al die verhalen over eenzaamheid en psychische ontwrichting erg overdreven. Ik volg dit topic om mensen die er anders over denken te begrijpen en ik heb respect voor hun standpunten (al denk ik vaak wel van: Goh, maak je toch niet zo druk om al die regels want dat lijkt me ook niet gezond). Laat iedereen er op zijn eigen manier mee omgaan en probeer de ander niet jouw mening op te dringen. Van mij mag iedereen die dat wil carnaval (of iets soortgelijks) gaan vieren zonder regeltjes zodat het virus flink om zich heen kan grijpen en daarna in kan kakken. Maar ze mogen net zo goed met een mondkapje blijven rondlopen al ze dat liever doen. Ieder zijn ding zolang je een ander maar in zijn waarde laat.

[Siberienne]

Goh, dat er nog iemand is die er net zo over denkt. Ik schaar me achter Suzanne's verhaal. Door mijn angst om ziek te worden vind ik die versoepelingen ook griezelig maar ik ben gelukkig op mijn eiland en heb zeker geen behoefte om veel mensen te knuffelen of te ontmoeten. Niet in Coronatijd en niet daarbuiten. Ik vind al die verhalen over eenzaamheid en psychische ontwrichting erg overdreven. Ik volg dit topic om mensen die er anders over denken te begrijpen en ik heb respect voor hun standpunten (al denk ik vaak wel van: Goh, maak je toch niet zo druk om al die regels want dat lijkt me ook niet gezond). Laat iedereen er op zijn eigen manier mee omgaan en probeer de ander niet jouw mening op te dringen. Van mij mag iedereen die dat wil carnaval (of iets soortgelijks) gaan vieren zonder regeltjes zodat het virus flink om zich heen kan grijpen en daarna in kan kakken. Maar ze mogen net zo goed met een mondkapje blijven rondlopen al ze dat liever doen. Ieder zijn ding zolang je een ander maar in zijn waarde laat.

Volgens mij zeg jij iets heel anders dan Suzanne. Ik hoor jou althans niet zeggen dat de maatregelen voor iedereen er maar moeten blijven omdat jij je anders onveilig voelt.

Wat ik wel vind: een ander in zijn waarde laten begint bij ruimte geven voor diens beleving. Jij zegt dat je al die verhalen over eenzaamheid en psychische ontwrichting erg overdreven vindt, in eenzelfde topic waarin meerdere medebarfplaatsleden aangeven dat ze er wel degelijk last van hebben gehad. Zoals je het nu opschrijft vind ik het niet zo begripvol overkomen.

[Kaio]

In het algemeen: in onze maatschappij wordt vaak nogal bagatelliserend en soms wel lachwekkend gedaan over (allerlei) psychische problemen. Dit zorgt ervoor dat mensen met deze problemen het nog eens als extra moeilijk ervaren . Wellicht door onwetendheid, wellicht doordat het niet zichtbaar is van de buitenkant, wellicht omdat mensen de gevoelens niet kennen.
Aan de mensen die het niet kunnen begrijpen, onthoudt gewoon dat het er is, en dat het voor de desbetreffende mensen wel degelijk zwaar is. En toon deze mensen enig respect door het niet te bagatelliseren aub.

[hannabelgje]

Goh, dat er nog iemand is die er net zo over denkt. Ik schaar me achter Suzanne's verhaal. Door mijn angst om ziek te worden vind ik die versoepelingen ook griezelig maar ik ben gelukkig op mijn eiland en heb zeker geen behoefte om veel mensen te knuffelen of te ontmoeten. Niet in Coronatijd en niet daarbuiten. Ik vind al die verhalen over eenzaamheid en psychische ontwrichting erg overdreven. Ik volg dit topic om mensen die er anders over denken te begrijpen en ik heb respect voor hun standpunten (al denk ik vaak wel van: Goh, maak je toch niet zo druk om al die regels want dat lijkt me ook niet gezond). Laat iedereen er op zijn eigen manier mee omgaan en probeer de ander niet jouw mening op te dringen. Van mij mag iedereen die dat wil carnaval (of iets soortgelijks) gaan vieren zonder regeltjes zodat het virus flink om zich heen kan grijpen en daarna in kan kakken. Maar ze mogen net zo goed met een mondkapje blijven rondlopen al ze dat liever doen. Ieder zijn ding zolang je een ander maar in zijn waarde laat.

Je woont zelf alleen?

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[Charlie Angel]

In het algemeen: in onze maatschappij wordt vaak nogal bagatelliserend en soms wel lachwekkend gedaan over (allerlei) psychische problemen. Dit zorgt ervoor dat mensen met deze problemen het nog eens als extra moeilijk ervaren . Wellicht door onwetendheid, wellicht doordat het niet zichtbaar is van de buitenkant, wellicht omdat mensen de gevoelens niet kennen.
Aan de mensen die het niet kunnen begrijpen, onthoudt gewoon dat het er is, en dat het voor de desbetreffende mensen wel degelijk zwaar is. En toon deze mensen enig respect door het niet te bagatelliseren aub.

Amen.