Het is hier een beetje misère met de kipperds. Half oktober overleed Máxima ineens, na een dag of twee niet lekker te zijn geweest. Maar ja, ex-legger, dan weet je dat dat kan gebeuren. Eind oktober was ik in Finland, en toen ik weer op de terugreis naar Zweden was, belde meneer Anne met de mededeling dat Louise plotseling was gestorven. De dag ervoor was alles nog goed met haar, maar 's ochtends vond hij haar dood in het hok. Mijn lieve Louise, sociaal en eigenwijs als ze was, piept er zomaar tussenuit! Daar was ik echt flink verdrietig van, want die is als kuikentje bij ons gekomen, samen met Suze, en heeft altijd genoeg voer van goede kwaliteit gehad, en meer dan voldoende ruimte en beweging en mogelijkheden om te scharrelen, perioden van rui en niet-leggen (wat toch goed is voor een kippenlijfje). Maar ja, wel een leghybride, dus waarschijnlijk voorbestemd om niet oud te worden? Ze was net 3,5 jaar.
En toen bleek dat kippen ook kunnen rouwen, want Suze mist haar zusje duidelijk. De eerste week na Louises dood deed ze het nog redelijk goed, maar ze was wel eenzaam, met vier witjes om zich heen die alleen elkaars gezelschap opzoeken, en twee Cream Legbars die ook alleen samen optrekken. Sommige witjes doen ook echt hun best om Suze onder aan de pikorde te krijgen nu, en Suze laat het maar gebeuren.
En sinds gisteren gaat het ook echt niet goed met Suze. Niets willen eten, steeds opgebold staand of zittend, met haar kopje wat teruggetrokken in de veren, een schraal bleek kammetje, echte mineur. En ze is zwaar vermagerd, merkte ik toen ik haar oppakte. Voorheen waren zij en Louise de zwaarste kippen van allemaal, gisteren was ze vederlicht. Ik had eigenlijk verwacht dat ze de nacht niet zou doorkomen en dat ik haar vanochtend dood in een legnest zou aantreffen, maar ze zat/lag voor een van de nesten, meer dood dan levend weliswaar maar toch: levend.
Ik heb haar mee naar binnen genomen en in een kattendraagmand gezet met wat hooi, een geprakt gekookt eitje en een bakje water, en hoewel ik steeds verwacht dat ze niet meer leeft wanneer ik ga kijken, blijkt ze toch nog in leven te zijn. En zowaar, toen ik daarnet ging kijken hield ze haar kopje wat hoger, en ik zag dat ze zelfs een flinke hap van het gekookte eitje nam. Dus hopelijk is haar lijfje nu minder bezig met haar warm te houden (in het hok is het een graad of 6, binnenshuis een graad of 18) en kan het zich concentreren op herstel. Want ze is erg verzwakt; als ik haar ietsje optil, zakt ze meteen door haar pootjes. (Ik heb aan Marek gedacht, maar haar poten zijn niet tot vuisten gebald of verdraaid, en ook verder herken ik de symptomen van Marek niet.)
Ik laat haar voorlopig lekker binnen en hoop dat ze nog wat verder opknapt. En als dat zo is, zien we daarna wel hoe het verdergaat. Het zal lastig zijn haar weer in het hok te plaatsen na een paar dagen afwezigheid, vermoed ik. Maar nogmaals, eerst maar zien of ze überhaupt nog verder opknapt.
Die staat onder de overkapping en heeft een vloer van fijn zand voor hun schoonheidsbehandeling. 
