[chooky]

Flea is nu 14 jaar en 9 maanden. Vorig jaar ging het ineens heel slecht. na veel onderzoek bleek hij diabetes te hebben. Zijn alvleesklier was al een lange tijd slecht (hij kreeg carnibest pancreas en heeft het daar heel goed op gedaan) en waarschijnlijk is die er helemaal mee gestopt. Hij krijgt nu sinds december vorig jaar insuline. Dat is met veel hobbels en dalen gegaan. Het ging een tijdje beter, we gingen ook weer wandelen in het bos. Maar toen begonnen zijn anaalklieren op te spelen en zijn gebit. Dit was al eerder een keer schoongemaakt en er waren wat elementen getrokken. Nu is de keuze gemaakt om alles wat er niet goed uitzag of er verdacht uitzag uit te halen. Dit is een lange operatie geweest, maar is wel goed gegaan. Daarna is Flea nog wel opgeknapt en ook konden we onze rondjes maken in het bos. Maar deze zomer gaat het toch steeds minder. Hij heeft nu kort achter elkaar 2 keer een hypo gehad (wankel, dronkeman loopje, verward, de eerste keer ook schokkerig en omvallen) waarbij we hem met druivensuiker weer hebben laten herstellen, maar hij wankelt toch steeds iets meer. Z'n insuline is moeilijker in te stellen. Hij eet ook niet zo makkelijk meer. Hij eet liggend en de ene keer alles (zelf) de andere keer moet ik hem voeren, dan eet hij soms 1 hapje, soms de helft, soms alles. Hij heeft ook de neiging om te veel te drinken. Als dat gebeurt wordt hij misselijk en gooit hij veel water en soms ook eten eruit. Ontlasting is soms ok, maar vaak ook minder goed. Ook als hij niet veel drinkt is hij soms misselijk. Hij is zo mager als een lat en dikker zal hij niet meer worden. Zijn spieren doen het nog wel (hij kan nog dik 40 minuten in het bos lopen/ slenteren/ snuffelen met af en toe een sukkeldrafje), maar opstaan en gaan liggen gaan wel steeds wat lastiger.
We gaan vanaf 1 september weer werken en hoewel mijn moeder een aantal keren per week tussen de middag thuis kan komen om Flea uit te laten en te checken zien we het niet zitten dat hij zoveel alleen is. Het risico is ons te groot dat er iets gebeurt als wij er niet bij zijn. Dat hij een hypo krijgt, valt en niet meer kan opstaan, enzovoort.
We hebben er na lang overleggen voor gekozen om nog twee weken Flea heel erg te verwennen met vaak naar het bos gaan, soms ijsjes eten (die vindt hij nog wel lekker) en gezellige aandacht en dan donderdag 27 augustus de dierenarts thuis te laten komen om hem in te slapen.
Toen ik dit gisteren aan mijn moeder vertelde stond ik er helemaal achter. Als ik dan vanochtend in het bos loop met hem, voelt het weer heel dubbel. Ik vind het zo moeilijk om te zien of we het goed doen. Ik wil niet te laat zijn en hem ellende besparen. Hij heeft al genoeg ellende gehad. Is het fair om hem te laten inslapen terwijl hij ook nog lol heeft? Of is het juist fair om hem nu te laten gaan en niet te wachten tot er weer een volgende episode met ellende komt? Ik vind dit zo moeilijk!

[Lizzy]

Oef . Dit is ook moeilijk.... Ik neem aan dat jullie alle oppasmogelijkheden bestudeerd hebben en je geen echte goede oplossing kunt vinden voor alle uren dat jullie werken. En dan kan ik het me heel goed voorstellen dat je je heel veel zorgen maakt dat er iets vervelends gebeurd als je er niet bent. Kun je niet een NEST camera op hem zetten, die je op je telefoon kunt bekijken? Als er dan wat is, zie je dat op camera en kun je misschien naar huis? En ja jeetje. Wat is te vroeg? En wat is te laat? Ik lees aan ieder woord wat je typt dat je alles zorgvuldig hebt overwogen en dat je deze onwijze kl*te beslissing neemt voor hem, niet voor jezelf. Helaas is er maar 1 die daar wel/niet vrede mee kan hebben en dat ben jij zelf . Echt, heel erg moeilijk dit . Heel veel sterkte. Ik hoop dat als je hem besluit te laten gaan je vrede vindt in het feit dat hij A)een hele mooie leeftijd heeft bereikt en B)het heel erg echt niet zo is dat je een gezonde hond in laat slapen. Hij is eigenlijk gewoon behoorlijk ziek

[Anne in Zweden]

Zo verschrikkelijk moeilijk dit. Stiekem weet je vanbinnen wel dat het voor Flea het beste is om in alle rust te gaan, in de veilige, vertrouwde armen van zijn baasjes, maar anderzijds zie je in iedere opleving, hoe kort ook, een teken dat hij misschien best nog een tijdje mee kan.
Kijk, Flea zal er hoe dan ook over een tijdje niet meer zijn, of dat nu op 27 augustus is of op enige andere datum in de maanden daarna of volgend jaar. De keuze die je maakt moet er daarom vooral eentje zijn waar je zelf mee kunt leven, want jullie moeten door. Als je voor 27 augustus kiest, op een moment dat hij naar verhouding nog best goed is, verwijt je jezelf misschien dat je te vroeg bent geweest, voor jouw gevoel. Als je langer wacht omdat hij nog te goed is, en hij overlijdt op een dag op natuurlijke wijze terwijl jullie aan het werk zijn, verwijt je jezelf misschien dat je niet bij hem kon zijn in zijn laatste uren en op het laatste moment. Als je het zo leest, lijkt dat wellicht een 'makkelijke' keuze, maar er is natuurlijk ook nog die derde optie, dat hij na 1 september een keertje 's avonds of in het weekend overlijdt op een moment dat jullie er wel bij kunnen zijn - de ideale situatie, in de omstandigheden, zeg maar.

Ik zou voor nu zeggen: kijk hoe hij zich ontwikkelt de komende veertien dagen. Misschien dat het antwoord zich in de komende weken beter uitkristalliseert en dan kun je je keuze altijd nog aanpassen.

Heel veel sterkte in ieder geval. Dit zijn dingen die aan je vreten.

[Kaela]

Ik geloof niet in te vroeg laten inslapen. En zeker niet met een hond die al zo oud is en veel mankeert. Er is niets eerlijk aan dat in stand houden zonder zicht op beter en in de wetenschap dat je hem niet de zorg kan bieden die hij nodig heeft. Je vergeeft het jezelf nooit als hij een hypo of erger heeft als je er niet bij bent.
Ik vind ook dat nu nog lol hebben een argument voor inslapen is. Klinkt gek, maar wat heeft hij er aan als je wacht tot dat niet meer zo is? Hij is duidelijk oud, ziek en heel zorgbehoevend. Het enige wat hij nog heeft is dat stukje lol. Het lijkt me juist naar voor hem als hij dat eerst kwijt moet raken. Want dat is het enige vooruitzicht. Beter zal hij niet meer worden.

Wat Anne zegt, is ook wat mij dat gevoel van niet te vroeg kunnen zijn geeft. Een hond beseft het niet. Die weet niet of hij 27 augustus of 27 september sterft. Maar hij beseft wel hoe hij zich voelt en hoe hij sterft. Met jou liefdevol bij hem of mogelijk op een nare manier alleen.

Jij moet er wel vrede mee hebben. Jij kent hem het beste en houdt het meeste van hem. Geef jezelf ook die tijd, blijf hem en je eigen gevoel rustig observeren tot de 27ste. Dan weet je vanzelf wat goed is.

[Kaela]

En heel veel sterkte gewenst, dit is het moeilijkste van hondenbaasje zijn

[chooky]

Dank jullie wel voor jullie eerlijke en liefdevolle antwoorden.
Het voelt raar om z'n inslapen te plannen, maar net wat jullie zeggen voelt het ook zo dat we niet te laat willen zijn en inderdaad niet willen wachten tot de lol wegvalt, want dat gaat geheid gebeuren als we te lang gaan wachten op 'het' moment. We willen niet wachten tot hij zich inderdaad naar gaat voelen.

Bij Chooky was het 'simpel' (dat is het natuurlijk nooit, maar bij wijze van). Ze werd ouder, ging langzamer lopen, maar had veel aan de pijnstillers. Ging een laatste keer mee naar het bos en zakte toen in elkaar. Dit was duidelijk. De dierenarts zei ook dat het zo fijn was dat het in ene duidelijk was dat het haar tijd was. Hij vertelde ook dat hij het vaak anders zag, met grenzen die verschoven, onduidelijkheden over of het nu wel of niet genoeg was. Ik vreesde toen al dat we dat natuurlijk ook een keer zouden gaan meemaken.

[MillyMol]

Ik ben het helemaal met Kaela eens. En je stipt zelf ook nog een belangrijk punt aan: hoever ga je met het opschuiven van grenzen?
Als je er middenin zit denk je vaak: als ik nu eens dit… als ik nu eens dat… En dan sukkel je nog een tijdje door.
Pas wanneer het achter de rug is zie je dat er vele grenzen gepasseerd en verschoven zijn die je wellicht liever niet had overschreden.

Je lieverd heeft een mooie leeftijd, maar is volgens mij nu wel gewoon aan het einde van een prachtig leven gekomen. Ik zou zelf denk ik kiezen voor een zelf geregisseerd, waardig en rustig afscheid in plaats van voor een plotselinge en misschien heel vervelend einde. Dat eerste gun ik jou en je hond. Het laatste lijkt me afschuwelijk.

Veel sterkte de komende tijd.

[dinky89]

Ik lees vooral hart en hoofd die elkaar tegenspreken.
Het hoofd maakt de rationele afweging dat flea een oude hond is met vele gebreken. Het hart ziet een nog genietende hond waarvan je zo lang mogelijk wilt genieten.

Je gaat het jezelf echter nooit vergeven wanneer het inderdaad mis gaat wanneer er niemand thuis is.
Het feit dat je het inslapen hebt gepland en de dierenarts hier aan mee wil werken geeft ook aan dat het niet te vroeg zal zijn want dan zou de dierenarts er niet aan mee willen werken

[src_esther]

Ik geloof niet in te vroeg laten inslapen. En zeker niet met een hond die al zo oud is en veel mankeert. Er is niets eerlijk aan dat in stand houden zonder zicht op beter en in de wetenschap dat je hem niet de zorg kan bieden die hij nodig heeft. Je vergeeft het jezelf nooit als hij een hypo of erger heeft als je er niet bij bent.
Ik vind ook dat nu nog lol hebben een argument voor inslapen is. Klinkt gek, maar wat heeft hij er aan als je wacht tot dat niet meer zo is? Hij is duidelijk oud, ziek en heel zorgbehoevend. Het enige wat hij nog heeft is dat stukje lol. Het lijkt me juist naar voor hem als hij dat eerst kwijt moet raken. Want dat is het enige vooruitzicht. Beter zal hij niet meer worden.

Wat Anne zegt, is ook wat mij dat gevoel van niet te vroeg kunnen zijn geeft. Een hond beseft het niet. Die weet niet of hij 27 augustus of 27 september sterft. Maar hij beseft wel hoe hij zich voelt en hoe hij sterft. Met jou liefdevol bij hem of mogelijk op een nare manier alleen.

Jij moet er wel vrede mee hebben. Jij kent hem het beste en houdt het meeste van hem. Geef jezelf ook die tijd, blijf hem en je eigen gevoel rustig observeren tot de 27ste. Dan weet je vanzelf wat goed is.

Kaela en MillyMol verwoorden goed hoe ik er over denk en hopelijk denk ik er ook zo over op het moment dat wij voor de keuze staan.

Heel veel sterkte.

[Laika]

Toen Aiuto zo slecht werd dat we hem niet meer alleen wilden laten waren we in de gelukkige omstandigheid dat we 24/7 bij hem konden blijven. Dit hebben we 2,5 jaar gedaan. In die tussentijd werd hij steeds een beetje slechter en ga je zoals Millymol ook schreef steeds je grens een stukje opschuiven. Dat gaat heel ongemerkt. Op een zeker moment hebben we toch de keuze gemaakt om hem in te laten slapen maar zelfs toen waren we niet overtuigd. We hebben geen spijt van onze keuzes maar we hebben het wel jammer gevonden dat we steeds konden kiezen. Als we niet bij hem hadden kunnen zijn hadden we hem veel eerder laten gaan en dat had op het einde van de reis niet uitgemaakt. Het blijft een moeilijke beslissing. Nu of ooit. Heel veel sterkte voor jullie.

[ellenned]

Hoofd en hart die de strijd met elkaar aangaan....
Wij wisten dat Kyran niet oud zou worden en toen we het idee kregen dat pijn steeds meer de overhand nam en we echt alles hebben geprobeerd hebben we een datum geprikt zodat Leida hem zou kunnen inslapen, zoals jij zegt geregisseerd. Die middag dat ik voor het laatst met m over de dijk naar het bos reed, zn koppie tegen het autoraam, wapperend in de wind, maar vooral zn tevreden koppie zal ik nooit vergeten, wat als ik te vroeg was.....En toch had ik er vrede mee, omdat ik wist dat dit mijn liefde naar hem was, hem laten gaan. Zonder dat de pijn zijn dagen zouden gaan overheersen. Maar men wat was dat moeilijk en snap zo goed je strijd. Maar wat anderen al schrijven, nu op een moment waar jullie bij zijn in jullie armen, of wellicht een keer als hij alleen is, en dat is ook iets waar je goed rekening mee moet houden.
Sterkte in het maken van je keuze.

[Eef+Stippels]

Verschrikkelijk moeilijk....


Onze eerste twee honden zijn rond hun twaalfde ingeslapen en toen we laatst foto's van ze bekeken zag ik ineens duidelijk hoe je je grenzen opschuift. Ze hadden er allebei nog wel plezier in, maar we waren eerder te laat dan te vroeg. Onze reu is uiteindelijk overleden aan een interne bloeding midden in de nacht Dat was ik graag voor geweest voor hem.

Heel veel sterkte